Enkele weken voordien
luister ik naar het al even schrijnende verhaal van
ouders van een meisje met autisme, die niet de aangepaste
behandeling krijgt die ze nodig heeft.  Als een voorwerp wordt ze van hot naar her gegooid en komt uiteindelijk terecht tussen gecolloqueerde volwassenen. Het trof me hoe sterk en moedig de ouders hun
verhaal brachten, niet alleen omwille van het welzijn van hun kind,
maar omdat ze deze situatie willen aanklagen voor alle kinderen en
jongeren met problemen.

Als moeder van 2
kinderen met een beperking, ben ik de goednieuwsshow over zorg
in onze samenleving beu. Wie kinderen met zorgen heeft, die weet dat achter
die façade van mooie berichten en beleidsplannen andere dingen
schuilen: een schrijnend tekort aan middelen, de onwil om
via herverdeling middelen toe te kennen aan de zorg en ondersteuning
van onze kinderen. Of het nu gaat om kinderen met een beperking of
kinderen met een psychische kwetsbaarheid, wachtlijsten zijn ons
lot….

Wat zijn we
gebaat met mooie plannen inzake inclusie, perspectief 2020, wanneer de
realiteit rondom ons zo anders is? Waarom trekken ouders naar de
rechtbank om het recht op zorg voor hun kind af te dwingen? Omdat
we voelen dat ondanks de goede bedoelingen en de mooie voornemens, de situatie op het terrein zelf steeds schrijnender wordt.

Ik heb het
gevoel dat links noch rechts zich het lot van onze kinderen aantrekt. Dat politici en beleidsmakers verder leven in de hoge wolken van beleidsplannen,
terwijl wij in de modder zitten, verder ploeteren, vallen en
opstaan met onze kinderen.

De vermaatschappelijking van de zorg
krijgt een heel zure nasmaak. De kloof tussen de realiteit en het beleid is diep. Ik heb
dit zelf ervaren in gesprekken die ik voor de verkiezingen voerde met politici van
zowel links als rechts. Ze sussen onze bezorgdheden weg. Alles
zou goedkomen dankzij hun plannen, maar intussen zijn bovenstaande situaties schering en inslag.

Ik weiger om me
hierbij neer te leggen. Ik blijf mee vechten voor een betere zorg en
ondersteuning voor onze kinderen en jongeren, die het op één of
andere manier moeilijk hebben in deze samenleving. Maar ik moet
toegeven dat die strijd voor de rechten van je
kinderen soms hard en zwaar is. Dat je soms de neiging hebt
om terug te plooien op je eigen gezin met zijn eigen zorgen. We roepen niet
luid omdat we al zo benomen zijn door de dagelijkse zorg voor
onze kinderen….

Laten we als ouders van kinderen met zorgen samenwerken en mekaar
ondersteunen,  maar ook luid blijven roepen naar de overheid dat ze
moeten stoppen met de goednieuwsshow en effectief werk moeten maken van een beleid dat de onmenselijke wachtlijsten wegwerkt, zowel in de psychiatrie als in
de sector voor mensen met een beperking .