Gwendolyn Rutten (Open-VLD) stelde een paar dagen geleden het volgende: “Dé uitdaging van dit decennium is om een evenwicht te vinden tussen de broodnodige solidariteit en het niet op de helling zetten van onze sociale verworvenheden.” Ik viel bijna van mijn stoel. Dit is de eerste keer dat ik Rutten ongerust hoor over het voortbestaan van onze sociale verworvenheden. Sinds dag 1 is deze regering, waar zij deel van uitmaakt, bezig de sociale zekerheid te ontmantelen en onze sociale verworvenheden op een helling te zetten. Het grootste gevaar voor onze sociale verworvenheden zijn niet de asielzoekers, maar wel de rechtse regering.
Onze regeringsleiders misbruiken het argument sociale verworvenheden wanneer het hen uitkomt. In tijden van een asielcrisis is het plots ondenkbaar dat er aan onze sociale verworvenheden wordt geraakt. Waar was de ongerustheid van Gwendolyn Rutten toen de regering, waar zij deel van uitmaakt, besliste om te besparen op onderwijs? Waar was haar ongerustheid toen de pensioenleeftijd werd verhoogd? Waar was haar ongerustheid toen de wachtuitkering voor jongeren werd beperkt, toen de indexsprong werd doorgevoerd?
‘Jamaar, het is crisis, iedereen moet besparen’ wordt dan als argument naar voren geschoven. Vooreerst moet op dit moment niet iederéén besparen. En wat meer is: er is zelfs een groep die baat heeft bij de crisis. België is een rijk land en wordt gemiddeld genomen alsmaar rijker. Dat geld is echter niet eerlijk verdeeld. Ons BBP groeit de laatste jaren. Een studie van Credit Suisse wijst uit dat “de Belg” tot de rijkste burgers ter wereld behoort. In volle crisis kwamen er 12.000 nieuwe miljonairs bij. Mensen die rijker zijn geworden in tijden van crisis. Het probleem is dus niet dat er te weinig geld is. Het probleem is dat dat geld maar een zeer beperkte elite ten goede komt, ten koste van onze sociale verworvenheden. Dat voelen we allemaal, en daar moeten nu ook asielzoekers het gelag voor betalen.
Rutten vervolgt haar discours: “Het is een verhaal van rechten en plichten”, stelt ze. Als dat zo is, dan geldt dat voor iedereen, ook voor de rijkste 1%. De regering kan beslissen iets te doen aan die ongelijke verdeling, maar doet dat niet. Er komt geen vermogensbelasting. Dat terwijl peilingen uitwijzen dat drie vierde van de bevolking voorstander is van zo’n vermogensbelasting. En die cijfers lijken in de huidige situatie nog toe te nemen. De regering mag dan wel zeggen dat ‘iedereen zijn steentje moet bijdragen’, in realiteit draagt die kleine elite quasi niets bij. Eigenlijk is de tegenstelling hallucinant. Het gaat over de keuze een minimale groep in België wettelijk te belasten. Een keuze die niets zou veranderen aan het feit dat zij nog altijd de allerrijksten zijn. Deze keuze staat tegenover de keuze om onze sociale zekerheid te ontmantelen en duizenden vluchtelingen te laten verkommeren. In wat voor land leven wij eigenlijk?
Anderzijds blijkt de overheid wel geld te hebben voor andere zaken. Zo geeft de Vlaamse regering een half miljard uit te om de competitiviteit van bedrijven te garanderen. Of zo beslist de regering dat er wel zes miljard euro over is voor nieuwe gevechtsvliegtuigen. En dan kregen we recentelijk nog de langverwachte tax-shift. Die levert de sterkste schouders weer wat meer op. 2 miljard euro gaat naar nieuwe cadeaus voor de werkgevers, vooral in de vorm van verminderde sociale bijdragen. Over onze sociale verworvenheden geen woord.
De aankoop van deze 40 nieuwe gevechtsvliegtuigen geeft de hypocrisie van de regering op verschillende manieren mooi weer. Niet alleen is dat geld dat zou kunnen gaan naar sociale zekerheid en de opvang voor mensen in nood. Het is ook geld dat nu wordt uitgegeven aan oorlogsvoering. de vluchtelingen uit Syrië of Irak, vluchten weg van het oorlogsgeweld waar ons land rechtstreeks mee voor verantwoordelijk is. Als onze regeringsleiders dus ongerust zijn over het aantal vluchtelingen dat naar ons land komt, kan ze in de eerste plaats iets doen aan de oorlogen die in de landen van herkomst van deze mensen worden uitgevochten.
Laten we dan nog even die keuzes in perspectief stellen tot de kosten voor asielzoekers. Hoe moeilijk ik het ook vind een mensenleven om te zetten in geldwaarde, volg even mee. OCMW’s krijgen dagelijks 40 euro voor een volwassen persoon, 1 asielzoeker kost jaarlijks dus zo’n 14.600 euro. De 6 miljard euro die de regering wil uitgeven aan 40 nieuwe gevechtsvliegtuigen, zijn het equivalent van 410.958 asielzoekers in een jaar tijd. Bijna een half miljoen mensen. In plaats van geld uit te geven aan gevechtsvliegtuigen die dienen om de landen van herkomst van deze personen plat te bombarderen, zouden we er dus voor kunnen zorgen dat deze mensen kunnen overleven. Een mensenrecht, dacht ik zo.
De sterke stijging van asielzoekers de jongste maanden in België, zou kunnen resulteren in een jaartotaal van 35.000 voor 2015. Om mijn vergelijking verder te zetten, dat zijn drie gevechtsvliegtuigen minder. Het is dus perfect mogelijk die allemaal te onderhouden zonder onze sociale verworvenheden op de helling te zetten. Er is geld, er is echt geld genoeg. Het gaat over keuzes. De regering wil ons doen geloven dat de grootste vijanden de ‘nieuwkomers’ zijn. Dat is gemakkelijk, want zo wordt de aandacht afgeleid van haar beleid. We kunnen kiezen tussen een samenleving waarin iedereen een plaats heeft, waar de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen. Het feit dat dat niet gebeurt, is een politieke keuze.
