Aanpak laatste protestactie en reactie Marokkaanse diaspora
Via sociale media hebben we gevolgd hoe de laatste actie in Al Hoceima op 4 januari van het nieuwe jaar door de Marokkaanse overheid werd aangepakt (klik hier). De politie-eenheden hebben hard opgetreden en de resultaten waren 64 arrestaties en verschillende gewonden. Alle activisten die werden gearresteerd zijn de dag nadien vrijgelaten.
Op de sociale media is ook te zien hoe de Marokkaanse diaspora via acties in verschillende Europese steden zoals Brussel en Den Haag deze gebeurtenissen ernstig nemen en het disproportionele optreden van de Marokkaanse politie-eenheden ten zeerste veroordelen (klik hier).
Kritische vragen
Een eerste vraag betreft de reden van de zeer beperkte berichtgeving van de Belgische (Vlaamse) media rond deze incidenten in het noorden van Marokko en de acties die gevoerd werden naar aanleiding hiervan. In dit kader plaatsen de actievoerders in België een groot vraagteken bij deze negering. Men vraagt zich af waarom de media deze ernstige incidenten in Marokko negeert terwijl het veel aandacht besteedt aan de interne -en zelfs kleine- gebeurtenissen in andere landen zoals Turkije en Congo.
Een andere vraag die de actievoerders in België zich stellen is waarom er zeer weinig ondersteuning is vanuit de Belgische politici met Marokkaanse achtergrond voor de volksbeweging in hun land van herkomst. Een antwoord op deze vraag zou kunnen gevonden worden in het feit dat ze niet willen beschuldigd worden van het importeren van buitenlandse conflicten naar België. Want dit kan een teken van desintegratie geven. Zo een verklaring wordt door velen in twijfel getrokken omdat dezelfde politici wel deelnemen aan acties in België die te maken hebben met buitenlandse conflicten. Denk in dit kader aan solidariteitsacties ter ondersteuning van de Palestijnen in hun strijd tegen Israël.
Opmerkelijk is ook dat de Belgische regeringen geen enkel woord hebben gerept over de protesten in Marokko. Dit terwijl deze regeringen snel reageren indien er iets kleins gebeurt in andere landen (bv. in Turkije en Congo zoals reeds vermeld). Deze dubbele houding wordt hard bekritiseerd door actievoerders in de diaspora. Men begrijpt dat de Belgische verantwoordelijken voorzichtig moeten zijn met inmenging in interne zaken van een soeverein land, maar men verwacht toch een actievere rol van de Belgische verantwoordelijken.
België kan meer doen
Deze actievere rol zou gerechtvaardigd zijn voor verschillende redenen. Ten eerste vormen Belgen met Marokkaanse achtergrond een significant deel van de Belgische bevolking. Een groot deel van deze Marokkaanse Belgen heeft nog steeds veel familieleden in het land van herkomst en men ziet het als een plicht voor België om voor meer mensenrechten in Marokko te pleiten.
Verder vindt men het oneerlijk om tegelijk het migratiebeleid ten aanzien van landen zoals Marokko te verstrengen en daarbij geen druk uit te oefenen op regimes van zulke landen om voor meer democratie en mensenrechten te zorgen. België zou moeten beseffen dat een structurele oplossing voor de migratieproblematiek grotendeels ligt in de realisatie van deze mensenrechten in Marokko (zelf) op vlak van huisvesting, arbeid, gezondheid, etc. Indien deze rechten niet gewaarborgd worden zal het moeilijk worden om Marokkanen te overtuigen om hun land niet te verlaten.
Een andere reden ligt in de ‘package deal’ strategie die België tracht te gebruiken om voor meer mensenrechten te pleiten in de derdewereld. Zo een ‘package deal’ houdt in dat een land ondersteuning krijgt op bepaalde domeinen mits het verbeteringen belooft op andere domeinen. Indien deze beloftes niet gerealiseerd worden dan wordt er geen ondersteuning meer verleend. In dit kader heeft de Belgische minister van ontwikkelingssamenwerking De Croo in 2014 beslist om een afgesproken ontwikkelingshulp van 40 Miljoen euro voor Rwanda niet meer te geven omdat het geen vooruitgang heeft geboekt op vlak van goed bestuur en mediaontwikkeling (1).
In het kader van het samenwerkingsprogramma 2016-2020 met Marokko tracht België zo een ‘package deal’ tevens te gebruiken. In dit programma wordt afgesproken dat Marokko ondersteuning krijgt op verschillende domeinen mits er een grote aandacht is voor mensenrechten. Zo een samenwerkingsprogramma wordt niet enkel gezien als een opportuniteit maar ook als een plicht voor de Belgische politici om meer druk uit te oefenen op de Marokkaanse verantwoordelijken om de huidige mensenrechtenschendingen naar aanleidingen van de moord van Mohsin Fikri te stoppen.
Mohamed El Majjoudi
