Opinie - Reina Rasti

Briefje aan de wereld

Het is zover. Ik had nooit gedacht dat het moment er ging komen dat ik me meer zou ergeren aan de artikels en journalistiek van de Morgen en De Standaard dan aan die van Het Laatste Nieuws. De journalistiek bevindt zich momenteel in een ware staat van Nirvana. Sinds lange tijd kan er weer heel snel "nieuws" de wereld ingestuurd worden om ons, burgers op de hoogte te houden.

maandag 26 januari 2015 14:14
Spread the love

Eindelijk niet meer schrijven over Kardashians kont, maar “echt hard
nieuws” rapporteren. Wat heel wat journalisten duidelijk niet beseffen, is dat de derrière van Kim tenminste niet zo gevaarlijk is als wat ze nu
schrijven. Want ik zie het al. Angst met een grote A. De sporadische
“Zie je wel, ik heb het altijd gezegd” die ongegrond geconfirmeerd
wordt.

De snelheid van berichtgeving en de ongegronde conclusies en
banaliteiten die er bij komen kijken, worden verbloemd door
de journalistieke plicht om de burger te informeren. Vijftig likes op
een radicale status worden beschreven als verontrustend, terwijl de
duizenden likes van de anti-islambeweging Pegida objectief als cijfers
worden weergegeven.

Beseffen jullie dan niet jullie een van de belangrijkste rollen
vertolken op dit moment als mediamakers? Beseffen jullie dan niet dat
jullie aan het falen zijn als gatekeeper door zomaar krantenkoppen de
wereld in te sturen? Beseffen jullie niet dat heel wat mensen nu (nog
meer) geviseerd worden omdat ze een olijfkleurige huid en zwart haar
hebben?

Een ding stelt mij een beetje gerust. Ik lees normaal gezien nooit de
reacties op artikels aangezien elk haartje op mijn lichaam dan de
zwaartekracht tart, maar door een goede kennis van mijn geschiedenis en
met de notie dat deze zich herhaalt, wil ik momenteel wel weten wat de
voxpop zegt. De mensen zijn het duidelijk ook beu, al die generalisaties
en snelle conclusies. Al die nutteloze berichtgeving die enkel gericht
lijkt om mensen klaar te stomen voor wat er kan komen.

Ik heb zo lang
mogelijk geprobeerd om heel de heisa rond de vreselijke gebeurtenis
omtrent Charlie Hebdo te vermijden, gewoon, omdat ik er geen zin in had,
in de gevolgen en speciale nieuwsuitzendingen. Maakt mij dat
ongevoelig, omdat ik niet uit solidariteit mijn profielfoto op Facebook
aanpaste en volop hashtagde? Omdat ik de radio afzette wanneer het in
elk praatprogramma hierover ging? Omdat ik niet wou luisteren naar elk
individu die lang genoeg “on topic” gestudeerd heeft en bestempeld wordt
als expert, waardoor heel de wereld plots wel naar hen luistert? Nope.

Ik vind het even vreselijk als al de andere vreselijke moorden en
miserie die zich afspelen in de wereld. Maar de gevolgen die het met
zich meegebracht heeft, vind ik nu iets erger. De carte blanche voor
politici om elke maatregel die ze tijdens hun verkiezingscampagne
ingevoerd wilden zien, nu ook daadwerkelijk tot leven te zien komen.
“Want het leger inzetten geeft bij de burgers een gevoel van
veiligheid.”

Mijn excuses als ik hier iets over het hoofd zie, maar hoe
leg ik uit aan mijn kleine broer bij het binnenstappen van een
krantenwinkel, waar toevallig de Charlie Hebdo-tijdschriften verkocht
worden, waarom er een “meneer of mevrouw met een groot geweer” naast de
deur staat? Hoe leg ik uit aan mijn kleine broer wanneer we oma gaan
bezoeken in Antwerpen waarom er mensen in kakigroene outfits rondlopen?
Hoe leg ik uit dat hij geen schrik moet hebben over wat hij gezien heeft
op Karrewiet over de situatie in Verviers (want dat is in België!)?

Roep nog wat harder, beste journalisten en politici, dan kunnen we het
tweede Amerika worden en Fox News 24/7 uitzenden. Vrije meningsuiting is
geen carte blanche om ondoordacht een mening of conclusie te poneren,
zeker niet wanneer deze vele mensen dient te bereiken en on-gemedieerde
dialoog onmogelijk is.

Al wie dit leest, dient ook kritisch alle
voorgaande zinnen in vraag te stellen. De reacties op nieuwssites tonen
al aan dat heel wat mensen genuanceerd met de informatie omgaan, lezers
wijzen elkaar zelfs op het belang van deze nuance. Kijk eens aan,
samenwerking. Mekaar een betere versie van onszelf helpen worden. Het
kan dus wel degelijk. Al lijkt het alsof “hogerop” dit niet wilt.

Alles in teken van de “terreurdreiging in België” zetten gaat ons niet
helpen om dat veilig gevoel te bekomen. Terrorisme is de ijsbreker
geworden om een conversatie te starten bij mensen (“Ja seg erg he, zo da
terrorisme enal. Ben toch ni op mijn gemak.”). Dan moet het belletje “niet goed bezig” stilaan beginnen rinkelen, niet?

Vergeet nu even de strijd tussen mediahuizen en krantengroepen en ga
voor kwaliteit in plaats van kwantiteit. Maak een groot nieuwsitem met
verschillende luiken en een pluraliteit aan visies over dit terrorisme,
maar zorg er niet voor dat hele nieuwssites en journaals gevuld worden
met artikels over terreur om ertussen on a more positive note de
sluiting van een fabriek aan te kondigen.

Bij deze zeg ik aan de politici: houdt u met andere zaken bezig, er zijn
meer problemen in dit land dan enkel terreur. Van armoede tot ongelijke
kansen tot milieu, begot.

Aan de journalisten: we kunnen er allen samen voor zorgen dat inkt het enige is dat nog zal vloeien.

Aan “de mensen”: ge zijt goed bezig. Laat u niet doen. Kijk niet anders
naar de wereld dan een maand geleden. Werk aan je goede voornemens en
voeg er gerust eentje toe: “Ik zal al wat ik lees in vraag stellen en
mij niet laten verstikken door angst.” Want angst is nooit goed. En
samen, samen komen we er wel.

take down
the paywall
steun ons nu!