Column - Dyab Abou Jahjah

Ik ga niet in de politiek

De column van Dyab Abou Jahjah.

vrijdag 24 maart 2017 11:50
Spread the love

Stap je in de politiek? Laat je het activisme achter je? Dat is de tweede meest gestelde vraag die ik krijg sinds ik mijn plannen bekend maakte om een politieke lijst te lanceren voor de verkiezingen van 2019. De meest gestelde vraag was: waarom enkel in Brussel, waarom niet in Vlaanderen ook?

De uitdrukking ‘in de politiek gaan’ heb ik altijd heel vreemd gevonden. Ik bedoel: waar ligt de politiek? Is het een andere plaats, een ander land? Moet ik een trein nemen of een vliegtuig? Heb ik een visum nodig? Is er een muur? Politiek maakt deel uit van mijn leven sinds ik vier jaar oud was. Politiek bepaalde waar ik woonde, waar ik naar school ging, de vrienden die ik heb, de vrienden die ik achterliet en de nieuwe die ik maak.

Ik stapte nooit in de politiek en toch kwam de politiek altijd naar mij en penetreerde mijn leven en drong haar repercussies aan mij op. Dit geldt voor mij en geldt voor iedereen van jullie. Je kan beweren dat je niet geïnteresseerd bent in politiek en je kan dat zelfs echt geloven, maar dat verandert niets aan het feit dat de politiek wel geïnteresseerd is in jou. Wat je ook beweert, verandert niets aan het feit dat je wel degelijk zeer geïnteresseerd bent in de uitkomst van politieke ontwikkelingen. Want zij bepalen de limieten van je leven en dat van je kinderen en geliefden.

Het is waar dat gepolitiseerd zijn niet meteen betekent dat je actief moet zijn in een politieke partij of beweging en nog minder dat je moet deelnemen aan verkiezingen. Je kan passief geïnteresseerd zijn, low profile, met een lage intensiteit, maar zelfs dan hou je de politiek best goed in de gaten en als je dat niet doet, moet je achteraf ook niet klagen over de gevolgen.

Laat dus één ding duidelijk zijn, ik ga niet in de politiek. Ik zit al mijn hele leven in de politiek, actief, intensief en hardnekkig. Activisme is altijd politiek. Het gaat altijd over de machtsbalans en over verandering. Je kan opteren voor een strategie van beïnvloeding van politici en politieke partijen. En als je de hoop verliest, als je je door geen enkele politieke partij vertegenwoordigd voelt, dan kan je ofwel voor het minste kwaad kiezen of dan kan je de uitdaging aangaan om een nieuwe vorm van politiek te produceren die in overeenstemming is met je eigen overtuigingen en aspiraties. Persoonlijk heb ik nooit hoog opgelopen met keuzes uit armoede. Ik heb het gevoel dat ik beter verdien en dat mijn medeburgers beter verdienen.

Dus toen de laatste sprankel hoop in de bestaande politieke partijen opbrandde, was de enige logische keuze voor mij om met gelijkgezinden samen na te denken over de lancering van een nieuw politiek alternatief. Dat is niet ‘in de politiek gaan’. Dat is gewoon een extra dimensie toevoegen aan 30 jaar politiek activisme en engagement. Toen ik voor het eerst verkozen werd in de regionale raad van de nationale unie van Libanese studenten aan de Universiteit van Saida in 1989 tot ik in 2019 een plaats zal veroveren in het Brusselse parlement: één lijn en één tocht.

Ik word dus geen politieker, of toch niet in de zin van één van die carrièrejagende, Armani dragende, vals lachende, geslepen politieke marketeers die ons gebakken lucht in een bokaal proberen te verkopen. Ik was en ik zal altijd een politieke activist zijn, loyaal aan mijn overtuigingen, aan mijn constructief egalitair radicalisme, aan mijn dekoloniale inzet. Mijn basis blijft de grassroots van de stad waar ik leef en werk. Ik word niet iemand anders en ik zal de dingen niet anders aanpakken. Voor mij geen communicatiestrategieën, ik blijf diep nadenken en vrijuit schrijven. Ik ga mij aan niemand aanpassen, what you see is what you get.

Het is mijn bedoeling om de strijden en de verzuchtingen van mensen naar ware gelijkheid en een rechtvaardige, gezonde en duurzame manier om onze levens te organiseren, samen te brengen. Ik wil deel zijn van een radicaal egalitaire renaissance die Brussel, België, Europa en de hele wereld zal veroveren met een nieuwe politiek van radicale gelijkheid en een nieuw evenwicht tussen rechtvaardigheid, vrijheid en duurzaamheid. Om dat te bereiken moeten we de macht overwinnen van de hegemonie, van de onophoudelijke privileges en van het status-quo. We moeten hen verslaan in elke mogelijke arena en de electorale politiek is één van die arena’s. Dat gaat dus niet over een signaal geven, over een boodschap of over symboliek. Dat gaat over het machtsevenwicht en over de zaak van emancipatie en gelijkheid. Een zaak waarvoor ik me altijd zal inzetten, op welke manier dan ook.

take down
the paywall
steun ons nu!