Na de zomer een bruistablet positivisme graag
Opinie - Aaron Ooms

Na de zomer een bruistablet positivisme graag

De zomer van 2016 kan de geschiedenis in als de zomer van de angst. Maar nu de herfst voor de deur staat, kunnen we een bruistablet positivisme wel gebruiken.

woensdag 7 september 2016 09:10
Spread the love

Gewapend bestuur, een Patriot Act, boerkini-verbod of een noodtoestand om mensen ‘preventief’ te arresteren. De zomer van 2016 kan de geschiedenis in als de zomer van de angst. Niet die van anderen, wel onze angst. Opmerkelijk was elke keer dat de ballonnetjes even snel doorprikt werden als ze werden opgelaten. Omdat ze juridisch onhaalbaar zijn, onverenigbaar zijn met onze grondwet, dan wel in strijd met fundamentele democratische rechten van ieder mens. Bovendien is het des te opmerkelijker dat geen enkele journalist deze zomer de vraag stelde wat dat dan precies betekent, ‘onze normen en waarden’.

De boutade luidt dat angst een slechte raadgever is. Wanneer politici die angst nog eens aanwakkeren (om zieltjes te winnen, dan wel om het wij-zij-gevoel nog verder uit te diepen) zijn we ver van huis als we een samenleving willen smeden die voor iedereen zekerheid, veiligheid en vooral toekomst biedt. Jammer genoeg lijkt het nieuwe schooljaar weinig soelaas te brengen. Daarom deze uitdrukkelijke oproep om de angst en het pessimisme achter ons te laten. Ja de samenleving is maakbaar, natuurlijk kunnen we samen vooruit.

Wil dat zeggen dat we problemen moeten doodzwijgen of verbloemen? Uiteraard niet. Als twee mannen hand in hand over straat lopen en scheldwoorden naar hun kop worden geslingerd, dan is dat een serieus probleem. Als een 16-jarige in Verviers de lof van IS bezingt, dan is dat een serieus probleem. En evenzeer is het een serieus probleem dat jongeren, hier geboren en getogen, niet dezelfde kansen krijgen als anderen enkel en alleen omdat hun naam wat vreemd klinkt of hun huidskleur wat bruiner.

Moet een meisje van 16, dat altijd in Vlaanderen heeft gewoond, zonder pardon naar Kosovo worden gestuurd (niet teruggestuurd, ze is er nog nooit geweest), omdat haar ouders niet over de juiste papieren beschikken? Accepteren we als samenleving dat een jongen van 19 jaar aan zijn lot overgelaten werd en sterft? Kunnen we blijven aanvaarden dat grote bedrijven kille rekensommen maken ten voordele van de 1% met als gevolg duizenden mensen die werkloos op straat staan?

Neen. Maar al deze uitdagingen niet benoemen, om welke reden dan ook, is evengoed een probleem. Toch kan ze benoemen allerminst een vrijgeleide zijn om de slinger te laten overslaan. Zaken benoemen mag niet betekenen dat we concepten als hoop en vertrouwen laten varen of dat we niet in het leven kunnen staan met het nodige optimisme. Dat laatste is een bewuste keuze die ik alvast maak. Voor mijn driejarige dochter die binnenkort vol goede moed haar eerste stapjes op school zet, want haar ben ik het verschuldigd, als papa.

Keuze

Net zoals wij het aan elkaar verschuldigd zijn. Want hebben we een andere keuze? Willen we ons echt elk verstoppen binnen onze (denkbeeldige of echte) muren? Willen we echt een samenleving van ieder voor zich, de sterkste voorop? Opnieuw, neen. Zekerheid over de toekomst, maar ook veiligheid en ja, warmte, in een snel veranderende wereld bouw je niet op verzuring, angst en  verdeeldheid. Wel op positivisme en verbinding, op verzoeting zeg maar. Onze kinderen voeden we toch zo op – speelgoed delen, vriendelijk zijn, dank u zeggen, vertrouwen in elkaar hebben – maar waarom stokt het dan en cours de route, als we de jaren van verstand hebben bereikt?

Kortom, het hoeft niet allemaal zo zwartgallig te zijn. Laat ons er nu samen voor kiezen om alle uitdagingen positief aan te pakken. In Gent prijkt op de grootste aula van de universiteit niet toevallig deze slogan: “The next big thing will be a lot of small things.” Small things die ons zuurstof geven. Het aantal samenwerkingen en netwerken tussen mensen in Vlaanderen groeit als nooit tevoren, zo wijst een studie van denktank Oikos uit. Alles samen telden de onderzoekers 480 burgercollectieven! Zalig toch? Kleine en grotere initiatieven in verenigingen en scholen, in organisaties en ondernemingen, in straten, wijken en op pleinen. Coöperatieven waarin mensen hun krachten bundelen om dingen te realiseren die ze alleen nooit zouden kunnen bereiken. Initiatieven die het leven zinvoller, socialer of gewoon plezanter maken, die mensen samenbrengen en verbinden. Die zijn schitterend en bewijzen dat we best wat positiever mogen zijn.

Vergis u dus niet, wij zijn als Belgen sociaal en bundelen graag onze krachten: er zijn massa’s engagementen in sport- en hobbyclubs, er is vrijwillige en zelfs vaak vanzelfsprekende zorg voor kinderen en zorgbehoevenden. We zien het stijgend succes van nieuwe deel-initiatieven, geefpleinen, groepsaankopen, actiecomités voor groene mobiliteit of schone lucht. Ja we zijn meer dan vaak goed bezig. Als samenleving dan toch. Er is wel degelijk goesting op straat om vooruit te gaan met elkaar. Nu nog onze machthebbers meekrijgen. Om vooruit te gaan, is het de taak van politici en machtshebbers om dat échte leven – die spontane, sociale ingesteldheid dus – meer gewicht te geven in plaats van te leuren met een nietszeggende ‘burgerschapsverklaring’ of ‘gewapend bestuur’. Na deze zomer kunnen we een bruistablet positivisme wel gebruiken, me dunkt. Mag het even?

Aaron Ooms is voorzitter van de Jongsocialisten

 

take down
the paywall
steun ons nu!