Geachte Onderwijsminister,

Groot was mijn ontgoocheling toen
ik in De Morgen uw reactie las op het plan van moslimouders om een basisschool op te starten in
Mechelen.^[1] Die reactie getuigt
alvast van een flinke vooringenomenheid en ik zou zelfs durven gewagen
van enige vorm van discriminatie, en dat nog voor dit schoolproject goed en wel
is begonnen. “We zullen erg nauw op de zaak toezien”, zo stelde u.

U haalde er meteen de eindtermen en
het Nederlands bij. Vanwaar deze scepsis die mijns inziens en, voor zover ik u ken, niet strookt
met uw onvoorwaardelijke, positieve houding ten aanzien van diverse initiatieven? Is de grondwettelijke vrijheid van onderwijs in dit
land plots niet voor iedereen weggelegd, wanneer een groep islamitische
ouders zich door het doolhof van onze complexe onderwijswetgeving werkt
en dan nog de moed heeft om een school op te richten? Voorwaar een
signaal van integratie dat deze groep van ouders zich minstens
heeft verdiept in onze bureaucratische onderwijswetgeving, niet?
U zou luid moeten applaudisseren voor deze ouders, omdat ze hierin zijn
geslaagd en er niet voortijdig de brui hebben aan gegeven.

Ik heb dergelijke uitspraken nooit eerder van u gehoord, en nog minder van uw voorgangers, ten aanzien van Steinerscholen, joodse scholen, Freinetscholen
of het katholiek onderwijs. Van sommige Steinerscholen bijvoorbeeld werd onlangs vastgesteld dat ze bepaalde eindtermen niet halen.
Ik heb van uwentwege geen enkele reactie gehoord.

In plaats van onmiddellijk
zo defensief te reageren, zou u zich misschien ook kunnen afvragen wat de
onderliggende maatschappelijke oorzaken zijn die ertoe leiden dat men vrij vlot de ouders
van 500 kinderen bereid vindt in dit onderwijsproject te
stappen. En dat in de “modelgemeente” inzake migrantenbeleid die Mechelen zou zijn, als we sommige politici en commentatoren
mogen geloven.

U zou dit project ook
kunnen opvatten als een symptoom van een dieper liggend probleem in ons
Vlaams onderwijs, namelijk dat van de voortschrijdende segregatie. Het is niet
toevallig dat deze ouders elkaar gemakkelijk vinden rond zo’n project.

Het toont op z’n minst aan dat er nood is aan maatregelen wat betreft onze omgang met
levensbeschouwing in ons huidige onderwijssysteem, dat segregerend is in
plaats van verbindend en op cognitief vlak veel meer comprehensief zou
kunnen zijn. De reden waarom deze ouders
ijveren voor een eigen basisschool, heeft misschien te maken met de
feitelijke vaststelling dat hun kinderen sneller worden georiënteerd
naar een B-stroom (brugklas tussen lager en secundair onderwijs voor leerlingen met leerachterstand of zonder getuigschrift lager onderwijs), om maar één factor te noemen. Met andere woorden: dat
hen vroegtijdig de kans ontnomen wordt om via een algemene vorming naar
het hoger onderwijs door te stromen. 

In die zin gaat het hier om een
terechte, emancipatorische verwachting van deze ouders, die zoals elke
ouder het beste onderwijs willen voor hun kinderen. Die zoals
elke ouder willen dat hun kinderen het straks beter doen in deze maatschappij dan zijzelf. Daar kunt u toch onmogelijk tegen zijn?

We zitten dus straks met een bijkomende onderwijszuil. Dat is dan
weer geen goede zaak, omwille van de institutionele versterking van de
segregatie, een kloof die in onze maatschappij al bij de grootste is in Europa.
Zou u niet eens geen werk maken van dat LEF (Levensbeschouwing, Ethiek en Filosofie) in het onderwijs?
Meer eenheid, meer dialoog tussen de wereldbeschouwingen, meer actief
pluralisme, in plaats van elke gezindheid in zijn eigen
kerkje/schooltje?

Maak ook eindelijk eens werk van die comprehensieve
eerste graad in het secundair onderwijs, die de keuze voor een studierichting
minstens twee jaar uitstelt, waardoor ook het talent van allochtone
jongeren meer tijd krijgt om zich te ontwikkelen?

Investeer in het
wegwerken van taalachterstand, in plaats van kinderen al op 12 jaar
in het verdomhoekje van de B-stroom te gooien. Het is nooit te laat om 
veranderingen door te voeren die leiden tot eerlijker en meer gelijke
onderwijskansen.

Uw toegewijde leerkracht

Deze tekst verscheen eerder op de blog van Patrick Ghyselen