Opinie -

Schande (?): parlementslid belt naar jeugdrechter!

John Crombez (sp.a) volgt al jaren dossiers in de jeugdzorg op en kreeg begin februari info doorgespeeld over een dossier. Crombez besloot om de betrokken jeugdrechter te informeren over de situatie. Het Antwerpse hof van beroep oordeelde dat Crombez daarmee zijn boekje te buiten ging. Crombez moet zich verantwoorden voor een deontologische commissie. Een reactie van journaliste Saskia Van Nieuwenhove, die hem de informatie bezorgde.

dinsdag 17 maart 2015 15:02
Spread the love

Mea culpa. Ik vroeg John Crombez om te bellen naar de jeugdrechter Vlaanderen.
Wat een misdrijf dat hij dat ook deed, zeg.

Het is een publiek geheim dat mensen bij mij terechtkunnen wanneer het fout loopt in een gezin.
Ik geef gewoon een update van de gebeurtenissen van gisteravond. Verder in de tijd hoeft zelfs niet.
Intussen bekomt Vlaanderen nog van de schok omdat een minderjarig meisje
in nood gedumpt werd aan het Antwerps justitiepaleis. “Niet
meer welkom in de kinderpsychiatrie”, luidde het telefoontje dat ik ontving.

“Hey Sas, X (10 jaar) is weer twee keer met de politiecombi afgevoerd
dit weekend en weer geplaatst. Ik krijg hem niet naar school”. Een
wenende mama aan de telefoon. Ik ken dit gezin al langer. Papa heeft
zware schizofrenie. De jongen worstelt al jaren met psychische
moeilijkheden, maar het label autisme wordt nog niet geplakt omdat er ook sprake kan zijn van erfelijk overdraagbare problemen langs vaderskant.
De wetenschap denkt.
Maar intussen sluit de wereld zich meer en meer voor de 10-jarige X.
Intussen staat zijn mama er ook alleen voor.
Bikkelhard is het om je kind van 10 jaar onder repressie afgevoerd te zien worden door politie.
Het was op bevel van de Gentse jeugdrechter. De jongen wordt geplaatst omdat hij weigert naar school te gaan.
De mama zit nu met een groot gemis, schuldgevoel en een zieke zoon en echtgenoot.

Dagelijks krijg ik dat soort telefoons. In 80% van de gevallen help ik waar ik kan en blijft alles in mijn hoofdje zitten. Geen publieke klok.
10% gooi ik anoniem op sociale media.
Met de overige 10% stap ik naar de media. Ik werd voor mijn reeksen over de jeugdzorg al twee keer genomineerd voor de persprijs.

En ja, ik ben fier. Omdat er na mijn artikels meteen 500 000 euro
werd vrijgemaakt voor de hoogste noden in de noodopvang van onze
allerkleinsten zonder thuis, bijvoorbeeld. Waar opvoeders een medaille
verdienen. Voor hun warmte, inzet en vooral omdat ze dat volhoudend in
onaanvaardbare verouderde gebouwen verderwerken.

Ik ben fier omdat na mijn artikels al heel wat wetten zijn gewijzigd.
Bij dat gedrocht van die jeugdgevangenis in Tongeren bijvoorbeeld.
Inzake de rechten van pleegouders. Al jaren vraag ik daar meer aandacht voor.

En zo kennen ze mij in het Vlaamse parlement.
Zo bellen fractieleden van Groen of SP.A mij regelmatig op. Zo ging ik al met Marc
Hendrickx van N-VA op bezoek in de Centra Geestelijke Gezondheidszorg
van Oostende, nadat een brief was gelekt: “Wij stoppen de wachtlijsten van
mensen met zelfmoordneigingen”. Jawel. Echt gebeurd.
Een tijdelijke stop van enkele maanden. Belde u de zelfmoordlijn? Tja, daar klonk het nét niet “trek uw plan”.

Twee maanden geleden kreeg ik telefoon van een opa. De
zoveelste telefoon in een rij. Zo’n telefoontje gaat door merg en been.
“Mevrouw Saskia, kan jij mij helpen aub? Ik ben aangehouden door de
onderzoeksrechter, maar mijn twee kleinzoontjes zijn ze vergeten in
Kroatië. Mijn vrouw en ik werden begin deze week uitgeleverd aan België
maar mijn kleinzoontjes zitten daar nog.”

Weken ben ik met dat dossier bezig. Weken. Zelden heb ik zo’n ernstig
intrafamiliaal geweld gelezen. Zelden zoveel agressie op enkele
A-viertjes.
De papa werd zelfs verwezen naar de Correctionele rechtbank. Intussen werd de man
voor de zoveelste keer veroordeeld. De moeder is een wrak en heeft
hulp nodig.

Plots verneem ik dat de jeugdrechter de kindjes terug toewijst aan de moeder en haar leefomgeving.
Nadat ik hen in Kroatië heb opgezocht.
Ik krijg nog een telefoontje. Ook die persoon is formeel. De mama
krijgt de kindjes (2 en 7) terug en mag ze gaan halen in Kroatië.
Haar jongste kind kent ze zelfs niet.
De kinderen leefden van bij de geboorte bij hun grootouders.
Er is nog een klokkenluider. Hij belt. Hij kent de familie zeer goed vanuit zijn functie.

“Bent u de journaliste, mevrouw van de twee jongetjes?” “Daar spreekt u mee, meneer.”
Ik beloof bronnengeheim. We spreken af. Ik krijg processen-verbaal te zien van een doodgeslagen puppy.

Die vrouw had net een puppy – de zoveelste – doodgeslagen en ze kreeg haar kindjes terug.
Ik belde John.
Zoals hij al 7 jaar doet wanneer ik hem een verhaal vertel, luistert hij.
Blijft hij de kalmte zelve. Daarin zijn we grote tegenpolen. “Stuur
me dat vonnis en die stukken.”

Na het inkijken van die documenten belde hij naar de jeugdrechter.
Om zijn bezorgdheid te uiten.
Of die mama wel kon zorgen voor die kindjes, die net hun grootouders voor
hun ogen hadden zien arresteren, als waren het de zwaarste
Syriëstrijders.
Twee jongetjes die al meer geweld hebben meegemaakt dan alle lezers hier samen.

De magistratuur slikt dat telefoontje niet en vraagt nu aan het parlement
om zich met de deontologisch commissie over het gedrag van
Crombez te buigen.

Jawel. Datzelfde Hof van Beroep dat na Jonathan Jacob gisteren weer
moest vaststellen dat er weinig tot niets veranderd is. Afgelopen nacht
sliep een minderjarig meisje in nood in een politiecel.
Datzelfde Hof dat maar niet op één lijn geraakt in de strijd tegen de diamantfraude.
Dat Hof vindt het nodig een brief te sturen naar het parlement.
Want wat een misdrijf zeg, als vader, als mens, als parlementslid bellen
naar een jeugdrechter over het welzijn van twee zeer kwetsbare kinderen.

Wel, ik draai het om. Lang leve alle parlementsleden die nog met de meest kwetsbaren bezig zijn.

Stel u voor dat John niet had gebeld en fout was gelopen met die labiele mama op het vliegtuig?
Wat had Vlaanderen dan gezegd? “Wablieft, en Crombez was op de hoogte!? Schuldig verzuim!”

Dankjewel John. Voor je telefoon. Voor je inzet. Voor je
aanwezigheid wanneer ik weer een verhaal krijg dat ik niet alleen kan
bolwerken. Voor alle aandacht voor kinderen onder jeugdzorg.

In naam van Leon (2) en Nikki (7), in naam van al die eerdere
telefoons waar je meteen zei “zeg me waar, ik zal er zijn”, in naam van
X, tien jaar en al verschillende keren met de combi thuis weggehaald, in
naam van Y, 17 jaar, die afgelopen nacht sliep in een politiecel.

Ze hebben je nodig.

Noot van de redactie: Er is overigens geen sprake van
een inbreuk op de scheiding der machten. Het spreekt voor zich dat men
een zittend rechter niet mag contacteren of beïnvloeden. Maar elke
burger, ook een parlementariër, heeft het recht om een onderzoeksrechter
te contacteren en te informeren.

take down
the paywall
steun ons nu!