De kernproef Operation Crossroads (25 juli 1946) in de Bikini Atol in de Stille Oceaan moest testen hoe oorlogsschepen (met bemanning) kernbommen overleefden. Foto genomen op 5,6 km van de detonatie (USDOD/Public Domain)
Opinie -

John Pilger: Kernoorlog komt er “als wij dat laten gebeuren”

John Pilger, onafhankelijk journalist en ongenadig criticus van mainstream media en hun politieke kompanen, herlas het boek ‘On The Beach’ uit 1957 van Brits auteur Nevil Shute, over het einde van de wereld na een totale kernoorlog. Zestig jaar na zijn verschijnen wordt de omzetting van dit fictief verhaal in werkelijkheid een reële mogelijkheid. “Als wij dat toelaten”.

donderdag 17 augustus 2017 14:14
Spread the love

De kapitein van de Amerikaanse duikboot zegt: “We moeten allemaal op een dag sterven, sommigen eerder dan anderen. Het probleem was altijd al dat je er nooit klaar voor bent, want je weet niet wanneer het eraan komt. Wel, nu weten we het wel en er is niets aan te doen.”

Hij voegt er aan toe dat hij dood zal zijn tegen september. Het zal een week duren om te sterven, alhoewel niemand er zeker van kan zijn hoe lang het voor hem/haar zal duren. Dieren blijven in ieder geval langer leven.

De oorlog waarover hij het heeft was voorbij in een maand. De VS, Rusland en China waren daarin de hoofdrolspelers. Het is niet duidelijk of de oorlog per ongeluk of door een fout was begonnen. Er was ook geen overwinnaar. Het hele noordelijke halfrond is nu besmet en levenloos.

Een enorme wolk van radioactiviteit beweegt richting zuiden naar Australië en Nieuw-Zeeland, Zuid-Afrika en Zuid-Amerika. Tegen september zullen de laatste steden en dorpen daar ten onder gaan. Zoals in het noorden zullen de meeste gebouwen daar onaangeroerd blijven, sommigen nog even verlicht door de laatste flikkeringen van elektrische verlichting.

Dit is de manier waarop de wereld eindigt 

Niet met een knal maar met een zucht 

(T.S. Eliot – 1925)

Deze zinnen van T.S. Eliot’s gedicht The Hollow Men worden hernomen in het begin van Nevil Shute’s roman On the Beach [1]. Ze bewogen me bijna tot tranen toe. De aanbevelingen op de cover van het boek zeiden hetzelfde.

‘On The Beach’ in 1957



(cover 1957)

 Het boek On the Beach is een meesterwerk gepubliceerd in 1957 tijdens de hoogdagen van de Koude Oorlog toen teveel schrijvers zich stil hielden of geïntimideerd waren. Op het eerste zicht doet de taal van dit boek denken aan een aristocratisch nostalgisch werk, maar in alles wat ik over nucleaire oorlog heb gelezen, ben ik als waarschuwing nog nooit zo een onverbiddelijk oordeel tegengekomen. Geen boek is indringender dan dit boek. 

Oudere  lezers zullen zich de gelijknamige zwart-wit Hollywood film On the Beach (1959) herinneren met Gregory Peck als kapitein die met zijn onderzeeër USS Scorpion die in Australië gestationeerd was tijdens de kernoorlog en de opdracht krijgt het noordelijk halfrond te verkennen op zoek naar overlevenden.

Onlangs las ik het boek voor de eerste keer. Ik beëindigde het net toen het Amerikaans Congres een wet had aangenomen om een economische oorlog tegen Rusland te gaan voeren. Rusland is de tweede meest dodelijke kernmacht ter wereld. Er was geen rechtvaardiging voor deze krankzinnige stemming, behalve de belofte om de wereld te gaan plunderen.



(filmposter 1959)

 Deze “sancties” zijn ook gericht tegen Europa, en dan voornamelijk Duitsland, dat afhankelijk is van Russisch aardgas en van Europese bedrijven die legitieme zaken doen met Rusland. In wat doorging voor een ‘debat’ in het Amerikaans Congres, lieten de meest praatzieke senatoren er trouwens geen twijfel over bestaan dat dit economisch embargo ontworpen is om Europa te dwingen duur Amerikaans aardgas te gaan importeren.

Het ziet er echter naar uit dat hun voornaamste doel oorlog is, een échte oorlog. Extreme provocaties van deze omvang kunnen niets anders suggereren. De voorstanders lijken er zelfs naar te verlangen, terwijl de meeste Amerikanen amper een idee hebben van wat oorlog echt betekent. De burgeroorlog van 1861-1865 was de laatste oorlog op hun eigen vasteland. Oorlog is voor hen uitsluitend iets dat de VS anderen aandoen.

 On the Beach 2017

Ze zijn bovendien de enige natie ter wereld die ooit effectief kernwapens tegen mensen heeft ingezet. Ze hebben sindsdien een groot aantal regeringen, waaronder vele democratieën, en hele samenlevingen vernietigd. De miljoen doden in Irak waren slechts een fractie van het bloedblad dat in Indochina [2] (Viëtnam, Cambodja, Laos) werd aangericht. President Reagan noemde die toenmalige afslachting “een nobele zaak” en president Obama herschreef het als “de tragedie van een uitzonderlijk volk”. Hij had het niét over het Vietnamese volk.

Toen ik in 2016 aan het filmen was aan de Lincoln Memorial [3] in Washington, overhoorde ik toevallig een gids van het nationale parkbeheer die een groep jonge tieners van een school uitleg gaf. “Luister goed”, zei hij, “We verloren 58.000 jonge soldaten in Vietnam. Ze stierven om onze vrijheid te verdedigen.”

In één bewering was de waarheid compleet omgedraaid. Er werd geen vrijheid verdedigd in Vietnam. Vrijheid werd daar vernietigd. Een boerenland werd bezet en miljoenen mensen van hun volk werden gedood, verminkt, ontzet, vergiftigd. 60.000 van de indringers namen hun eigen leven tijdens de bezetting. Luister goed naar wat ik hier zeg, inderdaad.

Op elke generatie wordt lobotomie uitgevoerd [4]. Feiten worden verwijderd. Geschiedenis wordt weggenomen en vervangen door wat Time Magazine omschrijft als “een eeuwig heden”. Harold Pinter [5] omschreef dit als “manipulatie van de macht over heel de wereld, terwijl het zichzelf voorstelt als een universele positieve kracht, een briljante, zelfs spitsvondige, zeer succesvolle daad van hypnose [wat betekende] dat het verleden nooit gebeurde. Niets is ooit gebeurd. Zelf terwijl het plaatsvond, vond het niet plaats. Het deed er niet toe. Het was van geen belang.”

Zij die zichzelf liberaal of genuanceerd “links” noemen, zijn echter enthousiaste deelnemers in deze manipulatie en zijn hersenspoeling, dat vandaag wordt samengebald onder één naam: Donald Trump.

Trump is gestoord, een fascist, een marionet van Rusland. Hij is daarenboven een geschenk voor “liberale hersenen die op de formaldehyde van identiteitspolitiek gezet zijn”, schreef filmcritica Luciana Bohne op memorabele wijze. Deze obsessie met Trump – de man, niet Trump als een symptoom en karikatuur van een blijvend systeem – wijst op een groot gevaar voor ons allemaal.

.. met medewerking van de liberale media

Terwijl ze hun fossiele anti-Russische agenda’s nastreven, onderdrukken narcistische media zoals The Washington Post, de BBC en The Guardian de essentie van het belangrijkste politieke verhaal van deze tijd, terwijl ze ten oorlog roepen op een schaal die ik me in mijn leven lang niet kan herinneren (John Pilger is geboren in 1939).

Op 3 augustus 2017 begroef de krant The Guardian op pagina 16 het nieuws dat de president van de VS werd gedwongen een wetsvoorstel van het Congres te ondertekenen waarin een economische oorlog tegen Rusland werd verklaard. Grote aandacht gaf de krant daarentegen aan de onzin dat “de Russen met Trump zouden samenzweren” (wat bij mij herinneringen oproept aan de toenmalige uiterst-rechtse belastering van president John Kennedy (1960-1963) als ‘Sovjetagent’).

In tegenstelling tot alle vorige ondertekeningsceremonies van Trump, werd deze ondertekening met grote geheimzinnigheid omhuld en voegde Trump er zelf een een voorbehoud aan toe dat wat hij ondertekende “duidelijk ongrondwettelijk” was.

Een staatsgreep tegen de man in het Witte Huis is aan de gang, niet omdat hij een hatelijk mens is, maar omdat hij het consistent duidelijk heeft gemaakt dat hij geen oorlog wil met Rusland. Deze piepkleine glimp van gezond verstand, of van simpel pragmatisme, is een vloek voor de managers van de ‘nationale veiligheid’ van de VS, die een systeem bewaken dat is gebaseerd op oorlog, spionage, bewapening, bedreigingen en op extreem kapitalisme. Martin Luther King (1929-1968) noemde hen “de grootste verspreiders van geweld in de wereld van vandaag”.

Evangelisch streven naar totale oorlog

Het zijn zij die Rusland en China hebben omsingeld met raketten en een nucleair arsenaal. Zij hebben neonazi’s ingezet om een ??onstabiel, agressief regime te installeren in het ‘grensgebied’ met Rusland – op de plaats waar Hitler Rusland binnenviel en zo de dood van 27 miljoen mensen veroorzaakte. Hun doel is de ontmanteling van de huidige Russische Federatie.

Het antwoord van Russich president Vladimir Poetin is “partnerschap”, het woord dat hij onophoudelijk gebruikt – en dat alles omvat, zo lijkt het wel, dat het evangelische streven naar oorlog in de VS zou kunnen stoppen. Ongeloof in Rusland kan nu veranderd zijn in angst, misschien zelfs in een bepaalde vastberadenheid. Rusland heeft bijna zeker de mogelijkheid om nucleaire tegenaanvallen uit te voeren. Oefeningen voor luchtaanvallen zijn er niet ongewoon. Hun geschiedenis vertelt hen voortdurend klaar te staan om een aanval tegen hun grondgebied te weerhouden.

Rusland gaat er eerst aan, China wordt dan de volgende. De VS hebben zojuist een enorme militaire oefening met Australië, bekend als Talisman Sabre (de sabel van de talisman), afgerond. Ze oefenden voor een blokkade van de Straat van Malakka en van de Zuid-Chinese Zee, waar de economische levenslijnen van China door passeren.

De admiraal die deze Amerikaanse vloot in de Stille Oceaan leidt, zei daarbij dat, “indien nodig”, hij China zou bombarderen met kernbommen. Dat hij zo iets publiekelijk zou zeggen in de huidige verraderlijke sfeer, begint de fictie van Nevil Shute werkelijkheid te maken.

Passendale 2017

Niets hiervan wordt als groot nieuws beschouwd. Er wordt geen verband gelegd met de herdenking van het bloedbad van Passendale een eeuw geleden. Eerlijke berichtgeving is niet meer welkom in de meeste media. Blaaskaken, geprotretteerd als ‘experten’, domineren de beeldschermen: redacteurs zijn managers geworden van infotainment of van de partijlijn. Vroeger had je nog redactionele analyse, nu heersen de sabelslijpende clichés. Journalisten die deze redactionele lijn niet naleven, worden verwijderd.

Deze rampzalige crisis heeft veel precedenten. In mijn film The Coming War on China (zie trailer hieronder) beschrijft John Bordne, lid van een team dat de silo’s met aanvalsraketten van de Amerikaanse luchtmacht in Okinawa, Japan, bestuurt, hoe in 1962 – tijdens de Cubaanse rakettencrisis – hij en zijn collega’s werden “medegedeeld om alle raketten te lanceren” vanuit hun silo’s.

Die raketten, die nucleair bewapend waren, waren gericht op zowel China als Rusland. Een lagere ambtenaar had dat bevel toen in vraag gesteld, en het werd uiteindelijk opgeheven – maar pas nadat dienstrevolvers werden uitgedeeld met het bevel om op de bestuurders van een rakettensilo te schieten als ze zich niet zouden “terugtrekken”.

Op het hoogtepunt van de Koude Oorlog was de anticommunistische hysterie in de VS zo groot dat Amerikaanse ambtenaren, die voor officiële zaken in China aanwezig waren, beschuldigd werden van verraad en ontslagen. In 1957, het jaar dat Shute zijn boek On the Beach schreef, kon geen enkele ambtenaar in het ministerie van Buitenlandse Zaken de (Chinese) taal spreken van de meest bevolkte natie ter wereld. Zij die wel Mandarijns konden spreken werden uit hun functies gezet en kregen beperkingen opgelegd die nu herhaald worden in het wetsvoorstel tegen Rusland dat zojuist aanvaard werd.

Dit wetsvoorstel is ‘bipartisan’. Er is hierover geen fundamenteel meningsverschil tussen Democraten en Republikeinen. De termen ‘links’ en ‘rechts’ hebben hier geen enkele betekenis. De meeste moderne oorlogen van de VS werden overigens niet gestart door conservatieve Republikeinen maar door liberale Democraten.

Trump zet beleid Obama verder

Toen president Obama zijn post verliet, was hij historisch recorddrager met zeven oorlogen, waaronder de langste Amerikaanse oorlog ooit (in Afghanistan) en een nooit eerder geëvenaarde campagne van buitenrechtelijke moorden met drones.

Volgens een studie van de conservatieve denktank Council on Foreign Relations, dropte Obama, deze “terughoudende liberale strijder”, in zijn laatste jaar als president 26.171 bommen, wat neerkomt op drie bommen per uur, 24 uur per dag. Na zijn belofte om te helpen de wereld te ontdoen van ‘nucleaire wapens’, bouwde deze Nobelprijswinnaar voor de Vrede meer kernkoppen dan elke vorige president sinds de Koude Oorlog.

Trump is hiermee vergeleken een watje. Het was Obama, met zijn minister van buitenlandse zaken Hillary Clinton aan zijn zijde, die Libië als moderne staat heeft vernietigd en zo de huidige menselijke stormloop naar Europa lanceerde. Bij hem thuis noemen de organisaties die zich voor de problemen van immigratie inzetten “deporter-in-chief”.

Eén van Obama’s laatste daden als president was de onderteking van een wetsvoorstel dat een absoluut en relatief recordbedrag  van 618 miljard dollar geeft aan het Pentagon. Dit weerspiegelt de snelle stijging van het fascistisch militarisme in het bestuur van de VS. Trump heeft deze aanpak goedgekeurd en verdergezet.

Begraven in de details van deze beslissing was de oprichting van een Centrum voor Informatie van Analyse en Reactie. Dit is in werkelijkheid een ministerie van waarheid. Het heeft de taak om een “officieel verhaal van daden” te creëren dat ons zal voorbereiden op de echte mogelijkheid van een kernoorlog – als wij dat toelaten.

Het artikel On The Beach 2017 – The Beckoning of Nuclear War verscheen op 4 augustus 2017 op de website van John Pilger en werd vertaald door Bavo Vanoost.

Finale van de film On the Beach (1959): 

Voetnoten van de redactie:

[1] T.S. Eliot (1888-1965) wordt aanzien als een van de grootste Engelstalige dichters van de twintigste eeuw. Zijn gedicht The Hollow Men verscheen in 1925. Nevil Shute (1899-1960) was een Britse romanschrijver en burgerlijk ingenieur aërnonautica, die zijn laatste jaren in Australië leefde. De meeste van zijn romans behandelen het thema van de middenklasser (zoals hijzelf) die de beperkingen en vooroordelen van zijn eigen klasse probeert te overstrijgen. On The Beach https://en.wikipedia.org/wiki/On_the_Beach_(novel) (1957) is zijn meest bekende roman. De bevolking van de Australische stad Melbourne wacht op het strand ‘on the beach’ de komst van de nucleaire wolk af die de rest van de wereld reeds heeft vernietigd na een atoomoorlog. Meer dan 40 kranten publiceerden het boek als reeks en het boek werd verfilmd in 1959 met Gregory Peck als kapitein van de Amerikaanse duikboot met de gepaste naam USS Scorpion, die in Melbourne is gestationeerd tijdens de oorlog. Hij wordt er op uit gestuurd om te onderzoeken of er nog leven is op het noordelijk halfrond, maar maakt zich daarover geen enkele illusie. De film heeft een voor die tijd verrassend negatief einde. In tegenstelling tot de meeste apocalypsboeken, -films en -series van tegenwoordig laat dit boek (en de film) geen enkele plaats voor optimisme of voor overlevingskansen van een of andere kleine dappere groep overlevende mensen.

[2] Indochina is de naam die de Franse kolonisatoren gaven aan hun kolonies Vietnam, Laos en Cambodja.

[3] Het Lincoln Memorial is het paleis in Dorische stijl in het park voor het Witte Huis ter ere van president Abraham Lincoln (1861-1865), president tijdens de Burgeroorlog, vermoord kort na het begin van zijn tweede mandaat.

[4] Lobotomie was in de negentiende eeuw tot in de jaren 1940 een chirurgische ingreep waarbij een deel van de frontale hersenen werden doorgeknipt of verwijderd bij mentaal zieke personen. De verwachting dat de patiënten er door ‘genezen’ zouden worden werd zo goed als nooit verwezenlijkt. Gevolgen waren dikwijls compleet geheugenverlies.

[5] Harold Pinter (1930-2008), Brits toneelauteur, kreeg in 2005 de Nobelprijs Literatuur. Hij noemde in zijn aanvaardingsspeech de oorlog in Irak een oorlogsmisdaad en eerste minister Tony Blair een oorlogsmisdadiger. 

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!