Column - Elisabeth Severino Fernandes

Neutraal kinderverhaal: de dictatuur van de grijze duif

Een verhaaltje over grijze duiven en hun ultieme waarde: de neutraliteit.

woensdag 22 maart 2017 17:13
Spread the love

Eerst dacht ik, weet je wat: “Ik ben neutraler dan de gemiddelde grijze mus die zichzelf de standaard vindt.” Eerlijk … Hoe kan je rondlopen op deze wereld en jezelf de standaard vinden. Dan ben je toch nooit uit je dorp geraakt? Dan heb je toch nooit de tocht van de trekvogels gedaan, gezien waar ze overwinteren? En is het wel zo dat ze overwinteren? Misschien komen ze hier overzomeren.

Stel je voor, duizenden soorten vogels en ineens zegt de duif: “al die met gekleurde vleugels hebben geen recht op nesten. Jullie zijn zo lawaaierig met jullie gefluit en gezang. Doe gewoon gewoon en roekoe je weg door het leven. Je lange poten en grote bekken zijn misschien wel handig, maar het maakt me bang. Bang dat mijn vrouwtje afgeleid geraakt, bang dat ik geen takjes meer vind en hoe moet ik dan een huis bouwen? En mijn kuikentjes dan, hoe moeten die zich voelen tussen al dat lawaai? BANG, zeg ik je. Dus neem je 5 eitjes (wie heeft er nog 5 eitjes?) en verstop ze, diep en ver uit mijn zicht. En als ze uitkomen: verf ze grijs, hou ze klein! Leer ze niet zingen, leer ze niet dansen. Dat doen duiven toch ook niet? En kijk hoe succesvol we zijn… Overal zijn we te vinden en ja ok, de helft is niet om aan te zien met hun poten vol tumoren en rotte ogen.”

“Maar we zijn geslaagd. Wij zijn de heersers, overal kan je onze edele witgroene vlaggen op de grond zien. En de rest? Die trekken maar wat rond en waar ze het meeste bij een kunnen pikken daar blijven ze. Alsof ze zomaar het recht hebben om overal te landen. Hebben die vogels wel de juiste bandjes? Want anders zijn het illegale vogels, vogelvrij als het ware. Trouwens, heb ik je al verteld dat het nu eindelijk illegaal is om meer dan grijze kleuren te hebben? Trots zijn we, dat de wetten ook onze overtuiging willen vertalen: dat je het best door het leven gaat in het grijs! Want daar heeft niemand schrik van…”

Behalve natuurlijk de 999 andere soorten vogels, die nu hun veren moeten verven. Maar hun bek niet klein genoeg krijgen. Of hun pootjes inbinden en soms zodanig knippen in hun dracht dat ze niet meer kunnen vliegen. Soms, hoor je nog een opstandig gefluit. Het klinkt heilig nu. Het gezang van een jonge vogel die weigert zich klein te houden. Weigert zich grijs te verven. Weigert de taal van de duif te leren. En trots de vleugels uitstrekt, springt en zich met volle vertrouwen stort in de armen van de wind. Want deze vogel weet: ik ben gemaakt om te vliegen, te trekken en te zingen.

Elisabeth Severino Fernandes aka Miss Elli aka RebElli

take down
the paywall
steun ons nu!