Geachte heer Welter, Geachte heer Descheemaecker, Geachte collegae,
Eerst en vooral: laat mij duidelijk stellen dat mijn blog enkel en alleen bestaat om de mensen rondom mij inzicht te geven in de wereld van het spoor. Om mensen tips te geven, om de reiziger misschien zelfs wat te sensibiliseren. Dit medium biedt anderen een kijk op onze wereld als cheminot.
Hij dient dus niet om kritiek te spuien of wantoestanden aan te kaarten want – dat heb ik al vaak gehoord – ik dien mij te onthouden van commentaar op collega’s, oversten en de maatschappij in het algemeen. Iets wat jullie zelf niet zou nauw nemen in de media, maar als u wél commentaar mag geven op mij, als spoorman, dan is het mijn volste recht om mezelf te verdedigen.
Ziehier het desbetreffende item op Radio 1 ‘Personeel van de NMBS krijgt 60 dagen vakantie‘.
60 dagen verlof?
Vooraleer u beweringen maakt en met de vinger wijst naar de mensen op de werkvloer, kan het helpen om jullie huiswerk te maken. Ik zal het eenmalig voor u doen: Ik ben jong, net 30, dus zoals u kan zien op bijgevoegde afbeelding heb ik recht op 24 dagen verlof. Punt. Als u ons vergelijkt met anderen, vergelijk dan de verlofdagen en sleur er geen andere dingen bij. Waarover later meer.
Een 45-tot-50-jarige heeft één dagje meer, een 50-plusser twee dagen. Dat zijn er dus 26. U zit er met uw berekening maar liefst 34 dagen naast.
Dat u zich misrekent is één ding, maar besef dat u ons hiermee afschildert als profiteurs, als luie mensen. Dat zijn we hoegenaamd niet, maar door zulke beweringen blijven mensen in dat oude cliché denken. Dan mogen we ons allemaal zo positief mogelijk gedragen op alle mogelijke vlakken, op deze manier dragen we water naar de zee. Soit. Dat gezegd zijnde…
Kredietdagen?
Dertien stuks per jaar, correct. Iets meer dan één dag per maand. Om – zoals het woord krediet zegt – terug te krijgen wat we teveel werken. Want wij worden volgens een 36-uren-stelsel betaald terwijl we er meer kloppen. Zo simpel is dat.
Anderen krijgen overuren uitbetaald, wij kunnen ze terugnemen. Is dat zo raar? Is dat zo verschillend met ‘de privé’, buiten dan het feit dat het bij ons systematisch gebeurt en dus in onze jaarplanning voorzien is? Dienen wij trouwens met de vinger gewezen voor beslissingen die jaren en jaren geleden zijn genomen? Bon.
Optelsommetje…
In het geval van een 50-plusser kom ik dus uit op 26 plus 13. Dat zijn dan 39 dagen. Min 13, want compensatie voor teveel gewerkte uren is geen verlof. En nee, mijnheer Welter, dat is geen compensatie voor de onregelmatige uren, want daar worden we niet voor gecompenseerd. Nacht- en weekendpremies zijn daar geen compensatie voor, want een arbeider die in de privé nachtdiensten klopt krijgt daar ook meer voor betaald. De logica zelve.
Conclusie?
Dit was een opheldering voor zij die enkel naar de radio luisteren of boeken lezen en zodoende slechts een kant van het verhaal horen. Voor mensen die niét zien dat die 60 dagen fantasie is, gebakken lucht, je reinste onzin.
Gelieve ons niet af te schilderen als profiteurs, die mentaliteit is er al lang uit. Wat wij wel willen, is serieus genomen worden. Op het werk, van bovenaf én door het publiek waar wij elke dag ons uiterste best voor doen. Gelieve het personeel op de werkvloer dan ook buiten jullie politiek getouwtrek te houden. Alvast bedankt.
Treinbestuurder ‘Jantograaf ‘(naam bij de redactie bekend)
De blog 60 dagen? van treinbestuurder ‘Jantograaf’ verscheen oorspronkelijk op 24 maart 2014.
(De pantograaf is de elektrische geleider bovenop trein of tram waarmee de stroom van de bovenleiding wordt afgenomen.)
