Al zeven jaar woon ik in hartje Antwerpen. Mijn kinderen zitten op
een multiculturele school, spelen met kinderen van allerlei origine,
ikzelf werk dagelijks samen met mensen uit verschillende culturen, … Ik
ben niet naïef, ook hier doet er zich racisme voor, maar nooit echt
extreem en het heeft nog nooit geleid tot incidenten. Mijn jongste zoon
van twaalf speelt voetbal op Linkeroever, bij City Pirates. Ikzelf ben
afgevaardigde van die ploeg. De meeste spelertjes zijn van Zuid-
Afrikaanse origine, alsook de trainer. Het zijn kinderen die verslaafd
zijn aan voetbal.

Dit seizoen zijn we uitgeloot om tegen ploegen uit het noorden van
Antwerpen te spelen. Tot dan dacht ik dat racisme wel eens overroepen
werd, maar dat verdween als sneeuw voor de zon. Ik heb dit seizoen zaken
gehoord en gezien die ik niet meer voor mogelijk hield, van spelers,
trainers en ouders. Wat onze spelertjes allemaal naar hun hoofd
geslingerd krijgen. Zij worden wel eens geconfronteerd met racisme, maar
volgens mij niet in die mate. Zij hebben geen schrik van andere
culturen, blijkbaar in tegenstelling tot vele ouders en spelers uit het
noorden van Antwerpen.

Gelukkig traint hun trainer niet alleen hun voetbalskills, maar hij
legt ook hard de focus op niet reageren op uitdagingen. Telkens wanneer
onze spelers op het veld racistische uitspraken toegespeeld krijgen –
dit gebeurt vooral wanneer de tegenpartij aan het verliezen is of
wanneer een van onze spelers een fout maakt – reageert de trainer vanaf
de zijlijn met “Focus”, “Discipline”, “Niet reageren”, “Verder spelen”
en “De scheids heeft altijd gelijk”. Het was prachtig om te zien dat ze
zo sterk bleven ondanks alles.

Jammer genoeg was de laatste match van dit seizoen er één in mineur. We
speelden uit tegen Oelegem en de match was spannend. De twee ploegen
waren aan elkaar gewaagd. Er waren al enkele fouten gemaakt, maar die
werden zo gelaten door de arbiter van Oelegem. Toch bleven onze spelers
heel de match rustig en gedisciplineerd verder spelen.

Op het einde van de match – het was 1-1 – gebeurde het onverwachte.
Onze keeper hield een moeilijke corner uit de goal, waarbij er de
spelers wat opmerkingen naar elkaar gaven. Hierop reageerde een van de
Oelegemse vaders: “Gij moet uwe mond houden, vuile neger!” en komt
dreigend het veld op. Onze trainer kwam ook het veld op om de ouder
terecht te wijzen. Het escaleerde, andere vaders kwamen ook op het veld,
… en men vloog elkaar bijna in de haren. Onze trainer besloot dan dat
het genoeg geweest was: “We gaan naar huis, ik maak hier een verslag
van.” Verbouwereerd haalden een andere mama en ik de kinderen – die er
ondertussen zeer beteuterd bijstonden – bij elkaar en leidden hen naar
de kleedkamer. Onderweg werden we nog zeer fel nageroepen met: “Het is
altijd hetzelfde met die bruine mannen, niks als last, krapuul!”.
Niemand reageerde, we waren gechoqueerd. In alle stilte hebben de
jongens zich omgekleed. Ondertussen kwam de arbiter in de kleedkamer er
nog een schepje bovenop doen: “Als jij het zo laat, zal ik het ook zo
laten. Jij was in fout.” Waarop onze trainer reageert: “Ik laat het hier
absoluut niet bij. Dit is extreem, hier komt een verslag van en dit
gaat naar de krant, dit krijgt een gevolg.”

Het is nu zondag, een dag na de bewuste match. Ik ben nog altijd
gechoqueerd door het gebeuren en loop nog altijd met een krop in mijn
keel. Ik heb ondervonden wat extreem racisme betekent. Zoveel ouders,
volwassen mensen, in het noorden van Antwerpen, die nog zo
bevooroordeeld en racistisch zijn en ook hun eigen kinderen zo opvoeden.
Zij doen domme uitspraken, geven het slecht voorbeeld, duwen zichzelf
in de marginaliteit. Ik begrijp dit niet, dit gaat mijn petje te boven.
Wij leven ertussen en hebben geen problemen, zij leven erbuiten en
zoeken problemen…

Ik heb vandaag de beslissing genomen. Zeven jaar geleden zijn mijn man
en ik uit Brasschaat weggegaan voor de bekrompen mentaliteit die daar
heerste. Vandaag zeven jaar later, is dit alleen verergerd en dus ga ik
mij actief inzetten tegen racisme. Dit kan zo niet verder. Alle hulp is
welkom!

Deze getuigenis verscheen eerder op KifKif