Begin
2012 was het twee weken lang 20 graden warmer dan normaal op
Spitsbergen. Het kwik klom zelfs boven het vriespunt. Voor de
eilandengroep, die meer dan 500 kilometer ten noorden van het Noorse
vasteland ligt, was dit zeer uitzonderlijk.

Het
regende ter plaatse ook uitzonderlijk veel. Doordat de ondergrond
bevroren bleef, ontstonden overal grote plassen sneeuwachtige brij.
Toen de temperatuur nadien weer daalde, bevroor dat allemaal. Alles
raakte zo onder een dikke laag ijs.

Veel
rendieren stierven omdat ze niet meer bij de planten op de bodem
geraakten. De plaatselijke bevolking – er wonen ongeveer
tweeduizend mensen – raakte ook volledig geïsoleerd van de
buitenwereld. De wegen en luchthaven werden gesloten. Radioverkeer
was onmogelijk. Wetenschappers van de universiteit van de stad
Trondheim zijn toen meteen ter plaatse gegaan om dit uitzonderlijke
fenomeen te onderzoeken. Hun analyse van de verzamelde gegevens is nu
klaar.

Tot
20 centimeter dik

Op
tweehonderd verschillende plaatsen op de eilanden van Spitsbergen
hebben ze de dikte van de ijslaag gemeten. Ze stelden vast dat die tien tot twintig centimeter dik was en dat die na vijf maanden nog altijd niet
verdwenen was, zo melden ze in het wetenschappelijk tijdschrift
Environmental Research Letters .

Hun
conclusie is dat dit soort extreme weerfenomenen vaker zal voorkomen
als gevolg van de klimaatverandering. Volgens de klimaatmodellen zal
de temperatuur ook in deze gebieden blijven stijgen. Tegen 2050 kan
de gemiddelde wintertemperatuur er soms al boven het vriespunt
uitkomen.

Daardoor
krijg je een heel ander klimaat, zeggen de onderzoekers. Voor de
rendieren en muskusossen op de eilanden is dit een slecht
vooruitzicht, want op de eilandengroep kunnen ze zich aan deze nieuwe
omstandigheden niet aanpassen door verder naar het noorden te
migreren.