Opinie - Jeroen Donckers

Iedereen gelijk voor de wet: tot de burn-out erop volgt?

De kwaadheid over de beslissing van minister De Block om het budget voor de ambulante kinderpsychiatrie te kortwieken, is meer dan op zijn plaats. Dat stelt Jeroen Donckers, psychotherapeut in het buitengewoon onderwijs te Gent.

woensdag 19 juli 2017 18:06
Spread the love

De zomer zomert intussen en, wie weet, is er na de zomer gewoon minder psychisch leed bij de jeugd? De verheldering van de minister dat zij zorgt voor ‘gelijkheid, transparantie,enz.’, dat zij net méér jongeren hulp zal kunnen aanbieden, en dat niemand vóór haar ooit meer heeft geïnvesteerd is een interessant symptoom.

Elke minister, ook die van onderwijs of jeugdwelzijn, zegt na elke ‘rationalisatie’, dat er dankzij hem of haar juist méér hulp is en dat niemand ooit meer geïnvesteerd heeft. Dat moet welhaast magie van de bovenste plank zijn. Iedereen in het onderwijs, de jeugdzorg of de gezondheidszorg wéét en voelt immers dat de beschikbare middelen schaarser zijn geworden, en toch paradeert in elke communicatie van een minister de mantra dat het nog nooit zo veel en zo goed is geweest. Boem Paukeslag Boem.

Het M-decreet in het onderwijs, de toegangspoorten in de jeugdzorg, de vermaatschappelijking van de zorg in de gezondsheidszorg,…  Het zijn allemaal intrinsiek veelbelovende projecten, die echter sneller dan hun schaduw worden gedomineerd door een tussenkader met veel management achter de kiezen. Uiteindelijk zal het wel kloppen dat de totaalbudgetten (licht) stijgen, maar dat die herverdeeld worden en voor meer kinderen of jongeren of zorgbehoevenden moeten instaan. Waardoor iedereen plots minder heeft, en velen, echt velen eigenlijk te weinig. Dat lijkt op het liberale ‘uitbreiding van de afzetmarkt’, ‘besparen door te rationaliseren’, ‘kosten optimaliseren’ enz. En daar begint dan een grotesk controle-systeem met checks en balances, met registraties en metingen, met targets en evaluatie-methoden. Als er al kan gesnoeid of bespaard worden, dan is het bij uitstek in dat uitgebreide controle-systeem, omdat het geen meerwaarde heeft voor de zorg, en er vaak regelrecht mee in strijd is.

Ons enige punt is helder : wie meer inclusie wil (M-decreet) of meer toegang tot de jeugdzorg (toegangspoorten) of méér jongeren psychiatrisch wil kunnen begeleiden (laatste plan van minister De Block), zal dat niet realiseren door het bestaande budget licht uit te breiden om het dan over een (veel) grotere koek te verdelen. Dat is de kruik te water laten tot ze barst. Terwijl ze eigenlijk al gebarsten was. Dat is een nood aan zorg proberen lenigen met een communicatie-strategie. En niemand, noch de zorgbehoevenden, noch het personeel, is gebaat bij deze communicatie-strategie. Wie mensen wil helpen, moet ze echt tegemoet treden, oog in oog, van mens tot mens. Zonder targets, zonder tijdsnood. Goed opgeleid en menselijk. Een beleid dat deze sectoren genegen zou zijn, die treedt het ook op zijn beurt echt tegemoet, zonder targets en zonder strategie. Oog in oog, van mens tot mens.

Zowel in het onderwijs, de jeugdzorg als de gezondheidszorg kan en moet er nog veel gesproken worden. Toch zeker in een land dat zich op het vlak van waarden en normen ‘superieur ‘ rekent. Vooral rekent.

take down
the paywall
steun ons nu!