Beste Yanis

Mag ik je Yanis noemen?

Vandaag is het
zover. Veel te vroeg opgestaan, veel te vroeg de trein naar de
luchthaven opgestapt, zo vroeg dat ik nu nog een uur moet wachten
vooraleer ik nog maar weet aan welke gate ik moet zijn.

Op de bomvolle trein
(waarom heeft die zo weinig wagons? ik dacht dat Brussel hét
kruispunt was tussen alle internationale wegen? moet die trein dan
niet veel langer zijn? worden al die passagiers dan per auto gedropt
ofzo? geen wonder dat er zoveel files zijn) zaten twee Grieken. Ik
weet niet waar ze het over hadden (mijn Grieks beperkt zich tot
uitermate vulgair schelden, naar de prijs van een kamer informeren,
afdingen op die prijs en iedereen ‘mijn schatje’ noemen), maar ik
werd er al meteen goedgezind van. Geen van beiden hadden ze zo’n
trolley bij waar iedereen tegenwoordig mee rondzeult, wel een rugzak.
Toch zagen ze er niet als backpackers uit, geen dreadlocks, geen
pofbroeken, wel keurig kortgeknipt haar en onopvallende, keurige
outfit waarvan je er dertien in een dozijn hebt. Wist je dat je
tegenwoordig extra moet betalen voor je bagage op het vliegtuig? Je
hebt de optie om met of zonder bagage in te checken. Wie gaat er nu
zonder bagage op reis? Koop je dan al wat je nodig hebt op je plaats
van bestemming om het dan na een week ofzo weg te kieperen voor je
weer naar huis vertrekt? Of steek je dat dan in een locker voor de
volgende keer? Enfin, ik heb dus nog eens extra voor een stuk bagage betaalt. Ook
een rugzak.

Het deed me denken
aan al de foto’s van jou die nu op FB verschijnen, Yanis in het
vliegtuig, economy class. Afgelopen weekend heb ik nog snel je
Confessions of an Erratic Marxist vertaald (een mens kan nooit genoeg
voorbereid zijn en het hielp me om niet twee dagen lang als een kip
zonder kop ongeduldig rond te rennen tot het zover was…Athene!),
maar te focussen op de wereld en hoe die te verbeteren. Je bekent
daarin hoe je je bewust bent van hoe snel macht corrumpeert, hoe
makkelijk het is om te verglijden in een ‘mijn goed
recht’-mentaliteit, hoe, als we niet opletten, we steeds maar weer
dreigen te vergeten vanwaar we komen en wie we zijn. Hoe bang je bent dat dat jou ook zal overkomen. Geld en macht maken gek.
Zoiets.

Anyway, nu zit ik
hier dus met een lauwe croissant en een kop cappuccino in een of ander
vistacafé op de luchthaven te wachten tot ik weet waar ik naartoe
kan gaan en neerzinken in een ongemakkelijke stoel en wat wegmijmeren
tot ik het vliegtuig opkan. De man aan de kassa heette Ibrahim en
rekende tweetalig af met een hemelsbrede glimlach en wenste me
goeiereis. Misschien was dat wel omdat ik even hemelsbreed naar hem
glimlachte, gewoon, omdat ik daar zin in had. Wat je geeft, krijg je
terug. Wat je niet geeft, ga je ook niet krijgen. Meestal toch.
Tenzij je iemand platwalst en de dingen gewoon steelt. Maar stelen is
iets anders dan krijgen.

Terwijl ik bezig was
je paper te vertalen (en weet maar dat ik er op gezwoegd heb, maar
keihard kicken was het ook), ben ik ook beginnen lezen in The Shock Doctrine
van Naomi Klein. Code 3 werd in België voor de tweede keer verlengd
met twee weken, vanwege “buitenlandse incidenten”. Dat wil zeggen
dat de para’s nog twee weken langer door de straten dwalen en af en
toe eens naar boven en naar links en naar rechts kijken en wat met hun machinegeweer draaien, en het
betekent ook dat er geen manifestaties mogen plaatsvinden, want daar
heeft de politie nu geen tijd voor. Binnenkort gaat het sociaal
verzet opnieuw van start, het zal wel aan mij liggen, maar hoe handig
is dat niet nu net toevallig zeg, al dat code 3-gedoe? Ondertussen is
het dagelijkse kost geworden om ‘s morgens de radio op te zetten en
een nieuwe resem besparingsmaatregelen door je strot geramd te horen
krijgen. Ik ken hoe langer hoe meer mensen die het nieuws niet meer
willen volgen, omdat ze er ziek van worden. Of die inpluggen op de onafhankelijke media en op het puntje staan te ontploffen. Klinkt dat
je bekend in de oren, Yanis? Is dat nu de shock doctrine in de
praktijk? Hebben wij nu ook de twijfelachtige eer tot het rijtje van
landen te behoren waar alles verkocht en verkoopbaar wordt, en
wie niet meewil die moet vooral heel erg hard zwijgen?

Het is beginnen
regenen, Yanis, en mijn koffie is op. Tijd om te gaan checken of mijn
gatenummer al bekend is en hop, bijna in Athene, nog maar eventjes
vliegen. Ik zie je aan de andere kant, tenzij je in de stoel voor mij
zou zitten.

Tot snel.

Groet

Sarah

PS: Ik ben er
ondertussen geraakt. Nog steeds chaos in al haar glorie, nog steeds
de geur van kattenpis, gyros en kaneel. Ik stak met een grijns van
oor tot oor het Syntagmaplein over, terwijl de oude Roma tandeloos
teruggrijnsde vanachter zijn accordeon. Mijn kamer kijkt, met een
helse zwenk naar links, uit op de Acropolis en onder mijn raam komen
daklozen hun avondeten uit de vuilniscontainer bij elkaar graaien.
Werk aan de winkel hier.