Opinie -

Verhoging inschrijvingsgeld: verzet begint niet met grote woorden

“Potverdikke, ik ben echt tegen een verhoging van de inschrijvingsgelden.” Deze zin was de aanzet voor de petitie tegen de verhoging van de inschrijvingsgelden. Toen het antwoord was, “Ik ook! En ik denk dat we echt niet alleen zijn, maar die stem komt nu nauwelijks aan bod”, broeide het idee om het tegendeel te bewijzen met een petitie. Dat is een beetje uit de hand gelopen.

woensdag 27 augustus 2014 10:34
Spread the love

Op nog geen week tijd haalden we 15.000 handtekeningen op. Maar
dat is niet het enige. Naast de duizenden studenten, bezorgde ouders en anderen
die de petitie tekenden, gaven honderden jongeren aan dat ze wilden
meewerken om verder acties te organiseren. Om het in de woorden van Remco Campert
te zeggen: “Verzet begint niet met grote
woorden, maar met kleine daden
.” Hij eindigt met, “Jezelf een vraag stellen, daarmee begint verzet. En dan die vraag aan
een ander stellen
.” 

En dat we vragen kregen… Van vrienden, ondertekenaars,
mede-studentenvertegenwoordigers, bezorgde studenten, hier en daar een
journalist. In deze bijdrage overlopen we de drie belangrijkste.

1. Is een verhoging van 300 euro per jaar die moeite wel
waard? Kunnen we de scherpe randjes er niet afvijlen met leningen of beurzen?
 

Het lijkt er op dit moment op dat het inschrijvingsgeld zal
verhogen van de huidige 620 euro tot 900
euro. Volgens sommigen gaat dat over een klein bedrag. Vergelijkingen met
iPhones of Tomorrowland bleven niet lang uit. Toch baart zo’n verhoging ons
zorgen. Studies tonen aan dat ons onderwijs nu al uitblinkt in ongelijkheid, en
elke extra drempel brengt de democratisering meer in gevaar. Wij vinden dat
iedereen, ongeacht afkomst, de kans moet krijgen om te studeren. 300 euro mag
dan voor sommigen niet veel lijken, als je als ouder van twee kinderen 1800
euro moet neertellen in september, is dat niet min.  

Roep studieleningen in het leven. Zo kunnen minder
kapitaalkrachtige studenten ook verder studeren en het is doenbaar om dit in
tien jaar af te lossen
.” Recent onderzoek van het centrum voor budgetadvies en
-onderzoek (Cebud) wees uit dat een kotstudent jaarlijks zo’n 12.450 euro kost. Financier je dat op basis van een studielening, dan sta je na vijf jaar studeren
voor een goeie 62.000 euro in het krijt. Om dat in tien jaar af te betalen moet
je maandelijks meer dan 500 euro opzij zetten. Welke jongere kan dat vandaag
nog? Bovendien zijn het de jongeren die het sowieso al het moeilijkst hebben die hun
leven zullen moeten starten met een schuld. Ongelijkheid neem je hiermee dus
niet weg, integendeel. 

Ook hogere beurzen zijn volgens ons niet de oplossing. Uiteraard zijn we voor hogere beurzen, maar niet als die dienen om ons een verhoging van het inschrijvingsgeld te verkopen. Het is belangrijk dat we inzien dat de hogere inschrijvingsgelden voorgesteld worden als een besparing. Dat ze de beurzen zullen optrekken is dus zeer onwaarschijnlijk, en als ze dit al doen zullen ze niet toereikend zijn. 

2. Er moet toch bespaard worden? 

“Besparingen zijn onvermijdelijk, en ook het onderwijs zal
haar steentje moeten bijdragen. We doen dit voor de toekomstige generaties.”
Dat discours moet de verhoging van de studiegelden verteerbaar maken. Of de
toekomstige generaties echt beter af zullen zijn als we nu besparen op
onderwijs, valt te betwijfelen. Een hogere financiële drempel invoeren, maar ook algemeen snijden in het onderwijs waardoor op personeel, omkadering,
infrastructuur en dus kwaliteit bespaard moet worden is volgens ons geen goed
idee. Want het onderwijs zit al op haar tandvlees door de kaasschaafmethode van
de voorbije jaren. Wie bespaart op onderwijs, bespaart op onze toekomst. 

3. Valt de verhoging wel tegen te houden? 

Dat is eigenlijk de verkeerde vraag. Het gaat er om of we de
verhoging wel kunnen laten passeren. Voor ons is het antwoord daarop klaar en
duidelijk: neen. We kunnen ons niet neerleggen bij een verhoging van de
studiegelden, omdat ze de weg baant naar een maatschappij waarin wij niet
terecht willen komen. Een maatschappij van “elk voor zich” en ongelijkheid,
waar je in je onderwijs investeert zoals een belegger in aandelen op de beurs
met alle risico’s van dien. Een maatschappij waarin de toegang tot het hoger
onderwijs op slot wordt gehouden voor wie er de middelen niet voor heeft. 

Dus laten we ons hiertegen verzetten, laten we van een kaars
een vuurzee maken, van geritsel een storm. We staan duidelijk niet alleen. Niet
alleen onze petitie en de eerste actiegroepen, ook de talloze opiniestukken, facebookdiscussies
en steunbetuigingen maken duidelijk dat het verzet vorm krijgt. Onze ouders
vochten enkele decennia geleden ook tegen de verhoging van de
inschrijvingsgelden. Misschien wordt het tijd om hun slogan terug van onder het
stof te halen: neen aan de 900, 900 maal neen! 

Eva Sorgeloos en Nele Van Parys, studentenvertegenwoordigers
en initiatiefnemers van de petitie, die je nog steeds hier kan tekenen.

take down
the paywall
steun ons nu!