De heer burgemeester deed er aanvankelijk erg lacherig over, zo in de trant van ‘Moeten we ons hier ook al druk om maken, het is toch maar iemand die zijn piemel toont? We hebben wel andere dingen te doen in deze tijden van vandalisme, huisinbraken, terrorisme, met andere woorden, het échte geweld. En we leven sowieso toch in een pornografische maatschappij?’.
De heer burgemeester vindt dus niet dat seks-exhibitionisme een vorm van geweld is van mannen tegenover vrouwen. Tegen onbekende vrouwen, met de boodschap: ‘Kijk eens hier, wat ik hier heb, wat jij niet hebt. Ik heb een piemel. Ik kan daarmee pronken en jou shockeren. Ik kan mezelf bevredigen op die manier, en jij bent machteloos. De burgemeester zegt dat je ermee moet lachen, maar ik pronk ermee, want de mijne is groter dan die andere, zie je dat? En ik, ik blijf lekker anoniem, want de burgervader zegt zelf dat hij mij op heterdaad (letterlijk) moet betrappen, en dat hij toch niet overal politie kan plaatsen? Ja, met een politie-combi in de buurt of militairen, zal ik wel even wachten tot ze weg zijn. Wat het effect is op de vrouw die gewoon aan het joggen is? Kan me uiteraard geen barst schelen. Ik doe dit uiteraard het liefst op een onverwacht moment, het liefst met jonge meisjes, zelfs met kinderen. Die leggen meestal toch geen klacht neer. Wat valt er trouwens te klagen? Is er een wet die me dit verbiedt? Er zijn toch ook geen sancties tegen naturistencampings en mensen die halfnaakt op het strand liggen?”
Toch wel, ‘mijnheer de Lul’, er is een verschil. Wat jij bewust doet is tegen de wet. Het is een aantasting van de fysieke en psychische integriteit. Mensen – vrouwen in dit geval – kunnen daar trauma’s van oplopen, zich gekrenkt voelen in hun eerbaarheid, met alle mogelijke schadelijke gevolgen voor hun psychische en seksuele waardigheid van dien. Ze kunnen angstig worden, alle mogelijke straten, pleinen en wandelpaden vermijden waar ze jou, of één van je collega’s, zouden kunnen tegenkomen. Het is dus ook een beperking van vrijheid van beweging, van omgang in de fysieke publieke ruimte. Vrouwen hebben dankzij jou angst om vrij rond te lopen langs straten, kanalen en natuurgebieden, waar ze graag vertoeven.
Maar er is meer aan de hand. Mogen we jou beschuldigen van geweld, ‘mijnheer de Lul’? Jawel, dit is directe seksuele intimidatie, een vorm van geweld die andere vormen van seksueel geweld toelaatbaar acht. Want waar is de grens tussen exhibitionisme – bepotelen vanop afstand – en fysiek bepotelen, tot en met verkrachting. Vrouwen houden hier trauma’s aan over, vaak voor het leven.
Waarom denk je, ‘mijnheer de Lul’, dat er, eindelijk, wetgeving is die dat verbiedt? Zomaar? Om de vrouwen een pleziertje te doen? Je weet dat vrouwen het er heel moeilijk mee hebben om een klacht neer te leggen over alle vormen van geweld, die ze dagelijks meemaken in het gezin, op het werk, op straat. Er zijn voldoende statistieken om dat aan te tonen, maar dan zegt de politie, en nu ook impliciet een aantal politici: ‘Als het zo erg is, waarom hebben ze dat niet onmiddellijk gemeld? Moeten ze daarmee jaren wachten?’ Wel, ‘mijnheer de Lul’, in dit geval werd het onmiddellijk gemeld maar ook vrijwel onmiddellijk gerelativeerd, want we hebben met onze politiediensten wel andere dingen te doen. Dat is toch niet zo erg, je piemel tonen?
Monika Triest is ex-voorzitster Vrouwen Overleg Komitee en ex-hoogleraar Vrouwenstudies Universiteit van Amsterdam.
