Documentaire over sociaal protest in Frankrijk: “Alors c’est qui les casseurs?”
Video -

Documentaire over sociaal protest in Frankrijk: “Alors c’est qui les casseurs?”

Het Franse videocollectief Activideo heeft een korte documentaire gemaakt over de maanden durende protesten tegen de loi travail. De documentaire focust op de repressie van de ordediensten, de spanning tussen verschillende linkse stromingen en de beweegredenen van de zogenaamde 'casseurs' (relschoppers). Een kleine verademing in tijden waarin sociaal protest niet snel genoeg kan gecriminaliseerd worden. En voer voor discussie.

maandag 5 september 2016 16:52
Spread the love

De documentaire begint met beelden uit de laatste twee betogingen tegen de loi travail. Die vonden eind juni en begin juli plaats, net voor de meeste Fransen op vakantie vertrokken. Aanvankelijk werden die betogingen verboden, maar de verontwaardigde publieke opinie deed de Franse regering buigen. Er mocht uiteindelijk wel betoogd worden maar onder heel strenge voorwaarden: het parcours werd ingeperkt en herleid tot een kleine wandeling van een tweetal kilometer. Wie wou deelnemen aan de betoging werd soms tot zeven maal gefouilleerd. Een sjaal, duikbril of zelfs medisch materiaal was voldoende om gearresteerd te worden. Sommige groepen kregen zelfs geen toegang tot de betogingen en werden urenlang vastgehouden.

In de documentaire wordt naar de plaats getrokken waar betogers door de politie worden vastgehouden. Een plaats die smalend ‘guantanamo’ wordt genoemd. Een overdrijving natuurlijk, maar ook niet helemaal. Blijkt dat de meeste betogers worden vastgehouden op een voormalig industrieterrein dat omgeven is met prikkeldraad. De documentairemaker kan probleemloos tot bij de opgepakte betogers geraken en vraagt hen waarom ze opgepakt werden. Het zijn stuk voor stuk banale redenen: een verkeerd kledingstuk of een verkeerde opmerking tegenover een agent. De gevangen genomen betogers verzekeren dat geen enkele wettelijke procedure werd gevolg tijdens hun arrestatie.

Het is een klacht die waarachtig is wanneer de documentaire daarna een hele serie fragmenten toont van hoe agenten omgaan met betogers. Eén agent zegt zelfs letterlijk tegen de documentairemaker: “Ik ben God, ik volg geen bevelen, ik doe wat ik wil.”

‘Objectieve bondgenoten’

De documentaire toont een angstwekkend beeld van hoe de macht van de politie toeneemt in een land waarin de noodtoestand permanent geworden is. Maar ze toont ook de andere kant van de medaille: de radicalisering van een deel van de activisten en de verdeeldheid tussen autonome activisten en vakbonden. Er wordt mooi in uitgelegd hoe er een wantrouwen ontstaan is tussen een ‘klassiek links’ en een nieuw links dat vooral gedragen wordt door jongeren.

Doorheen de protesten tegen de loi travail hebben autonome groepen zich het hoofd van de betoging (la tête du cortège) eigen gemaakt. Het gaat om groepen in het zwart geklede jongeren, studenten en anarchisten die geen aansluiting meer willen zoeken met de vakbonden. Tussen die vakbonden en ‘la tête du cortège’ bestaat openlijke spanning en beide zijden worden aan het woord gelaten in de documentaire.

Volgens vakbondsmilitanten zijn jongeren die de confrontatie met de politie opzoeken de objectieve bondgenoten van de heersende macht, omdat ze repressie provoceren en het protest in een slecht mediadaglicht plaatsen. Iets waar één en ander voor te zeggen valt natuurlijk.De zogenaamde ‘casseurs’ beweren dan weer dat ze hun woede willen uiten en dat het om vormen van symbolisch vandalisme gaat. Eén van de getuigen verklaart: “waarom vecht ik? Omdat het de enige reden is waarom ik nog leef”. Het zegt iets over de wanhoop die heerst onder een deel van de Franse jeugd.

De sterkte van de documentaire is dat beide zijden aan het woord gelaten worden en dat morele veroordeling achterwege wordt gelaten. Een kleine verademing in tijden waarin sociaal protest niet snel genoeg kan gecriminaliseerd worden.

 

take down
the paywall
steun ons nu!