(a) een groep politiemensen die je vijf uur lang op de grond doen zitten, pistolen op je gericht, wachtend op DOVO, in plaats van even je portefeuille te inspecteren en een telefoontje te plegen om je identiteit te checken, zoals hun (“volkomen normale”) procedures voorschrijven;
(b) de politie (gevolgd door de media) die liegt over de reden voor die absurde vorm van geweldsescalatie: “hij brabbelde maar wat onsamenhangend Engels”, om dan achteraf te zeggen dat ze gewoon “het zekere voor het onzekere namen”, ook al snapten ze perfect wat die gast zei en antwoordde;
(c) de student die blijkbaar blij mag wezen dat hij vrijgelaten is ook al overtrad hij geen enkele wet, zelfs geen politiereglement – hij kon zelfs geen GASboete krijgen voor wat hij deed;
(d) de “gegeven omstandigheden” die dienen om extreem en ongemotiveerd politiegeweld tegen onschuldigen te vergoelijken;
(e) een impliciete richtlijn dat “men” “dat soort dingen” – wetenschappelijk onderzoek naar GSM-straling, dus relevant voor volksgezondheid – niet mag doen “in deze gevoelige tijden”.
(f) een universiteit met wie men “een hartig woordje spreekt” omdat ze haar studenten heeft toegelaten te doen wat ze horen te doen, terwijl ze had moeten weten dat dit “in de gegeven omstandigheden” “abnormaal” is.
Het incident doet me denken aan het voorval in Antwerpen waarbij een 14-jarig meisje, Syrische vluchtelinge, door de snelle interventie-eenheid met een rubberkogel werd omgelegd omdat ze anders, blijkbaar, niet tot kalmte kon gemaand worden. Ook daar hoorden we de meest absurde smoesjes achteraf, voor iets wat simpelweg een vorm van criminele geweldpleging was.
Het zijn de ordediensten die hier, alweer, de wanorde scheppen – een wanorde in de rechtsstaat. De politie beschermt de burger op het grondgebied; ook een UGent-student uit Iran die op 20 juli 2016 in Brussel met een meetinstrument stralingsonderzoek doet heeft recht op die bescherming.
Een 14-jarig meisje uit Syrië eveneens. Wie hen op een dergelijke manier misbruikt, en daarmee straffeloos wegraakt, schendt de noodzakelijke vertrouwensband tussen politie en publiek. Elk van ons kan het slachtoffer worden van dit soort willekeurig machtsmisbruik, waarvoor men als etiket gebruikt “het zekere voor het onzekere nemen”.
Heel concreet: de universiteiten in dit land worden nu aangemaand tot opperste voorzichtigheid, want de politie is niet te vertrouwen “in deze moeilijke tijden” en de universiteiten zijn blijkbaar aansprakelijk voor de mogelijke gevolgen daarvan op hun studenten. Er is geen enkele grond voor die aanmaning; het is de Minister van Binnenlandse Zaken die tot de orde moet geroepen worden, want zijn ordediensten hebben ze niet meer op een rijtje en doen maar wat.
En wie dit allemaal “volkomen normaal” vindt, die moet dringend op verlof naar een volkomen normaal land.
