William Weintraub (47) stierf aan een geperforeerde maagzweer toen hij vervoerd werd in een busje van het privébedrijf Prisoner Transportation Services of America in 2014 (Georgia Bureau of Investigation)

Geprivatiseerd gevangenentransport VS lapt mensenrechten aan zijn laars

De New York Times en The Marshall Project deden onderzoek naar de private bedrijven in de VS die instaan voor de uitlevering en het transport van gevangenen, waarbij enorme zware inbreuken op de mensenrechten werden vastgesteld.

dinsdag 12 juli 2016 15:22
Spread the love

In de VS worden private ‘extradition companies’ (uitleveringsbedrijven) ingehuurd door lokale politiediensten wanneer een verdachte, een voortvluchtige of andere gevangene getransporteerd moet worden naar een andere staat. Deze private bedrijven zijn op winst gericht en opereren bijna zonder enige controle.

De bewakers die met deze busjes rijden worden betaald per gevangene, per mijl, waardoor deze bedrijven aangezet worden om de bewakers uit te sturen voor grote afstanden, om zoveel mogelijk gevangenen op te pikken en weg te brengen. Voormalige werknemer van een van deze bedrijven Fernando Colon getuigt dat hij bijna nooit stopte om te eten, te drinken, om naar toilet te gaan, te douchen of te slapen.

Meer dan 50 huidige en voormalige bewakers en leidinggevende werden door de New York Times en The Marshall Project (een non-profit nieuwsorganisatie die zich bezig houdt met het strafrechtelijk systeem in de VS) geïnterviewd en duizenden gerechtelijke en federale documenten en lokale nieuwsartikels werden nagelezen. Hierdoor kwamen heel wat wantoestanden aan het licht, waaronder de dood van twee gevangenen een vrouw die aangerand werd en een man wiens benen geamputeerd moesten worden, nadat er complicaties optraden door onbehandelde diabetes. uit het onderzoek blijkt dat het niet zomaar om individuele gevallen van nalatigheid gaat, maar om een duidelijk patroon van verwaarlozing en misbruik.

Geprivatiseerd gevangenentransport

Mensen die verdacht worden van een misdrijf of voortvluchtige mensen, waarvan velen nog niet veroordeeld zijn, komen in handen van kleine op winst gerichte private bedrijven die gespecialiseerd zijn in gevangenentransport. Het probleem begint met de onwetendheid van mensen. Ze weten vaak niet eens dat er een arrestatiebevel voor hen uitstaat in een andere staat.

Fernando Colon is een voormalige bewaker bij één van deze private bedrijven voor gevangenentransport. Fernando vertelt dat hij soms 15 gevangenen in zijn busje tegelijk had zitten. Zeven dag was hij dan op weg om alle gevangenen weg te brengen naar de plaats waar ze gevraagd werden.

De omstandigheden van het transport zijn beklagenswaardig. Mensen zitten allemaal opeengepakt naast elkaar, op een ijzeren bankje, zonder de mogelijkheid om te gaan liggen. Hun handen en enkels worden vastgemaakt, maar de busjes zijn niet voorzien van gordels, waardoor ze gewoon heen en weer geslingerd worden in de laadbak van het busje.

Er is geen airconditioning en omwille van veiligheidsredenen kunnen de ramen nauwelijks open. Door de warmte gaan gevangenen vaak in hun ondergoed zitten, sommigen vallen zelfs flauw van de warmte. Als gevangenen ziek worden en geven ze over op elkaar. Ook de mogelijkheid om naar het toilet te gaan is er niet, met alle gevolgen van dien.

Wat hun straf ook is, iedereen zit gewoon naast elkaar, zonder dat er onderscheid gemaakt wordt. Moordenaars zitten naast mensen die gearresteerd zijn voor rijden onder invloed. Vrouwen zitten alleen tussen mannelijke gevangenen.

De bewakers krijgen onvoldoende training. De basisopleiding duurde ongeveer twee dagen, waarin het voornamelijk gaat over het omdoen van de handboeien van gevangenen en ook enkele reanimatietechnieken worden aangeleerd, vertelt Fernando. De rest is on-the-job training.

Fernando Colon getuigt dat hij vier dollar (3,6 euro) kreeg per gevangene per dag om eten voor hen te kopen. Dat gaf als enige mogelijkheid de dollar-deals bij McDonald’s. (Zie The Horrible Things I Saw Driving a Van Packed with Prisoners voor het verhaal van Fernando Colon)

Eli Hager en Alysia Santo, de twee auteurs van het artikel in de New York Times, schrijven over de bevindingen van hun onderzoek. Bedrijven als Prisoner Transportation Services, Inmate Services Corporation, Security Transport Services, en U.S. Corrections worden ingehuurd voor het vervoer van gevangenen. Deze bedrijven zijn op winst gericht en geven weinig aandacht aan het welzijn van de mensen die vervoerd worden. Gevangenen worden soms dagenlang opgesloten in het busje, met weinig toegang tot water en voedsel en weinig mogelijkheden om naar toilet te gaan.

Getuigenissen

Er worden verschillende voorbeelden aangehaald. Zo was er Denise Isaacs, een 54-jarige moeder uit Kentucky. Denise was voorwaardelijk vrij, nadat ze gearresteerd werd door Florida Department of Corrections voor winkeldiefstal. Ze werd opgepakt in Kentucky, omdat ze een aantal openstaande boetes had en omdat ze haar gemeenschapsdienst niet uitgevoerd had. Ze werd door het bedrijf PTS (Prisoner Transportation Services) naar Florida gebracht.

Na ongeveer 1300 kilometer rijden werd Denise ernstig ziek. De bewakers wilden haar naar het ziekenhuis brengen, maar kregen hier geen toelating voor. Volgens de regels van deze private transportbedrijven moeten ze immers eerst toestemming vragen aan haar oversten om iemand naar het ziekenhuis te brengen. Enkele uren later en 380 kilometer verder, lag Denise dood in het busje.

Voordat de bewakers de hulpdiensten belden, verwittigden ze toch nog eerst de leidinggevende van het bedrijf. Na onderzoek van de politie van Miami bleek dat Denise gestorven was aan een ‘natuurlijke dood’. Er was volgens de politie dus geen sprake van doodslag en het onderzoek werd gesloten.



Michael Dykes (Alysia Santo/The Marshall Project)

Een ander voorbeeld is Michael Dykes, die beschuldigd werd van diefstal en fraude in Missouri, terwijl hij in South Carolina woonde. Hij moest drie weken in een lokale gevangenis wachten, voor hij uitgeleverd werd. Michael heeft een erge vorm van diabetes en ook hem werd medische verzorging ontzegd.

Hij had zweren op zijn voeten gekregen van drie weken in de gevangenis te zitten en kon niet meer wandelen. Daarna wachtte een trip van drie dagen, waarbij hij geen toegang had tot medische verzorging of zijn insuline. De wonden waren uiteindelijk zo ernstig geworden dat zijn benen geamputeerd moesten worden.

Roberta Blake getuigt over haar arrestatie in 2014. Ze had haar huurauto niet op tijd teruggebracht. Roberta vertelt hoe gruwelijk de trip was. Het was ontzettend warm in het busje, ze had honger en was bang. Ze was de enige vrouw in het busje en haar t-shirt werd kapot getrokken door de mannelijke gevangenen. Elf mannen zaten op haar te kijken, terwijl zij in een potje moest urineren.

Deze voorbeelden zijn echter geen unieke gevallen. Volgens het onderzoek komen deze wantoestanden vaak voor. Het is gebruikelijk dat mensen niet weten dat er een arrestatiebevel tegen hen is in een andere staat. Eens deze mensen gearresteerd worden, moeten ze vaak enkele dagen doorbrengen in een lokale gevangenis. Daarna worden ze vervoerd door een ongereguleerd privaat bedrijg voor gevangenentransport, waarbij mannen en vrouwen, maar ook mensen met lichte en zware overtredingen gewoon samen zitten in één busje.

Bron: Death, Abuse and Sexual Assault: The Horrific and Unregulated Private Prison Van Transport Business

Zie ook het artikel van Eli Hager en Alysia Santo in de New York Times Private Prisoner Vans’ Long Road of Neglect 

take down
the paywall
steun ons nu!