Opinie -

Bevallen en opstaan

Kersverse moeders moeten voortaan vier dagen na hun bevalling het ziekenhuis verlaten. Ziekenhuizen hebben wel wat beters te doen dan onzekere jonge moeders met tepelkloven, een gammel bekken en slaaptekort te betuttelen.

woensdag 6 mei 2015 14:21
Spread the love

Als Britse prinsessen een dag na hun
bevalling pront en elegant op een balkon kunnen staan om het volk toe te wuiven, dan kan
iedereen dat.

Of hoe prestatiedruk en rendementsdenken ons achtervolgen tot in het kraambed. Kersverse moeders moeten
niet flauw doen. Bevallen is toch een normaal fysiologisch proces?

Alsof wij niet weten dat prinsessen een
leger aan nanny’s, huishoudsters en verplegend personeel achter zich aan hebben
lopen. Alsof er iemand gelooft dat prinsessen zelf even de vaat doen en een
wasje draaien na een slapeloze nacht met huilende baby.

Het spreekt vanzelf dat een geboorte een
normaal fysiologisch proces is. Maar dat is doodgaan ook. Na de normale en
ongecompliceerde geboorte van mijn eerste kind duurde het 5 dagen voor ik tot
aan het eind van de straat kon wandelen met de hond. Nu ja, strompelen is een
accurater bewoording. Na die wandeling van 10 minuten moest ik lijkbleek en met
puddingbenen gaan liggen. Zes volle weken duurde het, voor mijn kind en ikzelf begrepen hoe
dat drinken aan de borst precies werkte. Ik bespaar jullie de details over
pijnlijke tepels, naweeën en kraamverband. Na de geboorte van de jongste diende er tussen het voeden, verschonen en wassen door ook nog een kleuter geanimeerd en gesust te worden.

Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er
een soort dubbele moraal zit achter de bevallingsindustrie. Enerzijds kunnen
zwangerschap en bevallen niet genoeg gemedicaliseerd en geproblematiseerd
worden. Elke vier weken een echo in 4d is een minimum. Bevallingen worden
gretig ingeleid zodat de baby er is voor de gyneacoloog met vakantie gaat of voor de schoonzus trouwt.
Ziekenhuizen spelen graag in op de stijgende vraag naar luxe-bevallingssuites
voor the happy few. Thuisbevallen wordt ontraden of meewarig gedoogd.

Tegelijkertijd sturen we pas bevallen
moeders met een kluitje in het riet wanneer het aankomt op gepaste postnatale
zorg.

Natuurlijk bestaat er zoiets als kraamzorg.
Maar de erkende zorgverstrekkers kunnen de vraag nu al niet bijhouden. Sommige
moeders wachten minstens een week op thuiszorg. Bovendien is de kwaliteit van
de postnatale thuiszorg verre van optimaal, alle goede intenties ten spijt. De
expertise van de gemiddelde kraamzorg overstijgt nauwelijks het koken, wassen
en plassen. Waardevol, dat zeker. Maar onvoldoende om aan de noden van
kersverse ouders en pasgeborenen te beantwoorden. Thuiszorg is dan ook verre
van rendabel, en dus onderbetaald en vaak matig van kwaliteit. Waarom de moeite
nemen om thuiszorgers op te leiden als je er niets aan kan verdienen.

Hulp en advies bij borstvoeding, verzorging
van mogelijke bevallingskwetsuren, daar heb je geschoold personeel voor nodig,
of je nu in een ziekenhuis, thuis of poliklinisch bevalt. Dat geschoolde
personeel, de vroedvrouwen en lactatiekundigen, rennen zich intussen de benen van
onder het vermoeide lijf voor een schamel loon, als ze al niet opgeslorpt
worden door de dagelijkse strijd met misprijzende, maar royaal verdienende
gynaecologen die hun expertise in twijfel trekken.

Wie geld heeft vindt altijd wel een
oplossing. Wie hoger opgeleid is, blijkt beter geïnformeerd over de mogelijkheden
en kan zich doorgaans vlotter voorzien op mogelijke problemen. Wie zich wat lager op de sociale
ladder bevindt, die vindt moeilijker haar weg naar gepaste en professonele hulp en ontbeert
de nodige middelen om ervoor te betalen. Hoeft het gezegd dat de zwaksten
alweer de rekening zullen betalen?

Een kind krijgen is een fysiek en mentaal
ingrijpend proces in ieder vrouwenleven. Daar zorgzaam en geduldig mee omgaan
is een investering in de toekomst van mensen.

take down
the paywall
steun ons nu!