Hart Boven Hard zag het levenslicht in
augustus 2014. Na de eerste berichten over de besparingsplannen van de Vlaamse
Regering, verzamelden cultuurjournalist Wouter Hillaert en uitgever Hugo
Franssen meer dan vijftig vertegenwoordigers uit allerlei sectoren rond de
tafel. Vanuit een gedeelde bezorgdheid om de afbraak van het sociale weefsel en
de negatieve impact van de besparingen op alle burgers, werd er beslist de
handen in elkaar te slaan. Na enkele grote zaterdagse vergaderingen werd er een
naam en een logo gekozen en stond de officiële lancering in de steigers.

Op 22 september 2014 trad de beweging op het
voorplan door hun alternatieve
septemberverklaring te presenteren aan de Vlaamse regering. Die dag legde
Geert Bourgeois zijn intenties immers officieel voor aan het Vlaams Parlement. In
tegenstelling tot de septemberverklaring van Bourgeois, pleit Hart
Boven Hard voor een solidaire en rechtvaardige samenleving. De tekst werd overhandigd
door honderden sympathisanten die verzamelden aan het Vlaams Parlement.
Daar doken voor het eerst de reuzen op die een vaste waarde werden op publieke activiteiten van Hart Boven Hard. Intussen tekenden
meer dan 16.000 burgers en 1.400 organisaties.

Diezelfde avond werden in Antwerpen, Gent en
Brussel parallelle en druk bezochte debatavonden georganiseerd in culturele
huizen. Daar werd de verklaring van de Vlaamse regering onder de loep genomen. Een
maand later werd dit herhaald in acht kleinere steden in Vlaanderen. Even was er twijfel. Zou Hart Boven Hard aanslaan buiten de kring van actievelingen binnen de cultuursector en de sociale bewegingen? Maar de zalen zaten afgeladen vol.

Sindsdien heeft de beweging niet stil gezeten. Gedurende de herfst en de winter ondersteunde
Hart Boven Hard tal van kleine en grotere acties die een warme, diverse, groene
en solidaire samenleving beogen. De achttien lokale kernen nemen daarbij doorgaans
het voortouw. Zo coördineerde de Antwerpse kern het protest tegen de anti-islambeweging Pegida en werden er onder meer in Kortrijk en het Waasland druk bezochte symposia en denkdagen in elkaar gebokst.

Maar het meest opvallend waren wellicht de acties
die georganiseerd werden naar aanleiding van de provinciale en nationale
stakingsacties van de vakbonden. In verschillende Vlaamse steden werden
ochtendpiketten bezocht om de stakers een hart onder de riem te steken. `s
Middags trokken kleurrijke fietstochten in grote en kleine steden telkens honderden deelnemers aan. Die tochten veranderden mee de sfeerschepping rond de stakingen. Het werd moeilijker om die af te doen als oprispingen van de harde kern van vakbondsmilitanten rond hun verworven rechten.

Tussendoor organiseerde de nationale tak van
Hart Boven Hard het congres ‘Hartslag’ waar door meer dan 400 burgers in een
tiental workshops werd nagedacht over alternatieven voor het huidige beleid. De
sinterklaasactie die op 6 december in een bonte stoet door de straten van
Antwerpen trok, draaide dan weer rond het thema rechtvaardige fiscaliteit.

Intussen legde de burgerbeweging tien
strijdpunten op tafel onder de noemer ‘Hartenwensen’: van
‘werkbaar werk’, over ‘leefbare buurt’, naar ‘eco is logisch’, tot ‘stop armoede’
en ‘diversiteit is realiteit’. Deze tien wensen dienen als vertrekpunt voor de Grote Parade. Net zoals
bij eerdere acties van Hart Boven Hard, zal het unieke karakter van de Parade
te danken zijn aan de samenwerking tussen individuele burgers, kleine en grote
organisaties en kunstenaars. 

De beweging kreeg ook kritiek te verwerken. Zo moest ze zich verweren tegen het hardnekkige maar onterechte gerucht dat ze een schaduworganisatie zou zijn van de vakbonden. Maar er is ook meer fundamentele kritiek. De organisatie is immers een overwegend blank initiatief, en dat zorgde intern voor discussie. Duidelijk is dat de beweging dit ernstig neemt en dat de pogingen om alle groepen van de samenleving te betrekken langzaamaan vruchten af beginnen werpen. Wouter Hillaert zei hierover nog in MO*: “De kritiek dat we nog te veel een witte middenklassebeweging zijn is terecht. (…) Het gaat overigens niet alleen over kleur in de beweging. Het gaat ook over de prioriteit die we willen geven aan de strijd tegen discriminatie. Dat debat is intern geopend, we maken er werk van.”

Hart Boven Hard nam intussen standpunt in ten aanzien van de uitspraak van Bart De Wever die in Ter Zake zei dat racisme relatief is: “Diversiteit
is een realiteit. Samen willen we gaan voor een samenleving waarin iedereen
zijn plaats heeft en krijgt vanuit gelijkwaardigheid. Van ‘wij’ tegen ‘zij’
naar ‘onze’ samenleving. Omdat de toekomst pas begint waar racisme, discriminatie
en gevaarlijke tendensen als islamhaat of antisemitisme stoppen.” 

Hart Boven Hard draait volledig op
vrijwilligers. In de aanloop naar de Parade werd een crowdfunding opgestart.