Auschwitz, fascistische gruwel, akelig geplande genocide op joden, Roma, politieke en (Russische en Poolse) krijgsgevangenen, getuigen van Jehova… Het gaat elke verbeeldingskracht te boven hoe moraliteit en existentie ophielden te bestaan en hoe haat de donkerste zijde van de mens naar boven haalt.
Ik boekte een studiebezoek van zes uur om te horen, zien en voelen wat er heeft plaats gevonden in de vernietigingskampen van de Nazi’s. Het stemt tot nadenken en roept vragen op. Hoe is een mens in staat om massamoord tot georganiseerde banale routine te herleiden? Ik ging er echter ook naar toe met het besef dat de erfgenamen van het fascisme en extremisme in Europa, het Midden-Oosten of Noord-Amerika meer dan behoorlijk voet aan grond krijgen. Dat hedendaags pedagogisch luik ontbreekt in Auschwitz.
De ideologie van het fascisme, het diepgewortelde racisme, de politiek van discriminatie en vreemdelingenhaat…. het is geen geschiedenis geworden, erger, het is springlevend. De taal van de haat was en is jammer genoeg geen monopolie van de Nazi’s. Een kleine greep uit de geschiedenis zegt genoeg.
De Turkse genocide op de Armeniërs (1915), de Franse koloniale oorlog in Algerije, de VS-oorlog in Vietnam, Pol Pot (The ‘Kiling Fields’ in Cambodja), de Zuid-Afrikaanse Apartheid, de Rwandese genocide, Srebrenica, de repressie tegen minderheden (Sahrawi, Koerden, de Karen,…), de slachtpartijen in Syrië, de mensonwaardige behandeling waarvan vluchtelingen het slachtoffers zijn (mensensmokkelaars en gesloten grenzen) en ja… ook de discriminatie en het brutale geweld van de zionistische bezettingsmacht tegen de Palestijnen (dat geen legitimatie kan en mag zijn voor de vele ellende die joden wereldwijd is te beurt gevallen)… slechts enkele – ja teveel – voorbeelden.
Ook in Vlaanderen blijven we geconfronteerd worden met diepgewortelde haat en racisme. In het onderwijs kan daar niet genoeg aandacht voor zijn, ook voor hun sociaaleconomische voedingsbodem. Ik vrees dat dit onderdeel van de maatschappelijke vorming veel te weinig aan bod komt.
Ik stel voor: nodig de slachtoffers van hedendaags geweld uit en laat hen maandelijks hun verhalen vertellen op school. Dat is voor mij de les van Auschwitz.
Deze tekst werd overgenomen van de Facebookpagina van Ludo De Brabander
