Premier Charles Michel, die eruit ziet als de primus van de klas, beweerde dat hij ‘jobs, jobs en nog eens jobs’ zou creëren en dat hij de overheidsfinanciën gezond zou maken. Daar is niet veel van in huis gekomen. Door een indexsprong, door de lonen te matigen en door cadeaus te geven aan de werkgevers, heeft hij de koopkracht verminderd, de consumptie belemmerd, de belastinginkomsten beperkt en het gat in de staatskas vergroot. Hij is gebuisd. Wij verzoeken hem dringend van richting te veranderen. Geen tweede zit en geen herkansing voor hem.

Minister van Volksgezondheid Maggie De Block is erin geslaagd iedereen van de zorgsector tegen zich in het harnas te jagen door radicaal in het budget te snoeien. Ze werd geacht zich te bekommeren om de gezondheid van de mensen, dat zou haar als gewezen arts immers op het lijf geschreven moeten zijn. Maar het enige waarin ze is geslaagd, is de geneesmiddelen en de gezondheidszorg duurder te maken en zieken te dwingen het werk te hervatten! Gebuisd.

Tweede zit is uitgesloten. Van richting veranderen is de enige optie.

Minister van Financiën Johan Van Overtveldt moest in theorie inkomsten binnenbrengen, maar hij doet net zijn uiterste best om de staatskassen leeg te maken door belastingen te verlagen voor wie er al zeer weinig betaalt. Hij kreeg de opdracht om onwettige belastingvoordelen aan multinationals terug te vorderen, maar weigerde dat tot nu toe. Hij recupereert evenmin de niet-verschuldigde fiscale cadeaus en doet geen inspanning om belastingontwijking- en fraude via belastingparadijzen te bestrijden. Hij weigert te belasten wat niet belast wordt, zoals de beurswinsten die overal elders wel worden belast. Gebuisd!

Minister van Werk Kris Peeters werd verondersteld het werk ‘doenbaar’ of ‘houdbaar’, kortom ‘werkbaar’ te maken. De betekenis van het concept ontgaat hem klaarblijkelijk. Het huiswerk dat hij indiende, leidt tot het tegenovergestelde. Overuren naar believen, een week van 45 uur, flexibele uurroosters … alles om het werk wendbaar te maken en om het niet tot de pensioenleeftijd te vol te houden. Werkzoekenden staan ondertussen te dringen in de hoop één van die fameuze ‘jobs, jobs, jobs’ te bemachtigen.

Driedubbel gebuisd!

Maar het absolute kneusje van een al niet te pientere klas is de minister van Pensioenen Daniel Bacquelaine, omdat zijn antwoorden op de proefwerken zo absurd zijn.

Zijn de pensioenen te laag? Niet belangrijk, we verlagen ze nog wat meer! Indexsprong, beknotte welzijnsenveloppe, geen indexering van de fiscale barema’s, verminderde gelijkstelling van periodes van werkloosheid en brugpensioen … Zijn de pensioenen van de overheidssector de enige die nog een beetje fatsoenlijk zijn? Dat doet er niet toe, Bacquelaine beslist deze pensioenen te verlagen tot het niveau van de miserabele pensioenen in de privésector.

Wordt werken steeds belastender, nemen stress en burn-outs toe? Geen probleem! Klasgenoot Peeters heeft de deur naar brugpensioenen al gesloten en de toegang tot tijdskrediet op het einde van de loopbaan beperkt. Bacquelaine maakt het werk af door de toegang tot het vervroegd pensioen te bemoeilijken.

Is de levensverwachting in goede gezondheid 64 jaar? Dat laat hem koud. Bacquelaine trekt de pensioenleeftijd op naar 67, terwijl De Block de jacht opent op langdurig zieken. De zwaarte van een job? Ook dat maakt nauwelijks of geen indruk op Bacquelaine. Terwijl de levensverwachting van kortgeschoolde werknemers, die vaak de zwaarste beroepen uitoefenen, op hun 25ste dertien jaar lager is dan van iemand met een diploma hoger onderwijs, kunnen diegenen met een zwaar beroep maximaal twee jaar vroeger met pensioen.

En Bacquelaine heeft nog een pensioensysteem met punten in de kast zitten waarbij je verplicht wordt nog langer te werken om te voldoen aan de loopbaanvoorwaarden en niet gestraft te worden met een nog lager pensioen. Van de punten is niet duidelijk welke waarde ze zullen hebben op het moment van je pensionering. Onzekerheid troef.

Klas vol brokkenmakers

Het is en blijft een klas vol brokkenmakers, maar ze regeert over het land en wij betalen het gelag. Ze gaan veel verder dan het bekladden van de muren van de klas of het afbreken van de toestellen op de speelplaats. Ze slopen de hele school, de hele samenleving.

Onze overheidsfinanciën staan er steeds slechter voor. Onze openbare diensten worden meer en meer leeggezogen. Onze sociale zekerheid wordt uitgehold en kan steeds minder instaan voor bescherming en herverdeling. Het sociaal overleg wordt elke dag wat meer aan de kant gezet, met medewerking van de werkgevers. Zij moeten niet onderhandelen met de werknemersvertegenwoordigers want ze rekenen op de regering, die sowieso hun agenda uitvoert.

Onze ludieke proclamatie was bedoeld om de aandacht te vestigen op het huidige regeringsbeleid en op zijn rampzalige gevolgen. Vroeg of laat zal de klas-Michel voor de echte jury moeten verschijnen, die van de kiezers. Dan moeten we ze echt laten zakken en van school sturen wegens wangedrag.

Lees hier hoe minister van Financiën Johan Van Overtveldt het er vanaf bracht in zijn groot rapport.