Donald Trump hield zijn eerste manifestatie voor fondsenwerving in Silicon Valley, de regio aan de Amerikaanse westkust ten zuiden van San Francisco waar grote bedrijven als Apple, Facebook en Google hun hoofdkwartier hebben (Silicon = het chemisch element ‘silicium’ Si of ‘kiezel’ is een van de hoofdbestanddelen van o.a. microchips, nvdr).

Waar Democratisch tegenkandidaat Hillary Clinton volgens de website Politico al ongeveer 18 miljoen dollar heeft opgehaald in de regio, moest Trump het volgens techblog TechCrunch tot de voorverkiezingen afgelopen juni stellen met slechts 30.000 dollar.

(Zogenaamde ‘fundraising diners’ zijn klassieke methodes om geld te verzamelen bij rijke Amerikanen, het wordt ook door grote organisaties en ngo’s gedaan. Het idee is dat je voor een relatief hoge prijs in staat wordt gesteld om even van gedachten te wisselen met de kandidaat, foto’s te maken en gelijkgestemde zielen te ontmoeten. Met je aanwezigheid toon je aan de buitenwereld wie je steunt – hoewel er wel meer personen zijn die fundraising diners van beide kandidaten bijwonen. Uiteraard verwacht je van de kandidaat, eenmaal verkozen, een gunstige houding tegenover de wensen van de eigen bedrijven. Bernie Sanders maakte er tijdens zijn campagne een steeds weerkerend punt van dat hij geen enkele fundraising diner organiseerde en geld van grote bedrijven weigerde, nvdr).

Op 29 augustus 2016 organiseerde privé-investeerder Saul Fox een diner voor Trump waar een toegangskaartje 25.000 euro kostte. Alle opbrengsten gaan naar zijn campagnekas.

In april 2016 organiseerde speculant Shervin Pishevar in zijn huis in San Francisco een fundraising diner voor Hillary Clinton, waarbij ook filmster George Clooney aanwezig was. Een plekje aan tafel met Clinton en Clooney kostte daar 353.400 dollar.

Silicon Valley staat bekend als redelijk conservatief. Ondernemers in de regio willen over het algemeen minder overheidsbureaucratie en regelgeving, wat hen meer in lijn brengt met de Republikeinse Partij. In 2016 neigen zelfs de meest rechtse aanhangers in Silicon Valley echter iets meer naar de Democraten.

Zo heeft Keith Rabois, een voormalige investeerder in betaaldienst PayPal, recent 50.000 dollar in een anti-Trump-organisatie gestort onder de naam Never Means Never (‘nooit betekent nooit’). Mede-oprichter van PayPal Peter Thiel, een bekende reactionair, heeft weliswaar gezegd dat hij Trump steunt, maar heeft (nog) geen enkele financiële steun gegeven.

Conservatief maar pro-immigratie

Een belangrijke reden voor Silicon Valley’s afkeer van Donald Trump is dat de regio, ondanks zijn conservatieve neigingen, tegelijk ook veel belang heeft bij een open immigratiepolitiek. Veel van de werknemers in de technologiesector zijn afkomstig uit Aziatische landen, waaronder China en India.

In juli 2016 ondertekenden 150 bedrijfsleiders uit Silicon Valley een open brief: “Amerika’s diversiteit is onze kracht. Fantastische ideeën komen uit alle delen van de maatschappij, en we moeten dat brede, creatieve potentieel vieren. We geloven dat progressief immigratiebeleid ons helpt de slimsten ter wereld aan te trekken en vast te houden.”

Silicon Valley is altijd al een belangrijke geldbron voor presidentskandidaten geweest, zowel tijdens de voorverkiezingen van beide machtspartijen (die inmiddels achter de rug zijn) als tijdens de campagne voor de presidentsverkiezingen zelf. Er wonen en werken veel rijke investeerders en ondernemers, die vaak miljoenen tot miljarden dollars op hun bankrekening hebben staan. Het zijn allemaal zakenmensen, die financieel baat hebben bij een hen gunstig gezinde president.

Naast schenkingen aan presidentskandidaten geven ze ook veel geld aan politici die voor lokale en regionale overheden campagne voeren. Daarnaast storten ze geld in zogenaamde superPACs (een PAC is een Political Action Committee – een organisatie die bepaalde politieke doelstellingen nastreeft – in theorie kan iedere burger een PAC oprichten, de financiële machtsverhoudingen maken van dit ‘recht’ voor gewone mensen een onbestaand gegeven, nvdr).

PACs zijn in naam onafhankelijke stichtingen die opgericht worden om bepaalde politieke kandidaten te steunen, maar zonder officiële banden met de campagnes van de kandidaten. Ze werden opgericht om de strikte wettelijke regels voor financiële steun aan politieke kandidaten te omzeilen. Steun aan een PAC ‘zonder binding met een kandidaat’ is in feite onbegrensd.

(In theorie voeren PACs eigen campagnes voor thema’s op hetzelfde ogenblik dat ook een bepaalde kandidaat diezelfde thema’s inzet in zijn/haar campagne. In werkelijkheid worden de campagnes van superPACs nauw overlegd met de kandidaten van de twee grote partijen. Bernie Sanders heeft tijdens zijn campagne altijd gesteld geen enkele superPAC te ‘bezitten’, waarmee hij de werkelijke verhouding van kandidaten tot hun PACs weergeeft, nvdr)