Bron: sblog.be

1. “Op welke manier ben jij zonder werk gevallen? Was het zwaar om te verwerken, werd je geholpen bij het verwerkingsproces of niet? Wanneer ben je terug beginnen zoeken naar een nieuwe job?”
2. “Hoe verliep die zoektocht? Waar schreef je jezelf bij voorbeeld allemaal in? Verstuurde je zelf regelmatig je cv en kreeg je veel reacties op je sollicitatiebrieven, of net niet? Hoe verliepen eventuele sollicitatiegesprekken en wat kreeg je nadien veelal te horen.”

Lisette:    “Ik ben afgestudeerd in 2012, ben direct begonnen met de zoektocht, maar zonder resultaat. Uiteindelijk heb ik mij ook ingeschreven in verschillende interimkantoren, en drie maal ben ik gestart met de belofte op het verkrijgen van een vast contract. Evenveel keren kon ik weer vertrekken. Ik begrijp dat niet. Als je voldoet tijdens je interim contract, waarom krijg je dan dat vast contract niet? Als je het werk niet goed doet, dan laten ze je de volgende dag toch niet terug komen?!”

Darrin, en enkele anderen herkennen het verhaal blijkbaar want ze knikken instemmend.

Darrin:     “Ik had wel het geluk om eerst een job te vinden zonder een interimkantoor, maar na verloop van tijd ben ik daar zelf gestopt. Er ging geen dag voorbij of ik werd afgeblaft. Op een gegeven moment belde mijn vader mij op het werk, ik ging met mijn telefoon naar het toilet en barstte in tranen uit. 

Toen ik mijn ontslag aanbood kreeg ik te horen dat ik: ‘Geen vechter was.’ Wat voelde ik mij klein, mijn zelfvertrouwen kreeg een enorme deuk.

Enkele maanden later kon ik, met een interimcontract, aan de slag bij een boekhoudkantoor. Tijdens mijn selectiegesprek liet men een contract zien. Dat zou het mijne zijn als ik goed presteerde. Maar eerst moest een maandenlange achterstand van administratieve taken worden weggewerkt, alvorens ik boekhoudwerk zou mogen doen. De dag dat de achterstand was weggewerkt, kreeg ik mijn ontslag.”

Dax:          “Beide verhalen klinken ook mij alvast bekend in de oren. In september 2011 kreeg ik een weekopdracht bij een bedrijf. Ik heb daar een jaar gewerkt, telkens met weekopdrachten. Ik wist dus nooit of ik de week die zou komen, nog werk zou hebben. Echt frustrerend is dat.

We werkten ook in shiften, vroege en late dienst in een omgeving met enorm veel chloor. Je werd bovendien regelmatig onder druk gezet om op zondag te komen werken, anders zou men er via het interimkantoor wel voor zorgen dat je maandag niet meer hoefde te komen. De mogelijkheid dat je op zondag moest werken stond ook gewoon in het contract, maar het was nooit zeker dat je ook moest werken. Kan men zoiets in een contract zetten?

Collega’s werden vaak ziek en de onderlinge sfeer was op zijn minst grimmig te noemen. De persoon die de leiding nam was xenofoob en racistisch. Klanten van vreemde origine werden steevast ‘aapjes’ genoemd.

Ik kreeg last van mijn geweten en begon alle wantoestanden bij te houden, tot ik genoeg info had verzameld en ermee naar de directie stapte. Twee weken later werd ik overgeplaatst en toen ik later eens buikgriep kreeg belde het interimkantoor met de boodschap: ‘Jij moet niet meer komen.’ Van datzelfde interimkantoor heb ik nadien nooit nog iets gehoord. Het bedrijf waar ik buiten vloog, heeft nadien wel een onderzoek gevoerd en maatregelen getroffen omtrent de wantoestanden die ik heb aangekaart. Waarom één van die maatregelen dan mijn ontslag was, begrijp ik nog altijd niet.”

Loes zucht en laat weten dat zij nu eindelijk via een interimcontract aan de slag is en hoopt dat het deze keer wel vast werk zal opleveren.

Loes:        “Mijn eerste job heb ik anderhalf jaar gedaan. Maar van bij de start werd meerdere keren gezegd dat ik niet binnen de typische stijl van de winkel paste. Straf toch dat ze je daar dan 15 maanden laten werken?

Op een gegeven dag was het zover. Een kwartiertje voor sluitingstijd werd ik geroepen, op een half uurtje was mijn ontslag getekend, had ik mijn sleutels afgegeven en stond ik op straat. Geen dankwoordje, niets. Ik had echt het gevoel dat ze mij lieten vallen.

Dat was toen december 2013, op 2 januari had ik mijn eerste sollicitatiegesprek, op zoek naar een nieuwe job. Evenwel zonder succes.

Sommige kijken elkaar instemmend aan, de verhalen lijken overal dezelfde te zijn. Dan doorbreekt NN zijn stilte. Al snel blijkt ook waarom, niemand anders vertelde een verhaal zoals het zijne. Het kost dan ook zichtbaar wat moeite, toch schraapt hij zijn moed bij elkaar en begint.

NN:           “Sinds mijn 15de sukkel ik met paniekaanvallen en angsten. Zo heb ik de grootste moeite om het openbaar vervoer te nemen. Ik heb daar heel hard aan gewerkt en het is serieus verbeterd. Door mijn ziekte ben ik er echter nooit in geslaagd om een diploma van hogere studies te behalen, al zou ik dat zonder die ziekte probleemloos kunnen. Van de zes pogingen die ik ondernam om verder te studeren lukte het slechts één keer om een schooljaar af te maken zonder ziek te zijn. Ik slaagde met gemak voor het eerste jaar verpleegkunde. Het tweede jaar ben ik nog drie maal begonnen.”

Dan wordt hij even stil, kijkt rond en gaat verder.

“En ja, even veel keer ben  ik gestopt. Het oogt ook niet mooi op je cv. Want geloof me vrij, je moet telkens opnieuw uitleggen waarom die grote gaten er kwamen. Het enige antwoord dat je dan kan geven is ziekte en hopla, als bij toverslag zijn al je kansen op een job verdwenen.”

Het verhaal van NN werkt bevrijdend voor Ax en hij pakt over.

Ax:            “Ik heb het opgegeven. Begrijp me niet verkeerd, ik heb geprobeerd, lang zelfs. Maar ik werkte in een magazijn tot ik met mijn been kwam vast te zitten tussen een stapel paletten. De gevolgen waren enorm. Links en rechts ontstonden kleine barstjes en die zorgden op hun beurt dan weer voor kalk-aangroei. De controlearts van de verzekering van de werkgever was er als de kippen bij om te zeggen dat die barstjes niet het gevolg waren van mijn arbeidsongeval. 

De rest van het verhaal is een negatieve spiraal. Ik begon opnieuw te zoeken naar werk maar, ook al heb ik een vorm van dyscalculie, één ding weet ik zeker: schulden hebben en ziek zijn kent maar één uitkomst, namelijk falen. Ik kreeg facturen, maar was werkzoekende en kon die dus niet blijven betalen. Hoe kan het ook anders, nadat de verzekering mij aan de kant schoof?!”

Via een advocaat kreeg ik uiteindelijk collectieve schuldbemiddeling. Zo bleef er per maand 100 euro over, daar moest ik dan ook mee gaan solliciteren. Een busrit van Nieuwkerken-Waas naar Sint-Niklaas bedroeg toen vijf euro. Maak zelf maar de rekening. Hopeloos is dat.”

Nr305 kijkt even rond en neemt vervolgens het woord.

Nr305:     “Ik ben strikt genomen nooit zonder werk gevallen. Maar ondertussen ben ik 30 en de facto nog steeds op zoek naar een startersjob. Ik rijg de baantjes aan elkaar, maar niets helpt mij echt verder.”

Marjolein:    “Same here, ik ken dat gevoel. Ik werkte eerst bij een grafisch ontwerper. Technische werkloosheid komt veel voor in die sector, meestal tussen twee modeseizoenen door. Tijdens een dergelijke periode ontving ik thuis een aangetekend schrijven dat ik niet meer hoefde te komen. Ik werd via de post ontslagen. De reden: reorganisatie. Nochtans zie ik die vacature nu nog steeds regelmatig terugkeren. Is het dan zo onlogisch dat je je vragen begint te stellen ?

In een stagejob in dezelfde branche kon ik uiteindelijk te weinig uren werken.  Dat was jammer want het begin was super. Leuke job, fijne collega’s en zelfs een fijne bazin. Allemaal geweldig dus. Er werd dan ook verschillende malen een vast contract beloofd, maar dat effectief maken werd telkens weer uitgesteld. Uiteindelijk werkte ik steeds minder en minder. Dat ging zo ver dat ik ’s avonds rond 21.00 u naast de telefoon zat te wachten op een belletje. ‘We hebben je morgen nodig’ of ‘We hebben je morgen niet nodig.’ Ongelooflijk zwaar was dat.

Dat kon zo niet verder, dus ging ik bijscholen tot administratief bediende. Maar omdat je toch blijft hopen op die vaste job, zit je eigenlijk in jezelf gevangen. Het is echt heel raar. Toen ik ook daar uiteindelijk ontslagen werd viel ik in een diepe put. Ik had psychologische bijstand nodig, zo zwaar werd ik er door geraakt.”

Naomi knikt instemmend.

Naomi:  “Te weinig mensen beseffen dat. Het eerste jaar dat ik werkte bestond uit twee tijdelijke contracten van een half jaar. Na dat jaar kreeg ik te horen dat ze me ontsloegen maar toch niet helemaal. Drie dagen later zouden ze me terug oproepen via interim. Ze waren namelijk verplicht mij na die twee contracten van een half jaar vast aan te nemen ofwel te ontslaan.

Ik heb daar vriendelijk voor bedankt. Nadien volgde ik een software opleiding bij een bedrijf dat mij werk via outsourcing beloofde. Uiteindelijk bleek het een nepbedrijf te zijn dat me nooit aan het werk gezet heeft en bovendien mijn cv vervalst rondstuurde. Daar sta je dan, alweer een illusie armer.

Maar ik ben niet bij de pakken blijven zitten. Ik ging aan de slag bij een internetprovider. Er was een treinverbinding die het mogelijk maakte elke dag op mijn job te geraken en terug thuis. Toen verhuisde het bedrijf. Ik nam nog steeds de trein maar zelfs met de allereerste trein kwam ik alle dagen iets te laat op het werk wegens werken aan de TGV-lijn in die tijd. Steeds zorgde ik dat ik een bewijs op zak had voor het laattijdig arriveren van de trein. Toch werd ik uiteindelijk  op staande voet ontslagen. De uitleg die ze mij gaven: ‘Dan moet je maar een auto kopen.’  Ik had nooit gehoord dat het bezitten van een auto een voorwaarde was om te mogen werken”

Sven:        “En hoe verliep de zoektocht, of verloopt ze nu?”

Naomi:    “Ik vond werk bij een andere internetprovider, opnieuw in Antwerpen. En echt waar, ik begreep er niets van. Na een maand werd ik ontslagen, al bleven ze me drie maanden uitbetalen. Nadien vorderden ze dat geld evenwel terug.

Toen ik bij een volgende internetprovider een vast contract kreeg werd me ook uitgelegd hoe dat kon. Ze krijgen namelijk subsidies om iemand minstens drie maanden in dienst te nemen. Onwaarschijnlijk straf vond ik dat.

Jammer genoeg verhuisde deze internetprovider ook, waardoor ik er opnieuw niet met de trein zou geraken en ging ik weer op zoek. Ik besloot opnieuw mijn kans te wagen binnen een outsourcingsbedrijf. De eerste opdracht verliep goed. Maar dan gebeurde er weer iets dat dat je niet kan begrijpen tot je het zelf ondervonden hebt.”

Naomi slaakt een diepe zucht.

“Voor deze opdracht moest ik met iemand afspreken bij een bedrijf in het Brusselse dat mij vervolgens zou outsourcen naar een ander bedrijf in het Brusselse dat mij vervolgens op zijn beurt zou outsourcen naar een bedrijf in Leuven. De man van het tweede outsourcingsbedrijf eiste mee op sollicitatiegesprek te gaan met mij bij het derde outsourcingsbedrijf en had al meteen opmerkingen over mijn uiterlijk. De man bij het derde outsourcingsbedrijf sprak enkel tegen de man van het tweede outsourcingsbedrijf alsof ik er niet bij zat. ‘En kan ze dit en kan ze dat en hebt ge geen man ter beschikking? Neen? Jammer, dan zullen we het met haar moeten doen zeker?’  Op dat moment ben ik een beetje ontploft en heb de job geweigerd. Het logische gevolg was dat er ook geen andere opdracht meer voor mij was via het outsourcingsbedrijf.

Ik heb dan nog wat interimjobs gedaan en besloot uiteindelijk maar om terug te gaan studeren. Eigenlijk heb ik nooit echt lang zonder werk gezeten, maar zo kon het toch niet verder.”

Marjolein:    “Knap dat jij nog zoveel energie en vertrouwen hebt.”

“Interimkantoren, daar heb ik het eigenlijk wel wat mee gehad. Ze vragen steeds van alles en nog wat maar geven nooit een antwoord als een sollicitatie niet tot een job heeft geleid. Steeds weer die standaardantwoorden waar je niets mee bent.

Op sollicitaties krijg ik ook weinig antwoord. Veel gesprekken, in verhouding tot het aantal sollicitaties, heb ik nog niet gehad. En die gesprekken hebben voorlopig nog niet tot een nieuwe job geleid.

Ik heb wel al dikwijls zilver gehaald, de tweede plaats dus. En zilver is leuk, maar ik kan het niet op mijn cv zetten en het helpt me dus helaas niet vooruit.

Toen ik het op vraag van jou, Sven, nakeek, schrok ik er zelf van: meer dan 150 sollicitatiebrieven verstuurde ik. Momenteel dus zonder enig resultaat. En toch ga ik een job vinden!”

Nr 305: “Onlangs ging ik langs bij de VDAB in de hoop een nieuwe invalshoek te ontdekken. Ze vertelden me er dat het geen zin had me in te schrijven in een individueel begeleidingstraject omdat ze voor een ‘dergelijk profiel’ van hoogopgeleide werkloze niets meer konden doen dan wat ik zelf al deed – ook al heb ik ergens het gevoel dat ik ergens iets te weinig doe, iets verkeerd doe of over het hoofd zie. Dat er in ieder geval iets niet klopt.

Ik verbreedde en veranderde de richting waarin ik werk zocht. Los van mijn diploma zoek ik nu naar nagenoeg elke medewerkersfunctie en net zoals alle anderen hier krijg ook ik stapels standaardantwoorden.

Ik ben zelfs de strijd aangegaan met die standaardantwoorden. Zo heb ik het mezelf eigen gemaakt om dan steeds naar feedback te vragen, te vragen waarom ik niet in aanmerking kwam. Niet dat mijn vragen om feedback veel opleveren, maar slechter dan de standaardantwoorden kan het niet.

Regelmatig gebeuren er ook dingen waarvan ik denk ‘Hoe kan dat nu !’ Zo ging ik solliciteren voor een startersbaan en daar lieten ze me weten dat ik te weinig ervaring had. Ja, dan stopt het natuurlijk.

Ik kan er met mijn verstand ook niet bij welke combinaties men soms gebruikt om je te selecteren voor een job interview. Niet dat ik het een minderwaardige job vond, maar op een keer stuurden ze mij er op uit om jukebox hersteller te worden. Tijdens mijn drie masters in de Politieke Wetenschappen heb ik weinig mechanische opleiding genoten. Op het moment dat je vertrekt richting die sollicitatie weet je al dat het niets zal worden. Hoe komen ze er bij?

Het aantal verstuurde motivatiebrieven is intussen drastisch gedaald. Bandwerk, waarbij je een soort sjabloon gebruikt en gewoon de naam van de organisatie of bedrijf aanpast, heeft namelijk nog weinig zin. Solliciteren om te solliciteren, waarbij je vooraf al weet dat je geen passend profiel hebt, heeft enkel ‘zin’ tenzij je vreest voor repercussies ten aanzien van je uitkering. Als je jezelf (onterecht) verwijt dat je te weinig onderneemt, kan het ook als lapmiddeltje dienen.”

Darrin:     “Ik ben in zowat elk interimkantoor ingeschreven en natuurlijk ook bij de VDAB. Ik ben het typische van al die gesprekken eigenlijk grondig beu. Wat zijn je sterke kanten, je minpunten, wat wil je verdienen, wat voor job zoek je. Alsof interimkantoren en VDAB daar rekening mee houden.

Niet zelden heb ik mezelf aangemeld voor een vacature, ontving ik geen reactie om dan drie weken later bericht te krijgen dat je moet langsgaan voor een compleet andere vacature. Op zich geen probleem want ik wil werken. Maar dan gebeurt het meermaals dat je voor iemand komt te zitten die dan reageert: ‘Ja maar wij zoeken een ander profiel, iemand met ervaring,…’ Hoe kan dat toch, is er dan niemand bij die interimkantoren én de VDAB die begrijpt wat dat doet met een mens?!

En begrijp me niet verkeerd, maar ik ben ook wel op zoek naar een job die ik graag doe. Dat is echt belangrijk voor mij. Ik kan mij toch niet voorstellen dat er werkgevers zijn die het omgekeerde belangrijk vinden.”

Dax: “Meer dan 200 sollicitatiebrieven heb ik liggen. Telkens verstuurd met een motivatiebrief. Twee maal mocht ik op gesprek komen. Daar zit je dan, met tientallen anderen voor die éne job.”

Samen met mijn vriendin ben ik verhuisd omdat zij een IBO-contract kreeg aangeboden. Kinderopvang werd toen wel een pertinent probleem. Privé opvang kostte 30 euro per dag en er was een onthaalmoeder die wel op onze zoon wou passen, maar niet op onze dochter. Om een lang verhaal kort te maken, het OCMW heeft ons goed geholpen in de zoektocht naar kinderopvang, maar dat heeft dus wel een tijdje geduurd. In die hele periode deed ik het huishouden. Ondertussen is mijn uitkering gedaald naar 400 euro en zit er een groot gat in mijn cv. Het is er dus allemaal niet makkelijker op geworden en dat huishouden is niet echt iets dat ik op mijn cv durf te zetten.”

Loes: “Ik ben in winkels spontaan mijn cv gaan aanbieden, ben ingeschreven bij 8 interimkantoren en ik mailde en telefoneerde. Er moet echt iets gedaan worden aan die standaardantwoorden. Dat is echt een groot probleem.”

Lisette: “Ja dat klopt, en ik ben misschien wel één van de vele voorbeelden als je wil weten tot wat dat uiteindelijk kan leiden. In mijn mailbox steken meer dan 300 sollicitatiebrieven. Uiteindelijk ben ik 20 keer mogen gaan solliciteren. Maar meestal was ik te jong, onervaren, woonde ik te ver… De standaard afwijzingen dus. En bovenop het schrijven van die sollicitatiebrieven ging ik ook elke dag op pad en als er ergens een vacature was dan stapte ik gewoon binnen.

Ik had dus ook steeds mijn cv bij. Met een beetje keukenervaring stapte ik zo op een gegeven moment een bistro binnen. Daar mocht ik wachten op de baas. Toen die mijn cv bekeek begon hij mij in het bijzijn van personeel en klanten uit te lachen.

Na de vele afwijzingen die ik al had gekregen via de standaardantwoorden brak er iets in mij. Ik ben die keer schreeuwend weggelopen. Al die negatieve manieren om iemand te laten weten dat hij of zij niet voldoet, werken heel ontmoedigend.”

NN:  “Mijn verhaal begon met een valse noot bij de VDAB. GTB (trajectbegeleiding) had een nieuw project lopen gedurende twee jaar waarbij je ongeveer twee maanden stage kon gaan doen in een bedrijf, met begeleiding van een psychologe en psychiater. Deze psychologe en psychiater zetelden in Leuven, anderhalf uur reizen met het openbaar vervoer. Ik had meteen gezegd dat dit moeilijk voor me zou zijn. Dit was gelukkig geen enkel probleem, ik kon bij mijn huidige psychiater blijven gaan en zelf een psychologe zoeken in mijn buurt. Ook mocht ik zelf een stage kiezen bij een bedrijf dat me interesseerde. Dit vond ik heel positief, omdat ik zo eindelijk een kans kreeg om me te kunnen bewijzen voor een werkgever. Maar eens mijn traject ondertekend was, begonnen de problemen al. Ze hadden me verkeerd geïnformeerd, ik moest toch naar Leuven gaan bij hun psychiater en psychologe. Daar zat ik dan… De werkgevers die ik opgaf in mijn buurt, met vacatures volgens mijn studieniveau waren niet haalbaar. Men heeft weinig moeite gedaan om er te gaan informeren en men duwde me meteen in de richting van sociale werkplaats, beschutte werkplaats, kringloopwinkel enzovoort.

Onbetaald vrijwillig werk trouwens, want ja…ik had mijn uitkering van 400 euro. Het knaagde dan ook enorm dat ik volwaardig werk deed zoals hagen op kerkhoven trimmen, ramen wassen in scholen, verfraaiingswerken uitvoeren in scholen en kringloopwinkels,….maar dat ik er enkel mijn dop voor kreeg terwijl mijn collega’s een volledig maandloon kregen.

Het minste wat je dus kan zeggen is dat ook ik af te rekenen kreeg met onwaarschijnlijke combinaties waarvan je op voorhand wist dat ze onhaalbaar waren.”

Ax: “Mijn zoektocht is er één met ups maar vooral héél veel downs. Van werkgevers die niets laten weten tot interimkantoren waar ik nu op een zwarte lijst blijk te staan. Niet omdat ik niet wil werken, laat dat duidelijk zijn. Maar blijkbaar laten interimkantoren aan elkaar weten dat je een arbeidsongeval hebt gehad en daar nog steeds last van hebt. Achter mijn naam staan nu de woorden: ‘Alleen gebruiken voor jobs die moeilijk in te vullen zijn.’ Niet dat ik niet gewerkt heb hoor. Bij Katoennatie leek ik wel interimwerkkracht voor het leven.”

Dat is dan ook het begin van reeks twee volgende week. Als ik volgende vragen stel aan onze niet werkende werkzoekenden.

1. Heb je al op tijdelijke arbeidsplaatsen gewerkt waarbij je het gevoel kreeg dat dit gewoon gesubsidieerde arbeid was die nooit tot een vaste betrekking zou leiden? Heb je de ervaring die je daar opdeed al elders kunnen verzilveren? Wat doen zulke tijdelijke jobs met een mens?
2. Wat denk je over mensen die werkloosheid afdoen als je eigen falen en die verkondigen dat een inkomen afpakken een garantie is tot meer inzet bij het zoeken naar een job?