Greet werkte in een internationaal marketing- en verkoopbedrijf dat deel uitmaakt van een Britse groep. In haar uitvoerende job moest ze data beheren, nodig om de productie en verkoop van verbruiksartikelen te voeden. Een back-up had ze niet. In het bedrijf draaide alles om veel winst maken en marktaandeel winnen. Op de werkvloer heerste een heel prestatiegerichte sfeer.
“Twee jaar geleden moest onze Belgische organisatie samensmelten met de Nederlandse poot”, vertelt Greet. “In beide landen moest tien procent van het personeel de deur uit. Mijn collega in Nederland werd ontslagen en mijn takenpakket werd zo aanzienlijk verzwaard.”
Greet trachtte haar werk te blijven bolwerken maar dat lukte minder en minder. Aan de hiërarchie gaf ze diverse signalen maar er veranderde weinig of niets. Uiteindelijk werd het te veel. Greet stapte naar haar huisarts en die velde het verdict: burn-out.
Eerst begrip
“Toen ik ziek werd, was er aanvankelijk groot begrip bij mijn werkgever. Het bedrijf excuseerde zich zelfs en beloofde het anders te zullen aanpakken. Tijdens mijn afwezigheid werd mijn diensthoofd ontslagen. Dat was een schok voor mij. Hij had me niet veel steun gegeven maar ik was toch aan hem gehecht.”
Als gevolg van de burn-out kon Greet een tijdlang zelfs geen boodschappen doen of eten klaarmaken. Ze nam geen medicijnen maar ging wel op gesprek bij de huisarts en een therapeute.
Na een aantal maanden voelde Greet zich een stuk beter. Aan de bedrijfsarts vertelde ze opnieuw aan de slag te willen, in een eerste fase op deeltijdse basis. “Mijn nieuwe diensthoofd had daar eerst wel oren naar. Ik probeerde wekenlang hierover het gesprek aan te gaan met de werkgever maar kreeg nooit iemand aan de lijn. Een week voor ik hoopte te starten, kreeg ik telefonisch en per aangetekende brief de boodschap dat mijn contract werd verbroken. Ik was woest. De grond zakte weg onder mijn voeten. Mijn hele lijf deed pijn.”
Gedumpt
Greet voelde zich bij het afval gedumpt, na vele jaren trouwe dienst. “Mijn collega’s kregen van de directie te horen dat ik per se wou overschakelen naar een parttimejob. Dat klopte niet. Ik wilde alleen deeltijds herbeginnen, om daarna naar een voltijds ritme over te schakelen.”
Het abrupte wegvallen van de collega’s ligt Greet nog altijd zwaar op de maag. “Ik kon nooit afscheid nemen van hen en dat wringt nog sterk. Emotioneel is het hoofdstuk zeker nog niet afgesloten.”
Vakbond
De vakbond nam het uiteraard op voor Greet. “Eén van onze vakbondsafgevaardigden probeerde op het werk voor me te bemiddelen. Ik kreeg ook steun van een LBC-NVK-secretaris. Zij toonde zich heel bekwaam en communiceerde erg professioneel met mijn werkgever. De vakbond vroeg me of ik juridische stappen wilde ondernemen maar uiteindelijk verkoos ik om het hele verhaal zo vlug mogelijk af te sluiten. Administratief is het nu achter de rug, gevoelsmatig dus nog niet.”
Greet raadt andere werknemers met veel stress en werkdruk aan om op tijd aan de bel te trekken. “Blijf er bij de werkgever op aandringen dat hij ingrijpt om de problemen echt aan te pakken. Zadel jezelf ook niet op met een reusachtig schuldgevoel maar aanvaard het verdict; dit kan om het even wie overkomen. Na de aanvaarding begint pas de genezing.”
Nu volgt Greet, samen met andere 45-plussers, outplacement en hoopt ze op een nieuwe job. “Ik voel me nu een stuk sterker. Of ik nog wil werken in zo’n prestatiegerichte sfeer? Daar ben ik niet zeker van. Ik ben de gebakken lucht nu wel wat beu. Het is nu wel duidelijk dat loyaliteit en gedrevenheid geen garantie zijn voor werkzekerheid. Mijn leeftijd kan een handicap zijn. Op dat vlak moet de mentaliteit in het bedrijfsleven zeker nog evolueren.”
Denis Bouwen
Dit is een deel van een verhaal dat verscheen in Ons Recht van april 2015. Ons Recht is het ledenblad van de vakbond LBC-NVK, onderdeel van het ACV. Ontdek meer over de LBC-NVK op www.lbc-nvk.be en via www.facebook.com/vakbondlbcnvk
