In de aanloop van de
oorlog naar Libië was Guy Verhofstadt een van de grootste pleitbezorgers van een
militair optreden. Op 18 maart 2011 schreef hij in De Morgen een
opiniestuk onder de titel: “We moeten de gek Khadaffi stoppen”.
Wat kan het geheugen kort zijn. Deze ‘gek’ mocht in 2004 nog samen
met onze voormalige premier over de rode loper in Brussel om vervolgens met hem
een feestelijk diner te nuttigen.
Verhofstadt is nu
opnieuw in de pen gekropen (De Morgen, 19/02) naar aanleiding van de
moord op 21 koptische Christenen door een Libische gewapende groep
die zegt tot IS te behoren. Hij stelt daarin dat Europa beschamend
weinig heeft gedaan na “de chaos die Khadaffi had achtergelaten”.
Die Khadaffi heeft achtergelaten? Verhofstadt heeft zo zijn eigen
waarheden.
Hier een andere.
Verhofstadt was een van de belangrijkste pleitbezorgers van een
militair optreden tegen de Libische leider. Hij behoorde tot het
invloedrijke clubje politici en opiniemakers dat vond dat je met zo’n
‘gek’ geen politieke onderhandelingen kon voeren. Khadaffi was plots
een ‘genocidair’ die heel Benghazi – de belangrijkste stad in in
het oosten van het land – dreigde uit te moorden. Uiteindelijk kwam
de NAVO in actie onder het mom van het afdwingen van een no-flyzone.
In werkelijkheid ging het om een operatie die de gewapende rebellen
luchtsteun moest leveren om het regime van de macht te verdrijven.
Nadenken over ‘wat daarna’, zat er niet in. Een bemiddelingspoging
door de Afrikaanse Unie werd – in de woorden van de Zuid-Afrikaanse
president Zuma – ‘gesaboteerd’. De baarlijke duivel moest weg, ook
al hadden België en andere Europese landen even tevoren nog met
plezier wapenlicenties afgeleverd ter waarde van miljoenen euro’s of bleek
hij erg geschikt om lucratieve economische deals mee af te sluiten.
Dat ook de NAVO
Libië in chaos heeft achtergelaten, is niet de definitie die
Verhofstadt hanteert over deze situatie. Dat de warlords die Libië
al bijna vier jaar onveilig maken de destijds door onze bondgenoten
bewapende opstandelingen waren met inbegrip van al-Qaida-leden, daar
hoor je onze voormalige premier ook bitter weinig over zeggen.
Stokebrand
Verhofstadt rolt als
een tank door conflicten. Kort na het uitbreken van de opstand in
Syrië begon hij te pleiten voor het bewapenen van de ‘gewapende
oppositie‘ en hij deed dat almaar vuriger. Verhofstadt die Syrië louter van de landkaart en lobbyclubs kent,
had blijkbaar niet door dat er niet zoiets als ‘de’ oppositie
bestond, dat de invloed van radicale gewelddadige islamisten enorm
was en dat de militarisering de democratische revolutie – waaraan
hij lippendienst bewees – juist kapot dreigde te maken. De wapens
die onze bondgenoten vervolgens – opnieuw – leverden, zijn
uiteindelijk grotendeels in handen van gewelddadige jihadisten als
Islamic State, Jabhat al Nusra of Ansar al-Asham gevallen.
Verhofstadt vond het
ook nodig om stokebrand te spelen op het Onafhankelijkheidsplein in
Kiev. In zijn toespraak sprak hij zijn ode uit aan de ‘verdedigers’
“van de Europese waarden, de Europese principes en de democratie”.
Hij deed dat voor een behoorlijk gemengd publiek met een notoire
vertegenwoordiging van extreemrechtse milities zoals Pravy Sector,
Svoboda en Azov Bataljon en in het bijzijn van boegbeelden als
Joelija Timosjenko die bezwaarlijk toonbeelden van de democratie
kunnen worden genoemd.
Verhofstadt behoort
tot het slag politici die niet graag onze eigen rol in het
escaleren van conflicten willen erkennen of die domweg niet willen
zien. In Oekraïne trapt de EU en vooral de NAVO al jaren op
gevoelige Russische tenen. In Syrië voeren onze bondgenoten een
koude oorlog warm uit. Het gaat daar al lang niet meer om het lot van
de Syrische bevolking, maar om een ‘proxy war‘. In Libië is de
‘meest succesvolle operatie in de geschiedenis van de NAVO’ – dixit
voormalig NAVO-secretaris-generaal Rasmussen – in een complete
chaos uitgemond waarin gewelddadige groepen goed gedijen. Net zoals
dat ook het geval was na de invasie van Afghanistan en Irak.
Verhofstadt heeft
dringend nood aan een goede adviseur. Een die hem duidelijk maakt dat
hij best zijn mond houdt over zaken waar hij geen jota van gesnapt
heeft.
