Er
zijn naties en volkeren – andere dan de Palestijnse – die
begrijpen wat het betekent wanneer je verkiest liever al strijdend te
sterven dan op je knieën te sterven.

Terwijl
de Palestijnen bloeden en branden zonder water, schuilplaats,
geschikt voedsel of geneesmiddelen onder een barbaarse slachting door
Israël, draait de Israëlische propaganda wereldwijd op volle
toeren. Dat gebeurt vooral in de westerse media. De gewoonlijke lijst
van Amerikaanse politici en mediafiguren doen er ijverig aan mee. Het
centrale thema van die propaganda is de slachtoffers aan te wijzen
als de schuldigen. Zij zijn cynisch, zeggen de surrealistische
soundbites, die vele mensen compleet slikken, zonder er vragen bij te
stellen.

De
steeds Israël-getrouwe Bill Clinton, vatte de argumenten van Israël
zo samen: “Hamas heeft een strategie om Israël te dwingen hun eigen
burgers (van Hamas) te doden”. Misschien wil Bill Clinton zo het
politieke terrein effenen samen met (de Amerikaanse zionistische
organisatie) American Israel Public Affairs Committee (AIPAC), voor
de presidentskandidatuur van zijn vrouw (in 2016). Het verwerpelijk cynisme van
dergelijke verklaringen ruikt naar de ergste propaganda sinds
Goebbels (foto – Duits minister van propaganda 1933-1945).

Dit
staat gelijk met stellen dat een vrouw in een strakke jurk mannen
dwingt haar te verkrachten. 

Niemand dwingt Israël om ongewapende
burgers te doden in hun huis. Niemand dwingt hen om hospitalen te
bombarderen, revalidatiecentra, waterzuiveringsstations, bakkerijen
of kinderen die voetbal spelen op het strand. Dat beslissen ze zelf.
Bewust en vrijwillig.

Ze
gebruiken geweren, bommen, vliegtuigen, oorlogsschepen, drones en
sluipschutters uit vrije wil tegen een civiele bevolking zonder
defensie, in één van de dichtst bevolkte plaatsen op aarde. Samen
met Egypte hebben ze alle grenzen belegerd, zodat er nergens een
plaats is waar de mensen naar toe kunnen vluchten om te schuilen. Dit
eenvoudig feit kan gewoon niet ontkend worden.

Zij
hebben de meest gesofisticeerde militaire apparaten en
bewakingsuitrusting ter wereld. Ze zien precies wat ze willen
beschieten. Het vraagt inspanning om je in te beelden dat Israëlische
aanvalsschepen vier kinderen op een wijd open strand met een bal
verkeerd kunnen interpreteren. Als ze zich al hadden vergist met het
eerste schot (een zeer genereuze veronderstelling), dan kan dat nooit
worden beweerd van het tweede artillerievuur – terwijl de jongens
in doodsangst aan het vluchten waren. Dan is er die
sluipschutter die zag dat hij een ongewapend man
aan het doden was, terwijl die voor zijn gezin in het puin aan het
zoeken was, tijdens een 2 uur durend ‘humanitair staakt-het-vuren’.

(Israëlisch eerste minister) Benjamin Netanyahu heeft uren zendtijd
gekregen om de racistische, onmenselijke en valse boodschappen van
Israël in de Amerikaanse huiskamers te verspreiden. Een van zijn
meest onware en venijnige
beweringen
is dat het hem bedroeft om zoveel baby’s te doden. Israël probeert
immers de Palestijnen te beschermen maar Hamas duwt hen in de
vuurlijn. “Welke keuze hebben we”, vraagt hij.

Daarna
gebruikt hij klassieke koloniale beeldspraak over de wilde inboorlingen, want
Palestijnen willen meer doden, zodat ze die op elkaar kunnen stapelen
voor op tv. Hamas gebruikt ‘televisiegenieke dode Palestijnen’ voor
hun strijd. Wat hij suggereert is dat Palestijnen, in tegenstelling
tot de meeste levende wezens op deze planeet, het menselijk instinct
missen om hun kinderen te beschermen. Wat het nog erger maakt is dat
(CNN-journalist) Wolf Blitzer (zelf een bekend zionist en supporter
van Israël) niets zei om die obscene propaganda tegen te spreken.

“Wat
zou jij doen”

De
westerse media blijven de hysterische slachtpartijen van Israël
voorstellen als ‘zelfverdediging’. Massale hoeveelheden geld werden
al gepompt in beelden van raketten die neerregenen op westerse
steden met de tekst: “Wat zou u doen?”.

Inderdaad,
zou ik dan willen vragen, “wat zou u doen”, indien een
oorlogszuchtige militaire bezetting jezelf en iedereen waar je van
houdt gevangen zet in een kleine enclave, waar de meest noodzakelijke
dingen om te overleven niet toegelaten worden? Waar je niet uit weg
zou kunnen, zelfs niet mag hopen om er ooit weg te geraken? Waar
oorlogsschepen naar jou schieten en je boot tot zinken brengen omdat
je probeert te vissen in God’s zee? Waar je tunnels moet graven en in
verraderlijke kuilen moet kruipen vol knaagdieren om boeken te
smokkelen, pampers, pasta en potloden? Waar je wordt blootgesteld aan
standrechtelijke executies, regelmatige bombardementen, vervuild
drinkwater, ontvoeringen en willekeurige aanhoudingen?

Wat
zou jij doen als je onderworpen werd aan nachtelijke invallen, eindeloze
wegblokkades en voortdurende dagelijkse pesterijen door soldaten en
fanatieke kolonisten uit (de New Yorkse stadswijk) Brooklyn, die je
huis komen opeisen, je erfgoed, alsof dat een of ander goddelijk goed
is of omdat God meer van hen houdt?

Wat zou jij doen als je zoon werd
gedwongen om dieselolie in te slikken en daarna levend verbrand
wordt, omdat hij geboren is in een familie, die volgens de wetten van
de staat, het niet waard is om gelijke rechten te krijgen? Iemand die
minder mens is van een mindere god.

Wat
zou jij doen als je er 2 uur zou over doen voor een verplaatsing die
maar 10 minuten zou mogen duren, omdat je niet over bepaalde wegen
mag rijden? Als de kleurcode van je identiteitskaart je slechts toelaat in een beperkte radius te bewegen? Als je zou gevangen
genomen worden als je wordt betrapt buiten de voor jou afgebakende
zone? Wat als je niet zou mogen naar je werk gaan? Wat als je verhinderd
wordt om je godsdienst te belijden in je heiligste steden, die amper
10 minuten van bij je thuis liggen? Wat als je kinderen, minder dan
10 jaar oud, door zwaarbewapende soldaten zouden worden meegenomen om
alleen te worden ondervraagd, gefolterd, gedwongen om bekentenissen
te ondertekenen en gevangen gezet te worden door militaire
rechtbanken?

Wat
als de oude olijfboomgaarden van je voorvaderen werden in beslag
genomen door de staat of verbrand door illegale kolonisten, wat als
je leven en je schiedenis zouden worden weggevaagd?

Wat als je
gedwongen werd je huis te verlaten voor een vluchtelingenkamp,
zodat Joden van over heel de wereld je plaats zouden kunnen innemen,
een extra land kunnen hebben, dubbele nationaliteit, één in hun
thuisland en één in het jouwe?

Wat
zou jij doen als je volledige natie werd geterroriseerd en
gebrutaliseerd omdat iemand drie Joodse kolonisten heeft vermoord,
iets waar geen enkel bewijs voor werd geleverd en waarover nooit een
rechtzaak werd gehouden? Wat als de hoogste leiders van deze
militaire bezetting jouw
bloed en dat van je kinderen zouden eisen, wat als
ze je kleine
serpenten zouden noemen? Wat als hun intellectuelen
zouden oproepen 
voor de verkrachting van je moeders en zusters, om je instinct om
terug te vechten in de kiem te smoren?

Zou
jij dan stenen en molotovs gooien naar hun gepantserde tanks? Zou
jij dan raketten afvuren op hun (anti-rakettensysteem) Iron Dome
(Ijzeren Koepel)? Zou jij dan wekelijks marcheren om vreedzaam te
protesteren tegen de betonnen muur die je dorp doormidden snijdt? Zou
jij dan boycotten, desinvesteren en sanctioneren? Zou jij onderhandelen
met je beulen over vrijheid en al die andere dingen die niet
onderhandelbaar zijn? Zou jij bij de VN klacht indienen? Naar de
rechtbank stappen? Essays schrijven voor dovemansoren?

Het
recht op verzet

Dat
hebben de Palestijnen allemaal gedaan. Wij geven altijd de voorkeur
aan verzet, in al zijn vormen. Wij verzetten ons omdat het ons recht
is. Omdat wij de oorspronkelijke bewoners zijn van dit land en omdat
we nergens anders naar toe kunnen. Omdat onze ouders, grootouders,
overgrootouders en verder in deze bodem begraven liggen. Omdat we
gelijk hebben en omdat onze strijd rechtvaardig is. Wij verzetten ons
passief en actief. Wij verzetten ons geweldloos en met geweld.

Het
is ons wettelijk en moreel recht ons te verzetten met ek middel dat
voorhanden is tegen wat zeer accuraat werd beschreven als
‘incrementele genocide’.

Wij hebben zowat alles geprobeerd om de
meest eenvoudige menselijke waardigheid te bekomen. Wij hebben ons
wettelijk, historisch, moreel, cultureel en etnisch recht opgegeven
op 78 procent van historisch Palestina, om een staat te bekomen op de
overblijvende 22 procent, waarover Israël geen jota soevereiniteit
kan claimen.

Daartegenover
heeft Israël nooit ter goeder trouw gehandeld. Het koos voor
kolonisering van meer dan de helft van dat overblijvend territorium,
terwijl wij onderhandelden om onze eigen staat te bekomen.
Nu hebben een aantal Palestijnen er voor gekozen de wapens terug op
te nemen. Hoewel de raketten die vanuit Gaza worden afgevuurd slechts
vuurwerk zijn dat niemand heeft beschadigd, is het zeer zinvol om ze
af te vuren. Als deze geringe verstoring van het dagelijkse leven in
Israël het enige is wat we kunnen doen, dan is dat wat we moeten
doen.

Als
alles wat de Palestijnen kunnen doen is het ongemakkelijk te maken
voor een Israëlisch koppel om een dagje aan het strand te genieten,
om naar de gym te gaan of naar een koffiebar, terwijl zij onze
kinderen aan flarden schieten, dan is dat wat we moeten doen.

Deze
raketten zijn symbolische en radicale uitingen van de onwrikbare wil
van een autochtoon volk, dat in waardigheid wil leven op het land van
zijn voorouders. Dit zijn minimale daden van zelfverdediging van een
volk tegen wanstaltige misdaden die al meer dan zestig jaar
onophoudelijk worden gepleegd.

Er
zijn mensen op aarde die verstaan wat ik aan het zeggen ben. Mensen
die hebben geleefd onder de gruwelijke, wrede, vernederende laarzen
van een ander volk. Mensen die droomden en verlangden naar de zachte
adem van vrijheid en rechtvaardigheid. Die daar moesten voor vechten
en sterven tegen een immens superieure militaire macht. Dat is de
reden waarom Zuid-Afrika achter ons staat. Waarom Bolivia, Venezuela,
Chili, Cuba, DR Congo en anderen aan onze kant staan. Civiele
maatschappijen, al dan niet samen met hun regeringen, in elk deel van
de wereld zijn met ons. Wij zeggen hen dank. Dank u, broeders en
zusters voor uw solidariteit. Wij zullen dit niet vergeten.

Er
zijn mensen op aarde die verstaan wat het betekent om liever al
vechtend te sterven dan op de knieën. Waarom de inwoners van Gaza in
hun ontroostbaar verdriet, angst, onveiligheid en miserie toch
verkiezen door te gaan met de muqawama, het verzet. Sommige mensen
herinneren zich de opstand van Warschau (foto, 1943) toen de Joden hun toenmalige versie van eigen vuurwerk afvuurden op hun zwaarbewapende
folteraars. Talloze van onze Joodse broeders en zusters over heel de
wereld staan aan onze zijde en komen op voor wat nobel en menselijk
is.

De
machtigen der aarde daarentegen verwijten ons onze eigen miserie. Ze
staan achter Israël, een terroristische koloniale staat, bewapend met
de meest technologische doodsmachines, en zij roepen ons op “te
ontwapenen”.
Wij weten dat deze zelfde regeringen weldra de export vanuit Israël
zullen opdrijven van wapens met het lucratieve label ‘getest op het
terrein’. Wij weten dat zij weten dat Israël Palestijnse lichamen
als kanonnenvoer gebruikt voor profijt.

Duidelijker
dan ooit tevoren weten we ook dat we alleen onszelf hebben en mensen
met een geweten om onze eigen bevrijding te verwezenlijken. Gaza
leert ons dat elke dag. Ze leren ons ook dat wij onze verschillen
opzij kunnen zetten en samen komen als één volk.

Wij
weten ook dat het lot snel kan keren in ons deel van de wereld.
Israël bestaat nog niet lang genoeg om die basiswet van het land te
begrijpen. Ooit zal de zon terug schijnen op Palestina en zal het een
pluralistisch, multi-religieus, multi-cultureel oord zijn, zoals het
geweest is voor Israël. Dat is de vrede waar wij voor vechten.

Wij
vechten voor de vrede, de rechtvaardigheid en de waardigheid die
leven en hoop geeft aan mensen, zonder onderscheid van godsdienst of
eender welk ander willekeurig kenmerk.

En
ooit komt de dag dat wij dit zullen bekomen. Wij zullen terug zwemmen
aan de stranden van Haifa, naar de golven kijken aan de muren van
Akka. Wij zullen vanuit Gaza in zee vissen zo ver als nodig is. Wij
zullen bidden in de Al-Aqsa moskee en in de heilige begraafplaatsen.
Wij zullen terug onze appelsienen oogsten in Jaffa, druiven in Hebron
en olijven overal. Dat oude beeld van patriarchen, Moslim, Jood en
Christen, die samen kaartspelen in Jeruzalem, dat beeld zal ooit
terug werkelijkheid zijn. Wij zullen de doden eren, zij die gestreden
hebben, zich verzet hebben en daar voor ons allen de ultieme prijs
hebben betaald.

Susan Abulhawa, 26 juli 2014

Susan Abulhawa is kind van Palestijnse vluchtelingen van de oorlog van 1967. Haar familie had tot dan eeuwenlang in Jeruzalem gewoond. Zij woont nu met haar dochter in de Amerikaanse staat Pennsylvania, waar ze actief is als mensenrechtenactivist.

Haar boek ‘Mornings in Jenin’ verscheen in 2010 en was onmiddellijk een groot succes. Het werd in 2012 vertaald als ‘Ochtend in Jenin’.

Ze schrijft ook politieke commentaren, o.a. op Electronic Intifada. Eén van haar initiatieven is de NGO Playgrounds for Palestine (speelpleinen voor Palestina), een organisatie die zich inzet om Palestijnse kinderen, die onder de Israëlische militaire bezetting in Palestina leven of in één van de vluchtelingenkampen daarbuiten, wat ruimte te bieden om gewoon kinderen onder elkaar te kunnen zijn.

Palestinian Resistance: an icon for those who long to live free werd vertaald door Lode Vanoost.  © 2014 Middle East Eye

Artikels waar wordt naar verwezen in dit artikel:

• Wounded man killed by Israeli sniper on camera identified
• Netanyahu to CNN’s Wolf Blitzer: “I support taking whatever action is necessary to stop this insane situation…”
• Expel Palestinians, populate Gaza with Jews, says Knesset deputy speaker
• Israeli lawmaker’s call for genocide of Palestinians gets thousands of Facebook likes
• Israeli scholar: ‘Only raping the sister of a terrorist can deter him’
• EU Council conclusions on the Middle East Peace Process