Reportage -

Gastvrij Antwerpen toont hart voor vluchtelingen

Woensdag organiseerde beweging.net samen met het brede Antwerpse middenveld, het event ‘Gastvrij Antwerpen’. "Met het event willen we vooral tonen dat er soms een discrepantie bestaat tussen hoe er bericht wordt over vluchtelingen en de talrijke organisaties en burgers die zich dagelijks inzetten voor deze mensen", aldus Karolien Huyghe van Beweging.net.

donderdag 18 februari 2016 10:32
Spread the love

De binnenplaats van de Sint Pauluskerk in hartje Antwerpen werd omgetoverd tot een gezellige pleintje met info- en eetstandjes, optredens en kinderanimatie. Geïnteresseerden die ook een steentje willen bijdragen maar niet weten hoe konden bij de verschillende organisaties terecht voor informatie.

Het talrijke opgekomen publiek trotseerde de vrieskou met een kom warme soep bij een vuurkorf terwijl ze luisterden naar de aangrijpende getuigenissen van mensen op de vlucht. Zoals deze fragmenten uit het dagboek van Khan Huda die zelf enkele jaren geleden als vluchteling vanuit Irak naar België kwam en zich nu inzet voor vluchtelingen en nieuwkomers via CAW Antwerpen:

Wie is die vluchteling?  




Toen ik 17 jaar was, is mijn vader verdwenen in de oorlog en wij hadden gehoord dat hij gestorven was. In deze periode was ik zo verward en bang dat ik mijn vader niet meer ging zien… maar na drie maanden is hij teruggekomen. Een schaduw van een magere zieke man in de verte, ik was aan het rennen, wenen en denken: “is dit echt mijn vader, mijn vader is een grote gespierde man met een glimlach vanuit zijn goede hart?” Maar deze magere zieke schaduw was mijn vader, de rest van een mens. Hij zei tegen mij: “zij hebben hem vermoord, onthoofd, hij was 17, is dit nodig?” Moeten wij elkaar vermoorden opdat de rijke mensen rijker zouden worden, en wij altijd als slaven blijven? Hij was jong en wou geen deel nemen aan deze oorlog zoals ik en de rest van ons, maar van Saddam moest het. Mijn vader was een sterke man. Hij ging na een paar maanden terug naar zijn werk maar hij bleef ziek.

Onderweg terug van Syrië naar Irak zagen wij lege verwoeste straten gevuld met de geur van dood en verwarde zielen die niet weten waarom ze werden vermoord. Overal kon je honden zien die bezig waren met het eten van lijken. Amerikaanse tanks en soldaten, en verbrande Iraakse tanks en soldaten. Een lelijk verschrikkelijk beeld van oorlog.

Mijn oudste zoon was toen 17 jaar en na de oorlog waren zijn leeftijdgenoten in meerdere groepjes en milities gesplitst. Hij wou gewoon bij hen blijven zonder hen op te volgen of een lid van deze milities te worden maar ze hebben dit niet geaccepteerd. Op het einde hebben zij hem proberen te vermoorden want hij had iemand verdedigd en zei vonden dat oneerlijk. 

De Amerikaanse soldaten hebben twee keer in ons huis ingebroken in het midden van de nacht, en op het einde van hun chaotisch zoeken hebben zij gewoon sorry gezegd. Sorry???

Wij hebben beslist om uit Irak te vluchten in 2006. We hadden alles geregeld en onze eerst halte was Syrië. Het was een lange gevaarlijke reis naar Syrië. In die periode noemden zij het “de dodenweg”, …maar was het de dodenweg of levensweg? Want dood was overal in ons land en niet alleen op deze weg. Toch was hij gevaarlijker dan andere plaatsen maar hij was de enige weg naar ons leven. Onderweg was er een grote verbrande vrachtwagen, het vuur was nog aan het branden. Dicht bij de vrachtwagen lag een verbrand object dat helemaal zwart was en ik kon niet weten wat het was. Was het een gasfles of iets anders? Ik wist het niet totdat ik zijn zwarte verbrande vinger zag die naar de hemel wees. Het was een man, en ik heb de chauffeur gevraagd om te stoppen en te helpen. De chauffeur zei “wij kunnen niet stoppen, anders gaan wij ook hetzelfde lot tegemoet, en hij is toch dood” dat was mijn laatste beeld uit mijn land.

Toen wij naar België kwamen, dacht ik “Nu krijg ik een beetje rust om al de ellendige ervaringen te verwerken”. Een wijze man zei “Er is geen rust in het leven” en dit is waar. Ik was druk bezig met de asielprocedure, in een opvangcentrum voor asielzoekers. Er waren altijd mensen om je heen, onbekenden, nieuwe mensen, gemeenschappelijke badkamers en wc’s. Daarna de intensieve Nederlandse cursus (het was Chinees in het begin). Nadien volgden verschillende opleidingen. Ik werkte eerst als vrijwilligster en nu heb ik een job gevonden. Mijn oudste kinderen zijn afgestudeerd en werken nu. Jullie kunnen dit ook doen, het is maar een stap. De eerste stap is de moeilijkste maar niet onmogelijk “Duizend mijl begint met één stap”.

Hoewel ik in mijn land 37 jaar als in een graf leefde (leven zonder vrijheid en vrede is geen leven), hou ik van mijn land, en hoewel ik geen Belgische ben houd ik van dit land want hier heb ik voor de eerste keer in mijn leven mijn vrede en vrijheid gevonden. Ik heb mijzelf gevonden.

 De solidariteit vs negatieve berichten




“Als ik kijk naar mijn Facebook kijk dan zie ik dat heel veel mensen al maanden lang hun solidariteit tonen door in hun straat of met hun lokale vereniging dingen in elkaar te steken voor vluchtelingen. Dat gaat van materiële hulp tot Nederlandse lessen voor kinderen, praatgroepen voor volwassenen,… Ik sta telkens versteld van die enorme dynamiek die er is omdat die vaak in schril contrast staat met de negatieve berichtgeving over vluchtelingen”, vertelt Karolien Huyghe.

“We willen hier vooral een positieve boodschap uitdragen dat Antwerpen wel degelijk een warme en gastvrije stad is. We willen enerzijds tonen wat er allemaal opgestart wordt vanuit het middenveld en de vrijwilligers en anderzijds is het ook een appel aan de lokale en bovenlokale politiek om samen met ons die uitdaging aan te gaan”, zegt Huyghe. 

“We geloven dat het kan. Het is een kwestie van goed samen te werken en ieder zijn deel van de verantwoordelijkheid op te nemen om mensen in nood vooruit te helpen. We geloven dat de stad, de regio, Europa meer kan doen. En vaak wordt er ook meer gedaan door die overheden dan wat er soms gezegd wordt”,besluit Huyghe. 

De onbekende vluchteling




De Sint Pauluskerk is een symbolische plaats voor dit event. Op de binnenplaats vind je naast het beeld ter nagedachtenis van de onbekende vluchteling ook een groot kunstwerken ter nagedachtenis van alle overleden vluchtelingen geschonken door een Chileense kunstenaar. Het gaat om twee opvallende containers die van binnenuit licht geven en verwijzing naar de containers waarin veel vluchtelingen de oversteek wagen.

De actie Gastvrij Antwerpen is een samenwerking van beweging.net en De Loodsen, CAW Antwerpen, Samenlevingsopbouw, Variant, Hart Boven Hard Antwerpen, het Internationaal Comité, Oxfam wereldwinkel, Kids Parlement en Vluchtelingenwerk Vlaanderen.



(foto Paulien Verlackt)

take down
the paywall
steun ons nu!