Het aantal langdurig zieken – mensen die langer dan een jaar ziek zijn – is in tien jaar tijd met  64 procent toegenomen. Alleen al vorig jaar is er volgens Securex een toename van 14 procent en staat de teller op het hoogste peil ooit. Volgens Securex gaat het vooral om oudere werknemers. Rugklachten, chronische stress en burn-out zijn de belangrijkste oorzaken.

Verplichte reintegratie

Minister De Block wil dit nu aanpakken met verplichte reïntegratie en sancties maar volgens Tim Joye, huisarts bij Geneeskunde voor het Volk, is dit plan eerder ingegeven door budgettaire motieven en zullen de maatregelen de situatie van langdurig zieken eerder verergeren dan oplossen. 

“De getuigenissen die we reeds verzameld hebben tonen aan dat de druk bij langdurig zieken nu al enorm is. Nergens wordt er verwezen naar de verantwoordelijkheid van de werkgever terwijl de gezondheidsproblemen meestal gelinkt zijn aan de werkomstandigheden”, aldus Joye.

Volgens Joye wordt de verantwoordelijkheid volledig bij de werknemer gelegd en wordt deze dubbel gestraft door de maatregelen van de regering. Die besliste om de pensioenleeftijd te verhogen en meer flexibiliteit in te voeren. En daarenboven kunnen er financiële sancties opgelegd worden aan wie onvoldoende meewerkt.

Voor Geneeskunde voor het Volk moet een mogelijke reïntegratie van de langdurig zieke op vrijwillige basis gebeuren en op maat van de patiënt en moet de werkgever ook instaan voor het aanbieden van aangepast werk.

Patiënten en dokters kunnen hun getuigenissen doorsturen via langdurigzieken.be

Enkele getuigenissen  

Arbeidsongeval met blijvende ongeschiktheid – RVA controle 

In 2001 heb ik een arbeidsongeval gehad waarbij mijn hand (dat ik het meest gebruik) 2 maal ernstig werd verwond. Sindsdien heb ik een permanente arbeidsongeschiktheid van meer dan 33%. Sinds de nieuwe wetgeving van dit jaar heb ik al mijn papieren opnieuw moeten laten opmaken en terug opsturen naar de RVA 

Ik ben vervolgens ook bij de RVA op audiëntie geweest, waar ze mij onderwierpen aan een verhoor. Wat ik daar heb gezien en gehoord heeft me zeer diep geraakt. Mensen die verlamd zijn en in een rolstoel zitten, moeten zich daar komen verantwoorden en bewijzen dat ze nog steeds verlamd zijn.

Het is nog niet genoeg dat mensen een deel van hun levenskwaliteit zijn verloren, men laat ze ook niet met rust en worden gecontroleerd om te zien of hun uitkering wel gerechtvaardigd is. Er is veel veranderd sindsdien, de zwakkeren worden geviseerd omdat ze nu eenmaal het meest kwetsbaar zijn

Tenniselleboog – meningsverschillen tussen de huisarts en de controlearts over de toestand en de behandeling van de patiënt.

Het is het verhaal van een van mijn patiënten die aan zijn rechterarm een tenniselleboog heeft waardoor hij in februari twee weken ziek was. Hij heeft het werk hervat met pijn en drie weken geleden heeft hij het werk opnieuw moeten staken door de pijn.

Ik heb hem een behandeling en vooral rust voorgeschreven. Daardoor zijn de klachten verminderd, maar ik vind dat nog een beetje rust nodig is vooraleer hij het werk kan hervatten.

De controlearts daarentegen vindt dat hij het werk kan hervatten. Ik heb hem voorgesteld een echografie te laten uitvoeren die de tendinitis bevestigd, maar hij wil niet van mening veranderen. Hij zegt dat je op een echografie altijd iets kan zien en dat drie weken rust genoeg is, temeer daar de klacht blijkbaar niet zo pijnlijk is, omdat er geen inspuiting werd voorgesteld.

Persoonlijk ben ik niet voor een inspuiting, omdat ik vind dat rust nodig is, temeer daar in de wetenschappelijke literatuur wordt aangegeven dat een infiltratie in die omstandigheden niet aangewezen is.

In dit geval rijst een vraag die wij ons als gezondheidsbeoefenaars moeten stellen : Moeten wij onze patiënten behandelen en ervoor zorgen dat ze zo snel mogelijk opnieuw aan het werk gaan ? Zijn wij verplicht de zwaarste behandeling voor te schrijven om de adviserend geneesheer of de controlearts te overtuigen dat rust wel degelijk nuttig is ?

Bouwvakker – discushernia en knieartrose – invaliditeit – arbeidsgeschikt verklaard tegen het oordeel van de gtb en de behandelend geneesheer in

Een tijdje terug kreeg ik een patiënt op consultatie van boven de 50 jaar. Het is een bouwvakker die een leven lang gewroet heeft in de bouwsector en die nu langer dan een jaar werkongeschikt is door “recidiverende ischialgie ten gevolge van een ernstige discushernia, knieartrose en artrose van de schouders”.

Hierdoor werd de man op invaliditeit gezet. Hij was door de GTB, de dienst voor Gespecialiseerde Trajectbepaling, volledig gescreend op alternatieve tewerkstelling en ‘niet toeleidbaar tot de arbeidsmarkt’ verklaard. Maar sinds kort wordt hij nu door de adviserende geneesheer wél geschikt verklaard voor diezelfde arbeidsmarkt, die er ondertussen niet minder veeleisend op geworden is. “De wet is veranderd” had de arts van het ziekenfonds aan mijn patiënt verteld. Dit gebeurde zonder enig overleg met mij als huisarts.

Als ik bel naar de adviserend geneesheer krijg ik hem pas na veel doorschakelen, wachtmuziekjes en lang aandringen aan de hoorn: “Het spijt mij. De beslissing is genomen. Ik kan daar niks meer aan veranderen.”En ik: “ik dacht dat de huisarts betrokken zou worden in de procedure?”. De adviserend geneesheer: “Dat is niet voorzien. U bedoelt ongetwijfeld het nieuwe KB? Hier gaat het om de beoordeling van de werkonbekwaamheid over de algehele arbeidsmarkt, niet over de procedure voor versnelde werkhervatting.” In de bouw zal mijn patiënt geen werk meer kunnen vinden, daar is ook de adviserend geneesheer het mee eens. Maar hij moet wel per se opnieuw de arbeidsmarkt op, zonder dat er ergens aangepast werkt beschikbaar is.