Het Amnesty-rapport Their Lives On The Line documenteert hoe strijders voor vrouwenrechten, onder wie artsen, docenten, advocaten, politiemensen en journalisten, niet alleen doelwit zijn van de taliban, maar ook van krijgsheren en overheidsambtenaren.

Mensenrechtenactivisten worden bedreigd met autobommen, granaataanslagen op huizen en moordaanslagen op henzelf of familieleden. Ze gaan vaak gewoon door met hun werk, terwijl ze weten dat er geen actie ondernomen wordt tegen de daders.

“Vrouwenrechtenactivisten hebben in de afgelopen veertien jaar dapper gestreden en een aantal belangrijke dingen bereikt. Sommigen hebben daarvoor met hun leven betaald. Het is schandalig dat de Afghaanse autoriteiten hen in de steek laten, terwijl hun situatie gevaarlijker is dan ooit”, zei Salil Shetty, secretaris-generaal van Amnesty International in Kaboel.

“Nu de terugtrekking van de troepen bijna compleet is, lijken velen in de internationale gemeenschap Afghanistan te willen vergeten. We kunnen dit land en de mensen die hun leven op het spel gezet hebben voor mensenrechten en vrouwenrechten niet eenvoudig aan hun lot overlaten.”

Consistent gedragspatroon

De internationale gemeenschap heeft aanzienlijk geïnvesteerd in steun aan Afghaanse vrouwen, onder meer door te pogen de wettelijke vrouwenrechten te versterken. Veel van deze initiatieven waren echter
ad hoc of slechts onderdelen van een breder proces. Veel hulpgeld droogt nu op, zegt Amnesty.

Hoewel de taliban verantwoordelijk zijn voor de meeste aanvallen op verdedigers van vrouwenrechten, hebben plaatselijke ambtenaren en militaire bevelhebbers, die steun krijgen van de overheid, veel macht. Zij raken steeds vaker betrokken bij geweld tegen en bedreiging van vrouwen. “De bedreigingen komen nu van alle kanten”, zegt een vrouw die anoniem wil blijven. “Het is moeilijk om de vijand te identificeren. Het kan familie zijn, de politie, de taliban of een politicus.”

Op grond van gesprekken met meer dan vijftig vrouwenrechtenactivisten en hun familieleden, constateert Amnesty dat er sprake is van een consistent patroon waarbij de autoriteiten bedreigingen tegen vrouwen
negeren of niet serieus nemen. Geen enkele vrouw in het openbare leven is veilig. Activisten, politici, advocaten, journalisten en docenten hebben te maken met bedreigingen en geweld. Zelfs vrouwelijke politieagenten worden geconfronteerd met bedreigingen en seksuele intimidatie.

Ondanks het bestaan van een wettelijk kader om vrouwen te beschermen in Afghanistan – grotendeels dankzij de onvermoeibare inzet van vrouwenrechtenactivisten zelf – worden deze wetten vaak slecht afgedwongen. Het blijven papieren beloften.

De in 2009 aangenomen wet voor de Eliminatie van Geweld tegen Vrouwen heeft tot nu toe slechts geleid tot beperkt aantal veroordelingen. “Afghanistan heeft een onzekere toekomst voor zich en staat mogelijk op een belangrijk keerpunt in zijn recente geschiedenis. Het is nu niet het moment voor internationale regeringen om zich van het land af te keren”, aldus Shalil Shetty.

Bron: Threats to Afghan Women Rights Defenders Being Met with Blind Eye