Een beleid dat besparingsdrang en
controledrift wil combineren? Faut le faire. De installatie van een
stugge visie en controlerend bovenkader is dan ook helemaal niet
kostenbesparend, laat staan efficiënt. Heel wat geld dat naar de
essentie zou moeten vloeien, gaat immers verloren aan het bewaken van
die essentie. Ook professor Standaert stelt in een opiniestuk (De Standaard, 13
augustus) dat er heel wat bespaard kan worden op die controledrift.
Daardoor zou meer geld naar de basis kunnen vloeien en kunnen nefaste
besparingenmaatregelen vermeden worden.

Tarieven kinderopvang geen heilig
huisje

Het kinderopvangbeleid in Vlaanderen is
exemplarisch voor de absurde en perverse gevolgen van het huidige
Vlaamse beleid.
Vorige week rolde de minister van Welzijn
nog zijn spieren door aan te kondigen dat de tarieven van de
kinderopvang voor hem ‘geen heilig huisje meer zijn’:
kinderopvang wordt duurder.

Dat betekent een plotse koerswijziging
die niet alleen de factuur rechtstreeks naar de ouders doorschuift,
maar die ook volledig ingaat tegen alle afspraken die met de sector
gemaakt zijn naar aanleiding van de voorbereidingen en invoering van
het nieuwe decreet dat de organisatie en financiering van
kinderopvang regelt. Omdat enkel de laagste tarieven stijgen, gaat
het over een besparing die de minder gegoede Vlaming raakt.

Als je in
die besparingscontext komt vertellen dat je meer betaalbare
kinderopvang gaat organiseren, dan is ‘schijnheiligheid’ het
enige juiste predicaat.

Alibi Jo?

De intentie van de minister om enkel het
laagste opvangtarief wat op te trekken, lijkt een haast symbolische
besparing. Om toch maar te kunnen zeggen dat iedereen moet besparen?
Voor velen is het wel degelijk een fundamenteel verschil. En dat
terwijl de maximumfactuur buiten schot blijft: tarieven die momenteel
al concurreren met wat in de privé gangbaar is. Die tarieven kúnnen
en mogen ook niet meer naar omhoog, want ook daar staat het water aan
de lippen van vele jonge ouders.

De hoogste tarieven doen dalen, dat past
natuurlijk niet in een besparingsregering. Dan pakken we maar de
laagste aan? De minister probeert tegelijkertijd zijn
besparingsgeweten te sussen én politiek te scoren. Want de publieke
opinie gaat er maar al te graag van uit dat het louter profiteurs
zijn die gebruikmaken van die laagste tarieven: de werklozen, de
vermeend zieken en uiteraard de onverantwoordelijke alleenstaande
moeders. De minister doet niets minder dan zich een alibi verschaffen
om de hoogste tarieven niet te moeten laten dalen.

De beoogde maatregel levert direct
slechts een habbekrats op. Indirect, daarentegen, zal de minister
minder moeten uitgeven: de ‘dure’ gebruikers gaan er immers uit
en de vrijgekomen plaatsten kunnen bijgevolg ingenomen worden door
gebruikers met een hoger inkomen. Een dure plaats wordt zo inderdaad
goedkoper, maar maakt ook een maatschappelijke opdeling. Enkel de
meer gegoeden zullen kinderopvang kunnen bekostigen, de rest moet
zijn plan maar trekken. Een beslissing die onze maatschappij in zijn
geheel zwaar treft. Een besluit dat schaamteloos een ondergrens
overschrijdt.

Durf te investeren in de toekomst

Als enkel geld en efficiëntie tellen en
alleen het recht van de sterkste speelt, is besparen gemakkelijk. Dat
er daarbij bespaard wordt op onze kinderen en dus op de toekomst, is
blijkbaar bijkomstig. Tenzij de minister natuurlijk de bedoeling
heeft klassen-kinderopvang te installeren en de progressieve stekker
uit het systeem trekken. Zou het?

Beste minister, durf uw nek echt uit te
steken. Vlaanderen gaat gebukt onder een groot tekort aan
kinderopvang. Zuiver dat tekort niet aan op kap van de meest
kwetsbaren in onze samenleving, maar investeer. In meer betaalbare
plaatsen voor iedereen. En in gegarandeerde kwaliteit. Want alleen zo
gaan we als samenleving vooruit. Alleen zo nivelleren we de
ongelijkheid. Niet alleen op niveau van de ouders, maar vooral op
niveau van onze kinderen. Alleen zo investeren we in onze
gezamenlijke toekomst.

Dit opiniestuk vind je ook hier.