Mijn grootvader is een wijze man. Hij heeft al tal van regeringen meegemaakt. Hij is een kritisch man die doorheen de jaren talloze lezersbrieven schreef naar kranten en brieven stuurde naar ministers. Ook toen de socialisten aan zet waren, trouwens. Als hij na het lezen van zijn dagkrant weer woede voelde opborrelen riep hij naar grootmoeder ‘dat ze pen en papier moest aangeven’ waarna hij zijn schriftelijk pleidooi begon. Grootmoeder vond dat vaak overdreven maar toch gaf ze hem in stilte een blad en een balpen.

De realiteit verdoezelen lijkt wel in tegenwoordig. Thans moeten we niet ver zoeken om de realiteit te zien zoals ze is.

Als ik de trein richting Brussel neem zie ik mensen papiertjes uitdelen in de trein. Ik heb die papiertjes al vaak gelezen – met de vraag of ik wat kleingeld kan missen. Ik grabbel in m’n zakken en stop de man wat geld toe. “Where you from?” En een “Thank you” volgen waarna hij met veel dankbaarheid wegloopt.

08.35u Brussel Centraal. Het is koud en ik warm m’n handen aan het kartonnen bekertje van m’n koffie. Ik kijk op en een mevrouw met een kindje kijken me treurig aan.. of ik iets kan missen. Ik grabbel in m’n handtas en stop de mevrouw wat kleingeld toe. Ik loop door de gangen richting metrostation. Tientallen daklozen liggen bij elkaar aan de zijkanten. Overal liggen bakjes en hoeden, opschriften.. voor wat kleingeld alstublieft..

09.00u In de metro. Een man roept of iemand hem misschien wat eten wil geven. Honger, dat heeft hij.

Even later, terwijl ik naar m’n bestemming wandel zie ik mensen tegen gevels leunen – met kinderen – en bekertjes. Niemand vraagt nog iets. Mensen kijken stil voor zich uit. Het is de schaamte die ze willen verbergen. Een dame kijkt op en lacht flauw. Met m’n handen in m’n zakken loop ik voorbij. Wìj zouden ons moeten schamen, dacht ik. Ik vis nog wat centjes op en leg ze in één van de honderden bekertjes in Brussel.

17.00u Leeg van de confrontaties neem ik de trein terug. En daar wacht het voorgaande – helemaal opnieuw – met andere mensen, andere gezichten en andere namen.

19.00u Met mijn grootvader kijk ik naar het journaal. Dat de dame met het kindje, de man in de metro of de heer in trein daar allemaal geen boodschap aan hebben. Al die gezichten vandaag, zij vallen uit de boot. Voor hun werkt de verandering niet. Een of andere politieker ratelt door op tv. Dat ze allemaal mogen oprotten met hun waanzin, roepen we in koor.

De daklozen, de mensen op straat, hebben hoogstwaarschijnlijk geen rekeningen meer in hun bus. Ze verloren ooit hun huisvesting. Dat vertelde de dame me, in het station. Door de ‘crisis’ hebben steeds meer mensen financiële problemen en schulden. Mensen die het geluk hebben nog een dak boven hun hoofd te hebben, zitten andersom steeds meer in schuldbemiddeling. Velen kunnen hun energiefacturen niet meer betalen. Steeds meer mensen moeten beroep doen op het OCMW.

Een dak boven het hoofd

Vandaag is grootvader alleen en heeft hij nog een dak boven zijn hoofd maar hij heeft het moeilijk. Hij volgt nog steeds nauwgezet de kranten en het nieuws. Als mijn grootvader zegt dat deze regering echt alles slaat, dan geloof ik hem. Als mijn grootvader zegt dat deze regering oneerlijk is, dan geloof ik hem. Als mijn grootvader zegt dat dit de vreselijkste regering is die hij meemaakte, dan geloof ik hem. Zijn pensioen? Dat werd ferm verlaagd. Toen hij onlangs een brief ontving waarin hem droogjes werd meegedeeld dat zijn pensioen weer omlaag ging, riep hij boos dat ze van de gepensioneerden moeten afblijven!

Dezelfde week dat N-VA beweert dat ‘ze gaan bewijzen dat de verandering werkt’, blijft de realiteit bovendrijven. De realiteit is dat er nog altijd geen begroting in evenwicht is maar dat er 8,4 miljard euro verdween. Ondanks alle inspanningen die we allemaal al voerden. Allemaal, behalve de grote vermogens.

De realiteit is dat onze elektriciteitsfactuur weer eens stijgt en dit voor de zevende maal al, trouwens. Omdat we ‘minder verbruiken’. Dat was ook het argument toen er werd meegedeeld dat ook de waterfactuur zal oplopen.

De realiteit is ook dat onze lonen niet stegen, zoals beloofd. De lonen stijgen overal sneller dan de prijzen, behalve in ons land. De koopkracht daalde. Iedereen met een beetje gezond verstand weet dat dit de economie niet ten goede komt.

De realiteit is dat de ongelijkheid pijnlijk zichtbaar wordt en niet alleen omdat we zwervers of daklozen zien op straat. Ongelijkheid zien we vandaag ook in het onderwijs en vandaag – met de kou – op de speelplaats. Scholen die jassen inzamelen voor leerlingen omdat ouders te arm zijn om stevige winterkledij te kopen, dat is de realiteit.

Het is schrijnend dat een partij bij hoog en laag blijft beweren dat ‘de verandering’ werkt. Het beleid werkt niet voor u of ik. Het getuigt van een merkwaardige moraal, dat onze regering centen blijft halen bij de gewone mensen, de alleenstaanden, de ouderen en de gezinnen die ondertussen moeilijk rondkomen en daar dan trots over zijn en roepen dat ‘het beleid werkt’. Het is schrijnend dat het een taboe is om wat centen te vragen aan de allerrijksten maar het is geen taboe om geld te halen bij de allerzwaksten. Dat is de realiteit vandaag.

De realiteit van de verandering die ‘ werkt’ is dat er duizenden mensen bedelen, in armoede zitten en niet of nauwelijks rondkomen. Het is noodzakelijk dat we deze realiteit niet moeten verdoezelen maar moeten blijven aankaarten – omdat het nodig is. Omdat de mensen die we dagelijks zien op straat, geen uitzonderingen meer zijn en in grote getale toenemen. Omdat we in een maatschappij zitten waarin armoede steeds meer wordt weggestoken – binnen vier muren – en dat we ‘al blij mogen zijn’ dat we nog een dak boven ons hoofd hebben, terwijl we het verdorie allemaal moeilijk hebben.

Omdat er andere keuzes gemaakt moeten worden, zodat die verandering iedereen ten goede komt. Nu kunnen sommigen wel beweren dat het ‘de schuld is van’ en zij zullen dit zeker blijven verdedigen. Enkelen zullen beweren dat veel afhangt van persoonlijke keuzes, maar met een regering als deze, zullen zij die het al moeilijk hebben een ferme duw krijgen richting afgrond.

In een humane samenleving accepteren we geen eeuwige schuld en zorgen we dat iedereen mee kan.

Where you from, miss? – I’m from the same planet – as you sir.