Gaza Marine wordt geschat op 30
miljard kubieke meter en een waarde van miljarden dollars. Andere
aardgasbellen en petroleumbronnen bevinden zich in Gaza en op de
Westelijke Jordaanoever, volgens een kaart opgesteld door de
Amerikaanse overheidsdienst US Geological Survey.

In 1999 sloot Yasser Arafat,
toenmalig leider van de Palestijnse Autoriteit (PA) een akkoord over
de uitbating van Gaza Marine door en consortium, bestaande uit
British Group en Consolidated Contractors, een Palestijns
privé-bedrijf. Elk hadden ze respectievelijk 60 en 30 procent van de
aandelen, terwijl de PA 10 procent verkreeg. Er werden ook twee
boorputten gebouwd, Gaza Marine 1 en Gaza Marine 2. Die twee boorputten werden
echter nooit actief omdat Israël ze blokkeerde. Israël wil dit gas
immers aan dumpingprijzen overnemen.

Na bemiddeling door de Britse
voormalige eerste minister Tony Blair, gezant van het ‘Kwartet voor
het Midden-Oosten’  (VN, VS, EU en Rusland) werd een akkoord gesloten met Israël. Dat akkoord
zal de Palestijnen beroven van drie kwart van de toekomstige
opbrengsten van de gaswinning. Dat geld zal worden geplaatst op een
internationale rekening die wordt gecontroleerd door Washington en
Londen.

Na zijn verkiezingsoverwinning
van 2006 weigerde Hamas dit akkoord te aanvaarden. Het werd als
diefstal bestempeld en Hamas eiste een nieuwe onderhandeling. In 2007
verklaarde Israëlisch minister van defensie Moshe Ya’alon dat “dit gas
niet gewonnen kan worden zonder dat een militaire operatie de
controle van Hamas over Gaza uitroeit.”

In 2008 lanceerde Israël
operatie ‘Gegoten lood’ tegen Gaza. In September 2012 kondigde de
Palestijnse Autoriteit aan dat ze, ondanks de oppositie van Hamas, het
gas opnieuw onderhandelt met Israël. Twee maanden daarna wordt de
onderhandelingspositie van de Palestijnse Autoriteit versterkt door de
erkenning van Palestina door de VN als ‘waarnemende niet-lidstaat’.

Gaza Marine bleef echter
geblokkeerd zodat de Palestijnen de natuurlijke rijkdommen die ze
bezitten nog altijd niet kunnen exploiteren. Op 23 januari 2014
bespreekt Palestijns president Abbas met Russisch president Poetin de
mogelijkheid om de uitbating van de gasbel in de territoriale wateren
van Gaza te laten exploiteren door Gazprom. Het persagentschap
Itar-Tass kondigt het voorstel aan en onderlijnt dat Rusland en
Palestina de samenwerking op vlak van energie willen opvoeren.

In het kader van de
samenwerking over de exploitatie van gas in Gaza werd ook gesproken
over een samenwerking voor de uitbating van petroleumbronnen in de
buurt van de Palestijnse stad Ramallah op de Westelijke Jordaanoever.
Het Russisch bedrijf Technopromexport is bereid mee te werken aan de
constructie van een thermo-electrische centrale met een vermogen van
200 megawatt. De vorming van een nieuwe Palestijnse eenheidsregering
op 2 juni 2014 verhoogt de mogelijkheid dat het akkoord tussen
Palestina en Rusland werkelijkheid wordt.

Tien dagen later, op 12 juni,
worden drie jonge Israëli’s ontvoerd en op 30 juni 2014 dood teruggevonden . Dit wordt de casus belli die de operatie ‘Protective
Edge’ tegen Gaza in gang zet. Deze operatie past in de strategie van
Tel Aviv die erop is gericht om de energiereserves van de Levant in
te palmen, met inbegrip van de Palestijnse, Libanese en Syrische. Dit
past ook in de strategie van Washington die ter ondersteuning van
Israël de controle van het hele Midden-Oosten nastreeft en dus elke
invloed van Rusland in de regio wil verhinderen.

Dit is een explosieve situatie,
waar de Palestijnen eens te meer het slachtoffer van zijn.

Manilo Dinucci 

Vertaling door Lode Vanoost van ‘Gaza, le gas dans le viseur’.