Brieven aan de minister van Financiën (6)

vrijdag 27 februari 2015 14:49
Spread the love

Beste Yanis

Mag ik je Yanis
noemen?

Afgelopen woensdag
had ik een afspraakje. Net zoals ik dat lang geleden deed, zouden we
mekaar aan de uitgang van Monastiraki Station treffen, aan het hek,
aan de bibliotheek van Hadrianus. (Hoe cool is dat?)

Er is heel wat
veranderd daar, het plein niet langer vol putten en afgebroken
tegels, er staan zelfs ietwat bizarre houten constructies waar je op
kan zitten met je gyros van bij Savas (die gelukkig nog niet zijn
deuren heeft moeten sluiten). Veel minder juweelverkoperstandjes
langs de zijkant dan vroeger, maar hopelijk staan die er weer terug
als het nog wat warmer wordt. De fruitstand is er wel nog steeds,
met een grote berg aardbeien!

Terwijl ik zat te
wachten tegen het hek, werd ik meteen aangesproken. Dat
is niet veranderd. Een knappe, maar niet al te gewassen jongeman zegt
me zonder veel omwegen dat-ie zwaar aan de drugs zit en dringend zijn
fix moet hebben. Hij kijkt me daarbij recht in de ogen en wacht, zijn
handen trillen. Ik geef hem wat geld, omdat ik weet dat hij het nodig
heeft, maar goed voel ik me er allesbehalve bij. Hij bedankt me met
een flauw glimlachje en zegt dat ik rock, en verdwijnt achter het
hoekje. Iemand vertelde me later dat alle drugspreventieprogramma’s hier
werden afgeschaft, vanwege de besparingen. Mensen moeten maar hun
plan zien te trekken. To live or die. Het loopt hier nu vol met levende skeletten.

Dan staat er opeens
een jonge vrouw voor mij, op haar zat ik te wachten. Maria Psa is
journaliste voor een mainstream krant en zag het wel zitten om met
mij wat te babbelen over hoe zij hier alles ervaart. We zetten ons op
het overvolle terras van een kafèneion met uitzicht op het
metroperron, waar ik vroeger als twintigjarige met mijn gitaar liedjes stond te spelen om geld te
verdienen voor de huur van een kamer.

“We hebben hier
sinds 2010 in een collectieve, nationale depressie geleefd,”
vertelt Maria, “maar de laatste twee jaren waren de ergste. Het was
alsof iedereen alle hoop had opgegeven ooit nog licht aan het einde
van de tunnel te zien. Heel veel van de kleine ondernemers zijn
overkop gegaan: winkeltjes, restaurants, marktkramers, bedrijfjes.
Niemand kon het nog bolwerken met de besparingsmaatregelen opgelegd door de trojka en de
grote bedrijven hebben alles overgenomen. In het centrum zag je
ontelbare winkels gesloten, flats die leegstonden en de straten die
na 22u ‘s avonds (ongezien in een stad die altijd 24/24 leek te
leven) helemaal leeg waren, want iedereen spaarde zijn klein beetje geld op om toch
nog iets leuks te kunnen doen op vrijdagavond.”

“Alle jonge mensen die
alleen woonden, en alle studenten die in een andere stad studeerden,
keerden weer naar huis om bij hun ouders in te trekken, want ze
konden de huur niet meer betalen. Als het mooi weer was, kon je
massa’s mensen op de straten en de pleinen ogenschijnlijk zien zitten
niksdoen, en dan had men het in de buitenlandse media over ‘die
luie Grieken’, maar dat waren gewoon allemaal mensen die hun job
waren kwijtgeraakt en mekaars gezelschap zochten, om de dag door te
komen, iets om handen te hebben en zich niet alleen te voelen in hun
miserie. Ook van onze eigen mainstream media kregen ze weinig
respect, maar die media stond dan ook aan de kant van Samaras en zijn
besparingsregering.” [De mainstream media hier moeten geen zendtijd betalen, een beetje zoals bij Berlusconi. nvdr]

“De periode tussen
2012 en 2013 was afschuwelijk. Dat was de periode dat de
neonazistische Gouden Dageraad zoveel aan macht had gewonnen dat ze, open en bloot, ‘s avonds door de straten van Athene konden trekken en
jacht maken op migranten, alles wat links was, anarchisten, iedereen
die van leer trok tegen de regering, die ging men met knuppels te
lijf. Na de moord op Pavlos Fyssas [antifascistische hiphop-artiest
die op 34-jarige leeftijd in Piraeus werd vermoord door
GD-militanten] is de gehele scene hier veranderd in een van angst. We
noemen dat hier ‘parakratos‘, de parastaat. Athene werd door Angst
geregeerd. Gouden Dageraad zat tot in het parlement en iedereen wist
dat Samaras in direct contact stond met hen. Niemand was nog te
vertrouwen. Van de ene dag op de andere was men hier de rode lijn
overgestoken en de mentaliteit veranderde compleet. Het was
angstaanjagend en compleet verstikkend. Je kon geen kant meer op,
leek het wel. Gouden Dageraad duwde de regering nog meer naar de kant
van rechtse praktijken en niemand kon nog ademen.”

“Die tactiek van
de angst probeerde men ook nog toe te passen nu bij de laatste
verkiezingen. Samaras en de mainstream media hebben er alles aan
gedaan om de mensen bang te maken om te stemmen voor verandering, om
te stemmen om een einde te maken aan deze waanzin. We waren zoals
kippen in het water. Het water bleef maar stijgen en wij waren
collectief verlamd. Heb je The Shock Doctrine van Naomi Klein
gelezen? Zo was het hier. Je weet dat het de foute richting opgaat,
maar je bent verlamd van angst en durft niet meer te reageren uit
schrik dat het nog erger gaat worden. Maar we hadden geen andere
keuze meer. Nog erger dan wat we al hadden? Nee. Dus we hebben
allemaal voor Syriza gekozen. Ook al diegenen die helemaal nog nooit
voor eender wie hadden gekozen. Mensen die vroeger rechts stemden.
Iedereen. We moesten terug kunnen ademen. En Syriza won.”

“25 januari heeft
alles veranderd. Iedereen kan het voelen. We zijn nog steeds bang
voor de crisis, voor onze job, voor de rekeningen, maar er is terug
hoop, we hebben ons zelfrespect herwonnen. Heel veel mensen waaronder
ikzelf zijn ook wel teleurgesteld door wat er in Brussel werd
overeengekomen tijdens de onderhandelingen. Ik had meer gewild. Ik heb voor meer gestemd dan dat.
In het begin moest ik niet zoveel van Varoufakis hebben, eerlijk
gezegd, maar nu vertrouw ik hem en Tsipras, ook al ben ik
teleurgesteld, er is geen andere oplossing nu.”

“Wat wij nu nodig
hebben, wat Griekenland nodig heeft, denk ik, is minder afhankelijk
zijn. We moeten terug in staat kunnen zijn voor onszelf te zorgen.
Geen sinaasappelen meer importeren uit Brazilië, we hebben er
verdorie zelf en nog goeie ook! Niet langer enkel op 1 product
focussen, maar terug op diverse producten mikken, onze traditionele
producten, wat we kennen, waar we goed in zijn. Opeens moesten we
allemaal tabak gaan verbouwen van de EU. Dan waren de visboerderijen
dé toekomst. Telkens iets anders, iets waar we geen enkele ervaring
mee hadden, daar beloofde men ons dan subsidies voor, hup! iedereen
past zich aan en dan was het opeens gedaan met subsidies vanuit de EU
en verloor je alles omdat je geen backup meer had en al je eigen
reserves verplicht moest investeren in iets wat uiteindelijk geen
enkele toekomst bleek te hebben. Een vicieuze schuldencirkel waar
geen ontkomen aan was.”

“Gedaan met politici die hun bevolking niet
beschermen, die alles in de uitverkoop hebben gezet, die door naar de
pijpen van de Europese Unie te dansen voor een humanitaire crisis
hebben gezorgd. Het was kantje boordje en ook nu hebben we nog niet
te veel illusies. Als Syriza dit gevecht alsnog verliest, dan zullen
al die mensen die uit wanhoop voor hen hebben gestemd, de volgende
keer gewoon voor Gouden Dageraad stemmen. Mensen willen geen honger
meer hebben. Hopelijk wint Podemos in Spanje ook en zullen nog veel
landen volgen in Europa. We moeten een einde maken aan het
kapitalisme, dat maakt ons allemaal kapot. We hebben dringend nood
aan een alternatief systeem en dat komt niet uit Duitsland.”

“Zoals ik het nu
zie evolueren, heb ik er wel wat hoop in, de signalen zijn er. Deze
nieuwe regering doet niet aan vriendjespolitiek, maar zet mensen op
ministerposten vanwege hun bekwaamheid. Men wil ook het
politiesysteem aanpakken en de corruptie in het algemeen. We moeten
terug naar meer solidariteit. Wij hebben geen liefdadigheid nodig,
dat maakt mensen lam. Wij hebben tools en ruimte nodig om een nieuwe start te
kunnen maken, zodat we allemaal weer zelf het heft in handen kunnen
en willen nemen. Grieken zijn helemaal niet lui. Wij kunnen heel hard
werken.”

“Ik ben gek op
reizen, maar ben al jaren nergens meer naartoe kunnen gaan. Ik hoop
echt dat dit binnenkort weer terug mogelijk zal kunnen zijn.”

Met die woorden
nemen Maria en ik afscheid, Yanis. Op de hoek van de straat loop ik
een oude man tegen het lijf. Zijn gezicht is ongeschoren en vol
zweren en schaafwonden, zijn schoenen twee maten te groot. Hij duwt
me een pakje papieren zakdoekjes in mijn handen en vraagt er 1 euro
voor. Twintig jaar geleden kostte datzelfde pakje 50 drachmes. Dat
was ongeveer 6 Belgische frank. Als ik ‘s avonds in goed gezelschap iets ga
eten in een taverna, komen we tot de vaststelling dat we allemaal bijna miljonair
zijn. Moesten we nu nog in Belgische franken rekenen. Bij de 1% is
dat in euro’s. Dat is 40 keer zoveel.

Yanis, er is werk
aan de winkel. Wat denk je? Allemaal samen?

Groet

Sarah

take down
the paywall
steun ons nu!