Telkens wanneer de N-VA harde taal spreekt over
migratie, integratie en discriminatie laat ze op een listige manier
haar parlementairen met een migratieachtergrond het woord voeren. Zo
was het N-VA-kamerlid Zuhal Demir die, nadat Bart De Wever op
bedrieglijke
wijze de Berberse gemeenschap had
beledigd, mocht opdraven om te tonen hoe goed de Vlaams-nationalisten
het wel menen met nieuwe Vlamingen.

Je vraagt je af waarom iemand als
Zuhal Demir blijft ontkennen dat Vlamingen met een
mirgratieachtergrond – net zoals zij – het moeilijker hebben.
Wellicht heeft het te maken met wat in de Verenigde Staten al
decennialang verkocht wordt als the American dream. Wie wil, kan
iets bereiken. De anekdotische verhalen van schoenpoetsers die het
tot miljonair schopten moeten aantonen dat hard werken loont. Maar de
werkelijkheid is anders. Het loont voor de uitzonderingen, terwijl de
meerderheid elke dollar of euro in twee moet bijten om rond te komen.

Zuhal Demir strooit weliswaar wat kruimels, zoals
het een goede neoliberaal betaamt. Ze doet een oproep aan
ondernemers om iedereen kansen te geven én ze vindt dat schooluitval
bij jongeren moet aangepakt worden.

Dat klinkt nobel, maar daarmee zijn de problemen
niet opgelost. Je mag elke dag honderden oproepen doen aan
ondernemers, niets verplicht hen ertoe maatregelen te nemen. Zolang
er geen bindende reglementering komt hebben deze oproepen geen kans
op slagen. En wat de strijd tegen schooluitval betreft; het lijkt
nogal evident dat een samenleving alles op alles zet om iedereen een
volwaardige opleiding te laten afronden. Maar zelfs mét een diploma
op zak is het voor mensen met een migratieachtergrond lastiger om aan
de bak te komen.

Veerle Van den Eede, wetenschappelijk
onderzoekster, legt de vinger op de wonde als ze zegt: “Diegenen
die er meer dan vijf jaar over doen om terecht te komen bij de eerste
belangrijke baan zou bij hoogopgeleide autochtonen 1,20% bedragen,
terwijl dat bij hoogopgeleide Turken en Marokkanen om maar liefst één
zesde (16,7%) zou gaan. Wat deze onderzoeken ons leren is dat gebrek
aan taalkennis en aan diploma’s hoegenaamd geen prominente rol spelen
om beter gewapend te zijn in de zoektocht naar werk. Het kan niet
anders dan dat discriminatie hierbij een belangrijke rol speelt.”

Volgens onderzoeken van de OESO is discriminatie het hoogst in België in
vergelijking met andere Europese landen. Nergens anders in Europa
heeft een kandidaat met een migratieachtergrond minder kansen op de
arbeidsmarkt dan in België. Het grotere probleem is dat dit wordt
ontkend door de N-VA. “Ze hebben hier alle kansen gekregen!” zei
minister Homans ooit. Weerklinkt hetzelfde verhaal dat Demir vertelt:
als ik het kan, moet een ander het ook maar kunnen. Anekdotische
voorbeelden die veralgemeend worden tot beleid, terwijl de cijfers
een ander verhaal tonen.

Breed draagvlak voor aanpak discriminatie

Enkele weken geleden vertelde de Kortrijkse
burgemeester Vincent Van Quickenborne (Open-VLD) in de Zevende Dag
dat één van zijn gemeenteraadsleden al maanden geen woning kan
huren omdat… zijn naam Mohamed is. Open-VLD erkent het probleem dus
wel. Ook die andere coalitiepartner, CD&V, heeft duidelijk
afstand genomen van de uitspraken van De Wever.

Dat discriminatie en racisme pertinent aanwezig
zijn in onze samenleving kan gestaafd worden met talrijke
voorbeelden. Een Tunesische vriend die bouwvakker is, vertelde me
onlangs dat hij voor een vacature niet werd geselecteerd omdat hij te
weinig ervaring had. Later bleek dat de andere kandidaat, een
autochtoon die uiteindelijk geselecteerd werd, minder ervaring had.
Allicht kunnen de dames Demir en Homans me vertellen hoe dat mogelijk
is.

Mevrouw Demir en Homans, beseffen jullie wat voor
invloed dergelijke gebeurtenissen hebben op de verdere levensloop van
die mensen? Beseffen jullie dat elke Mohamed, elke Fatima en elke
Fouad keer op keer een mes in hun hart krijgen als jullie beweren dat
racisme wordt gebruikt als excuus voor persoonlijk falen?

N-VA is tegen quota en praktijktesten

Er bestaat geen twijfel over dat wettelijk bindende regels
onontbeerlijk zijn om discriminatie een halt toe te roepen.
Praktijktesten en quota zijn essentieel om de hele samenleving een
positief signaal te sturen. Het verrast niet dat de N-VA zich ook
tegen deze maatregelen verzet. Is het moedwillig? Een
gebrek aan empathie? Dwaasheid? Wie zal het zeggen? Duidelijk is wel
dat, als het er op aankomt het beeld te veranderen van een land dat
het slechts scoort als het over discriminatie gaat, de motor van
vooruitgang sputterend tot stilstand komt. De kracht van verandering
zien we niet als het gaat over een samenleving waarin iedereen
dezelfde kansen krijgt, ongeacht zijn achtergrond.

Burak Nalli (SP.A)