Een drugsvangst in Mexico in 2010.
Opinie, Wereld, Samenleving, Politiek -

Drugshandel eigen aan ons systeem

In De Standaard van 7 juni commentarieerde de Gentse criminoloog Brice De Ruyver in verband met het verschijnen van zuivere fetanyl, honderd keer zo sterk als heroïne, het volgende: 'Een ander probleem bij de vangst van nieuwe drugs is dat we altijd achter de feiten aanhollen.' Zo'n uitspraak is helemaal niet nieuw. Is het ooit anders geweest? Maffiapraktijken zijn de staat altijd een aantal stappen voor.

maandag 19 juni 2017 10:39
Spread the love

De Mexicaanse journalist Luis Alberto Rodríguez laat zijn licht schijnen over dit fenomeen. “Drugshandel is een absoluut fenomeen van het politieke en economische systeem van een land”, zegt hij. Hij haalt het voorbeeld van Mexico aan. Daar barstte het geweld van de drugshandel los in de jaren 80, toen de staat zijn functies van sociale bescherming losliet. Stelselmatig liet Mexico de diensten voor volksgezondheid, woningvoorzieningen, onderwijs, cultuur, veiligheid, enz … over aan privé-instellingen. Zo ook alle strategische industrieën, zoals de energie, de mijnontginningen en de telecommunicatie.

De kijk op de zaken veranderde. Wat tevoren rechten waren werden handelsproducten. In Mexico gedijt de drugshandel omdat het land de ontwikkeling vaarwel zei om zo toegang te verlenen tot de vrije markt. Duidelijk een opstelling die ervoor koos om het reguleren van de economie over te laten aan de kapitalen. Maar daar vallen ook de relaties tussen personen onder. Die zijn dan niet meer gebaseerd op de solidariteit maar op gewin. In een dergelijke structuur gaat de drugshandel logischerwijs gedijen. Maar daarnaast ook de gewelddadige ontvoering, de piraterij, de afpersing, de handel in mensen.

Er is drugshandel omdat het ontbreken van rechten miljoenen inwoners in een richting duwt die leidt tot het profiteren van de uitbuiting van anderen. Inderdaad, maar ook omdat drugshandel een succesrijk bedrijf is. En in een economie van vrije handel komt het geld boven het gerecht te staan, want het geld is de kruiwagen van de macht. Daarnaast ziet men ook de corruptie in de cultuur opduiken, met name in al datgene wat voortvloeit uit onze sociale relaties. Bedrog en geweld worden vanzelfsprekend. Dat is immers de manier waarop de zaken nu eenmaal gedaan worden.

Controversieel

Ook Cuba wekt permanent controverse op. Voor sommigen is het eiland op weg naar een humane samenleving, het ideaal nabij. Anderen gruwen van een dictatoriaal regime met een eenheidspartij, waaraan je niet kan ontsnappen. Nog anderen koesteren een uitgesproken sympathie voor een tastend beleid dat zoveel mogelijk mensen kansen biedt om mee te beslissen.

Maar zelf zouden ze er onder geen beding willen wonen. Is ook niet te verwonderen. Geboren en opgegroeid in een consumptiemaatschappij zijn we met zijn allen rotverwend aan het comfort dat onze maatschappij ons biedt. Hoe dan ook, voor- of tegenstander zal in alle eerlijkheid moeten bekennen dat Cuba erin slaagt om bijvoorbeeld de pest van de drugshandel en haar kwalijke gevolgen zoveel mogelijk buiten te houden. Dat laatste wordt betoogd door journalist Luis Alberto Rodríguez.

‘Zero Drugs’

Hij wijst erop dat de afwezigheid van al de tevoren beschreven elementen maakt dat het eiland gespeend is van de drugshandel. Uiteraard mag niet vergeten worden dat het zo zijn voordelen heeft dat alle grenzen op zee uitkomen. Maar moest dat de doorslag geven, dan zou het eiland ‘Verenigd Koninkrijk’ ook niet af te rekenen hebben met het probleem. Waarom slaagt Cuba erin de pest van de drugshandel onder controle te houden?

“Ik heb het al van in het begin gezegd. Drugshandel is absoluut verbonden met een bepaalde economische en politieke structuur van een land”, zegt Rodríguez.

‘Zero Drugs,’ het Cubaanse beleid dienaangaande, is ingebed in een samenlevingsmodel waar het menselijke de bovenhand heeft en het geld pas daarna komt. In 1959 zette Cuba een punt achter het kapitalisme. Daarmee werden alle fenomenen die te maken hebben met de vrije markt overboord gegooid, de drugshandel incluis. Daarnaast ook de uitbuiting van de arbeid, de seksuele misbruiken, de financiële speculatie, de politieke corruptie …

Anderzijds is de kwestie niet totaal afwezig in Cuba. Hij die in Havanna op zoek gaat naar marihuana, zal die na veel navragen wel vinden. Maar hij zal ervaren hoe moeilijk, duur, gevaarlijk en geïsoleerd het is, juist omdat de kleine dealer weet waaraan hij zich blootstelt.

Cuba is inderdaad vrij van drugshandel. De condities daarvoor zijn niet voorhanden. Meer dan 90 procent van de in beslag genomen drugs is niet bestemd voor het eiland, maar werd gedeponeerd om verder versluisd te worden. Het eiland ligt immers op de routes tussen het producerende zuiden en de noordelijke consument van het Amerikaanse continent. In elk geval gedurende de 59 jaar van de Cubaanse revolutie heeft geen enkel drugskartel vaste voet aan de grond gekregen. De revolutie bande de dictatuur van Bautista en het kapitalisme uit.

In de plaats daarvan bouwde ze een eigen economisch, sociaal, cultureel en politiek model uit. En zo is, volgens de Verenigde Naties, Cuba een van de veiligste landen ter wereld wat drugscriminaliteit betreft.

take down
the paywall
steun ons nu!