Het is niet de vraag of er iemand een aanslag ging plegen, de vraag
was wanneer er iemand zijn kop werd afgehakt. De consensus dat het
een kwestie van tijd was voor de terreur weer in onze straten
verscheen, bleek de algemene teneur. In het beste geval zouden de
slachtoffers door humane kogels van het leven werden beroofd.

Deze angstaanjagende echo’s werden ons na Charlie Hebdo om de oren
geslagen.

Wat mij opviel na de verschrikkelijk aanslag op Charlie Hebdo: je
moet altijd het woord ‘verschrikkelijk’ gebruiken, anders bestaat de
kans dat je van enige sympathie verdacht wordt. In radicale tijden
komt het woord ‘schijnheilig’ weinig voor, hoewel het in de
werkelijkheid welig tiert.

Wat mij vooral opviel was de hysterie van bepaalde politici, maar nog
meer van de media. Jaja, journalisten hebben zich de laatste weken
van hun meest schijterige kant laten zien. Om over hun diepe emoties
maar te zwijgen. Krop in de keel en maar keep on rockin’ in the
free world van Neil Young afspelen om te tonen dat het vrije westen
niet klein te krijgen is. Dat ze voor hun democratie gingen sterven.
Dat de vrije meningsuiting heilig is. Dat ze niet gingen wijken.

Tiens, de laatste keer dat ik zo veel overtuigingsdrang zag, was bij
het wereldkampioenschap voetbal in Brazilië. Overtuiging is maar een
vernis om de onzekerheid te maskeren. Zowel in het vrije westen als
in het verre oosten.

Het Laatste Nieuws kopte dat er een oorlog bij ons was. Nee, die
oorlog begon toen we Irak en Syrië bombardeerden. Toevallig het
gebied dat IS deels onder controle heeft. Het is vreemd dat er
daarover nog steeds een oorverdovende stilte heerst. Als wij een land
bombarderen, ook al is het onder controle van een organisatie die wij
moreel verwerpen, lijkt het niet te verwachten dat IS wil terugslaan?
En is het ook geen kwestie van armoede en gebrek aan middelen dat IS
cellen en lone wolfs moet ronselen om terug te slaan? Bij armoede
moet je creatief zijn en door het creëren van angst kun je
maatschappijen maken of kraken. Vraag het maar aan de vreselijke
dictators naar wie we wel gretig bloemen gooien.

Het was een slechte film de laatste weken. Een film waar de
Syrië-kenners als paddenstoelen uit de grond schoten. Waar iedereen
op zijn hoede moest zijn en schoolkinderen niet naar een grootstad
mochten gaan omdat er wel een minuscule kans bestond dat er een
Kalasjnikovdragende jihadi op het toneel verscheen. Waar
burgemeesters mee in het opbod gingen en luidkeels verkondigden dat
iedereen die hun standpunt niet volgt, mocht oprotten. Waar de modale moslim weer
een figurant werd in een film waar hij niet in wilde meespelen. Waar
hij telkens moest aanhoren hoe slecht ze wel bezig zijn.

Nu de journalistiek en bepaalde politici hun meest radicale kant
hebben kunnen tonen en de massahysterie wat geluwd is, komt er toch
een zeker besef dat wild tekeergaan geen zin heeft. Ik merk dat er
nu wel een collectieve reflectie is ontstaan en er meer plaats is
voor nuance. Tot de volgende aanslag.