In maart publiceerde je een rapport voor de VN waarin je stelt dat Israël een apartheidsstaat is. Het rapport veroorzaakte nogal wat ophef. Wat gebeurde er?

“We werden gevraagd door de Economische en Sociale Commissie voor West-Azië (ESCWA) van de VN om te onderzoeken of Israël zich schuldig maakt aan apartheid ten opzichte van de Palestijnse bevolking zoals dat volgens het internationaal recht wordt gedefinieerd in de “Internationale Conventie voor de Afschaffing en Bestraffing van de misdaad van Apartheid” van 1973.”

“Het was een onafhankelijk politiek onderzoekswerk dat ik samen heb geschreven met Virginia Tilley, een bekende politieke wetenschapster en met experts wereldwijd op vlak van apartheid. Het besluit van ons onderzoek was dat Israël op structurele manier dominantie en racistische discriminatie uitoefent op de Palestijnse bevolking, hen in groepen opdeelt en onderdrukt om zo een Joodse staat in stand proberen te houden.”

“Diplomaten van de VS en Israël eisten de onmiddellijke intrekking van ons rapport en de distantiëring van de VN omwille van “Israel bashing”, zonder het zelfs bekeken te hebben. Uitvoerend directeur van de Commissie Rima Khalaf was daarover zo verbouwereerd dat ze ontslag nam. De 18 ministers die deel uitmaken van de Commissie ondertekenden allemaal ons rapport, met de vraag rekening te houden met onze aanbevelingen voor toekomstige VN-acties ten opzichte van Israël – Palestina. Het was geen leuke ervaring voor ons als auteurs, maar het heeft ons verslag tien keer meer internationale aandacht gegeven dan het anders gekregen zou hebben.”

Heeft u dat soort tegenwerking ook ervaren toen u Speciale VN-rapporteur was?

“Absoluut. Ik werd voortdurend bestempeld als antisemiet en ‘zelfhatende Jood’. Ik ben zelf geboren in een Joods-Amerikaans gezin. Ik kreeg die beschuldigingen naar mijn hoofd gezwierd omdat ik zo objectief mogelijk de Israëlische schendingen van het internationaal humanitair recht in kaart probeerde te brengen bij haar bezetting van de Westelijke Jordaanoever, Jeruzalem en Gaza. Dat was waarvoor ze me hadden aangeworven bij de VN.”

Wat is nu juist het probleem tussen Israël en Palestina?

“Het is nu 70 jaar geleden dat de Algemene Vergadering van de VN een verdeling van Palestina heeft voorgesteld en 50 jaar nadat Israël de controle heeft veroverd over de Palestijnse gebieden Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem en Gaza. De latere diplomatieke tussenkomsten van Oslo, die werden aangekondigd als de weg naar een vreedzame oplossing waarbij de twee volkeren in duurzame vrede zouden kunnen leven, bleek een illusie te zijn, die vooral in het nadeel van de Palestijnen was.”

“Israël blijft het grondgebied binnendringen dat bestemd is voor een Palestijnse staat, door onophoudelijk zijn illegale archipel van kolonies op de Westelijke Jordaanoever en in Oost-Jeruzalem uit te breiden en door een wegennet ‘alleen voor Israëli’s’ te bouwen en een illegale scheidingsmuur die een hele resem veiligheidsenclaves creëert.”

“De afgelopen decennia hebben de Palestijnen dagelijks een aaneenschakeling van slechte behandelingen moeten ondergaan, of ze nu onder bezetting leven, zoals de inwoners van Oost-Jeruzalem, in vluchtelingenkampen, als doelwit van regelmatige aanvallen op grote schaal in Gaza, of als gediscrimineerde minderheid in Israël zelf.”

“De voornaamste verklaring in ons verslag is dat dit geheel van omstandigheden wettelijk gezien overeenkomt met apartheid, zoals deze internationale misdaad wordt gedefinieerd in het Verdrag van 1973 inzake de beteugeling en bestraffing van de misdaad apartheid en in artikel 7 van het Statuut van Rome waarin het wettelijk kader van het Internationaal Strafhof wordt vastgelegd.”

“Met ons verslag reageren we op de huidige situatie waarin de diplomatie bevroren lijkt en er geen enkele hoop meer lijkt te bestaan om een eind te maken aan de Palestijnse lijdensweg, zonder nieuwe vormen van actief verzet van de Palestijnen en van de wereldwijde solidariteitsbeweging die elke dag sterker wordt.”

“We zeggen eigenlijk, ons baserend op het internationaal recht, dat het vreselijk misleidend is geworden om het te blijven hebben over een “tweestatenoplossing” en dat het absoluut niet genoeg is om “het einde van de bezetting” te vragen. We denken dat het gepaste politieke standpunt in de VN, in het maatschappelijk middenveld en overal bij de mensen van goede wil erin bestaat om “het einde van de apartheid” te eisen.”

Die nieuwe vormen van actief verzet, wat bedoel je dan?

“Een van onze aanbevelingen in het rapport is steun aan de BDS-beweging. BDS staat voor Boycot, Desinvesteringen en Sancties tegen Israël. Het is een vreedzaam initiatief dat gelanceerd werd door 171 Palestijnse organisaties en dat opkomt voor gelijke rechten voor Palestijnen. De campagne roept op tot verschillende vormen van boycot tegen Israël, zolang het zijn verplichtingen volgens het internationaal recht niet nakomt.”

“De campagne bestaat nu 12 jaar en wint wereldwijd aan steun. Ze heeft ook mooie overwinningen op haar palmares. De campagne werkt, dus Israël wil kost wat kost deze beweging breken door activisten die actief zijn in de beweging zwaar aan te pakken.”

“Israël noemt BDS-sympathisanten de “nieuwe anti-semieten” die moeten worden tegengehouden om nazi-criminaliteiten zoals in 1930 te vermijden. Dat zijn zware aantijgingen. Het is een strijd voor de publieke opinie die Israël blijkt te verliezen. In Zuid-Afrika heeft een analoge boycot onverwacht tot het einde van het racistische apartheidsregime geleid. Dat geeft hoop aan de Palestijnen en boezemt Israël en haar aanhangers wereldwijd angst in.”

Onze Belgische regering stemde onlangs een resolutie om producten uit bezette gebieden te boycotten. Is dat een goede aanpak?

“Het is een initiatief dat ik kan aanmoedigen, maar het is een soort liberaal compromis. Het is ook het favoriete standpunt van liberale Zionistische groepen zoals Peace Now, groepen dus die streven naar een eigen Joodse staat. De maatregel beoogt een ‘twee-statenoplossing’, zonder veel aandacht te besteden aan de grieven van de Palestijnen: wat met de Palestijnse vluchtelingen, wat met de Palestijnen die in Israël wonen en op dagdagelijkse basis worden gediscrimineerd als tweederangsburgers?”

“Dit soort initiatieven valt enkel toe te juichen zolang het zich inschrijft in een breder kader en begrip van het onrecht dat alle dagen aan de Palestijnse bevolking wordt aangedaan. Dit soort maatregelen uitbreiden naar een algemene boycot van export naar Israël zou beter zijn.”

Richard Falk spreekt op de conferentie “Palestina : 100 jaar medeplichtigheid“ met Alain Gresh (voormalig hoofdredacteur Le Monde Diplomatique en directeur van de online nieuwssite Orient XXI), tijdens het solidariteitsfestival ManiFiesta zaterdag 16 september om 11u. Tickets en info op www.manifiesta.be

Het rapport van Richard Falk: “Israeli Practices towards the Palestinian People and the Question of Apartheid“

Dit artikel werd overgenomen van www.intal.be