Video’s van zwarte mensen neergeschoten door politie in de Verenigde Staten bereiken onze schermen op angstaanjagend frequente basis. We hebben gechoqueerd toegekeken toen een 12-jarig jongetje werd neergeschoten terwijl hij speelde in een park. We dachten aan onze eigen kinderen, aan onze eigen kleine broertjes. We krompen in elkaar en huilden toen Eric Garner naar adem hapte, we schudde onze hoofden in ongeloof toen Sandra Bland werd vermoord omdat ze zei wat ze dacht. De lijst wordt langer, en langer. We lieten van ons horen, we praatten erover, we tweetten erover, we postten statussen op Facebook.

Maar na afgelopen week kunnen we niet langer stilzitten en deze video’s van lynchings bekijken, zonder op straat te komen en actie te éisen. Wij, Europeanen met Afrikaanse roots, vechten misschien niet dezelfde strijd als degene die de Afro-Amerikanen vandaag moeten aangaan, maar we sympathiseren en (h)erkennen. We weten al te goed hoe het voelt om beoordeeld te worden op basis van je huidskleur.

We kennen politiegeweld niet in dezelfde mate hier, maar onze harten en geesten gaan naar de zwarte mensen die leven in dat zogezegd beschaafde land, dat vaak als voorbeeld van democratie wordt gezien in andere landen. Doorheen de geschiedenis heeft Amerika zijn zwarte bevolkingsgroep mishandeld. Van slavernij tot segregatie tot politiegeweld, dat nu resulteert in het vermoorden en opsluiten van onschuldige mensen. Dit kwetst ons op een manier die moeilijk te omschrijven is. We hebben het gevoel dat we onze Afrikaanse broeders en zusters in de steek lieten. We hebben hen niet genoeg ondersteund terwijl dit alles gaande was.

Zestig jaar geleden, in 1966, gaf Dr Martin Luther King een speech getiteld ‘Don’t sleep through the revolution’. We weigeren dat nog langer te doen.

Het recht van een zwarte mens op dezelfde manier behandeld te worden als een blanke mens is nog steeds niet verworven.

Blanke mensen worden elke dag tegengehouden, gearresteerd en ontwapend zonder zes keer van dichtbij in de borst geschoten te worden. Als Alton Sterling een blanke man was geweest en cd’tjes verkocht voor een winkel, kon hij gewoon naar huis gaan vorige week. Als Philando Castile geen donkere huid had, mocht hij hoogstwaarschijnlijk rustig zijn weg verderzetten. Maar in plaats daarvan zijn er weer twee begrafenissen, weer twee families verscheurd.

Genoeg.

De Amerikaanse regering faalde zijn bevolking opnieuw, en opnieuw. Het justitie-systeem heeft het bloed van onschuldige Afro-Amerikanen aan zijn handen.

Wij staan op. We wandelen naast de nieuwe burgerrechtenbeweging die #BlackLivesMatter is. We laten onze stem horen. We eisen dat dit regime verantwoordelijkheid opneemt voor haar acties, dat het de tekortkomingen en het geïnstitutionaliseerde racisme in haar politiemacht en justitie-systeem erkent en aanpakt.

Want vergis je niet: wanneer een etnische groep geviseerd en uitgemoord wordt aan het tempo dat Afro-Amerikanen worden geviseerd en uitgemoord door de politie, dan is iedereen in gevaar. Wanneer gerechtigheid niet langer gegarandeerd is en moord geautoriseerd zonder gevolg, dan is de hele natie in gevaar.

Dat kunnen wij, als Belgen van Afrikaanse afkomst, met onze roots in ex-kolonies, je met zekerheid zeggen.

De hashtag #blacklivesmatter raakt bij elke zwarte mens een gevoelige snaar, niet enkel bij zij die in deze woelige tijden in de States leven. Because they do matter.

But do they really matter to you?”

Vrijdag is er een betoging van Black Lives Matter gepland in Brussel. Om 18u wordt er bijeengekomen aan de Amerikaanse ambassade. Meer info vind je hier.