Sinds
drie tieners vermist werden uit Gush Etzion, een exclusief Joodse-kolonie
op de Westelijke Jordaanoever, heeft Israël vier miljoen Palestijnen
belegerd, die het daarvoor al onder de duim hield. Israël raast door de
steden, breekt binnen in huizen en overheidsinstellingen, voert
nachtelijke raids uit tegen gezinnen, steelt eigendommen, ontvoert,
kwetst en doodt.

Gevechtsvliegtuigen
werden uitgezonden om Gaza te bombarderen, telkens opnieuw, nog
meer huizen en overheidsgebouwen werden vernield, nog meer
standrechtelijke executies werden uitgevoerd. Tot nu werden meer dan
570 Palestijnen gekidnapt en gevangen, onder wie Samer Issawi, de
Palestijn die 266 dagen in hongerstaking ging tegen een vorige
arbitraire detentie.

Minstens
tien Palestijnen werden gedood, onder wie minstens drie kinderen, een
zwangere vrouw en een mentaal gehandicapte man. Honderden werden
gekwetst, duizenden werden geterroriseerd. Universiteiten en sociale
welzijnsorganisaties werden overvallen en gesloten, hun computers
werden vernield of gestolen, openbare en privé-documenten werden in
beslag genomen in overheidsinstellingen.

Deze
moedwillige barbarij is officieel staatsbeleid, uitgevoerd door de
militairen. Daar komt het geweld bij tegen personen en
eigendommen door de paramilitaire Israëlische kolonisten. Hun
niet-aflatende aanvallen op Palestijnse burgers zijn de voorbije weken
nog geëscaleerd. Nu werd bevestigd dat de drie kolonisten dood zijn,
heeft Israël wraak gezworen. Minister van Economie Naftali Bennet
zei hierover: “Er is geen genade voor de moordenaars van kinderen. Nu is het
tijd voor actie, niet voor woorden.”

Hoewel
geen enkele Palestijnse groepering de verantwoordelijkheid heeft
opgeëist voor de ontvoering en hoewel de meeste groeperingen,
waaronder Hamas, elke betrokkenheid ontkennen, blijft eerste
minister Benjamin Netanyahu erbij dat Hamas verantwoordelijk is. De
VN heeft Israël verzocht de bewijzen voor die bewering te
overhandigen. Er is echter nog geen enkel bewijs geleverd, wat deze bewering van Israël in twijfel trekt. Dit moet vooral worden gezien
tegen de achtergrond van de openbare woede van Israël over de
recente hereniging van de Palestijnse groeperingen en de aanvaarding
van de nieuwe Palestijnse eenheid door president Obama.

In
westerse media beschreven de koppen bij de foto’s van de
drie Israëlische koloniale tieners de Israëlische terreur als ‘een
manjacht’ en een ‘militaire opkuisoperatie’. Portretten van jonge
onschuldige Israëlische levens waren in elke nieuwsuitzending te
zien. De pijn van de ouders werd voluit getoond. De VS, de EU,
Groot-Brittannië, de VN, Canada en het Internationale Rode Kruis
veroordeelden de kidnapping en eisten hun onmiddellijke en
onvoorwaardelijke vrijlating. Toen de lichamen werden ontdekt, volgde
een uitbarsting van veroordelingen en medeleven.

President
Obama verklaarde: “Als vader kan ik met de onbeschrijflijke pijn
inbeelden die de ouders van deze tienerjongens nu voelen. De VS
veroordelen in de strengst mogelijke termen deze gevoelloze daad van
terreur tegen onschuldige jongeren.” Hoewel reeds honderden
Palestijnse kinderen werden gekidnapt, getergd of gedood door
Israël, onder wie meerdere in de twee voorbije weken, kwam er zelden
ooit een gelijkaardige reactie van de wereld.

Net
voor de verdwijning van de Israëlische koloniale tieners, was de
moord op twee Palestijnse tieners opgenomen door een lokale
bewakingscamera. Voor de overtuiging dat de jongens koelbloedig werden gedood door Israëlische soldaten, bestaat een overvloed van bewijs: de
teruggevonden kogels en de CNN-filmbeelden van de Israëlische
scherpschutter op het ogenblik dat hij de trekker overhaalde en één
van beide tieners doodde.

Er
volgden geen veroordelingen op oproepen tot gerechtigheid voor deze
kinderen door wereldleiders en internationale instellingen. Er kwam
geen solidariteit met de rouwende ouders, geen vermelding van de meer
dan 250 Palestijnse kinderen die werden ontvoerd uit hun bed of op weg
naar school, die nog steeds lijden in Israëlische gevangenissen
zonder aanklacht of processen fysiek en psychologisch gefolterd
worden.

Dan
heb ik nog niets gezegd over de barbaarse belegering van Gaza, de
tientallen jaren van doorgaande diefstal, uitzettingen, inbeslagname
van land, vernietiging van huizen, het vergunningssysteem, de
willekeurige aanhoudingen, de beperking van de bewegingsvrijheid, de
checkpoints, de standrechtelijke executies, de folteringen en het
verdrukken van Palestijnen in geïsoleerde getto’s. Niets van dit
alles heeft blijkbaar belang.

Dat
niemand weet wie de Israëlische tieners vermoord heeft, heeft ook
geen belang. Zowat heel Israël blijkt Palestijns bloed te eisen, wat
de herinnering oproept aan de lynchpartijen van zwarte mannen in het
Zuiden van de VS, telkens wanneer ergens een blanke dode werd
gevonden. Het heeft blijkbaar evenmin belang dat deze Israëlische
jongeren in illegale exclusieve Joden-kolonies leefden op land dat werd
gestolen door de staat Israël, voor het merendeel van Palestijnse
grondeigenaars in het dorpje el-Khader.

Een
overgroot deel van die kolonisten zijn Amerikanen, meestal uit New
York, net zoals deze vermoorde tieners, die het Joodse
privilege hadden van een dubbele nationaliteit. Dat privilege bestaat eruit dat ze een extra land hebben, eender waar ze vandaan komen, één in
hun thuisland en één in ons (Palestijns) thuisland, terwijl
tezelfdertijd de autochtone Palestijnen wegkwijnen in
vluchtelingenkampen, bezette getto’s of ballingschap.

Palestijnse
kinderen worden elke dag gemolesteerd en gedood. Hun levens komen
nauwelijks aan bod in de westerse pers. Palestijnse moeders krijgen
voortdurend het verwijt dat zij, wanneer Israel hun kinderen heeft gedood,
hun kinderen daar naartoe hebben gestuurd om te sterven, dat
ze hebben nagelaten om hen weg te houden van
Israëlische scherpschutters. Niemand trekt daarentegen de intenties
van Rachel Frankel, de moeder één van de vermoorde kolonisten, in
twijfel.

Haar werd niet gevraagd om commentaar te geven bij het feit dat één
van de drie vermiste kolonisten een soldaat was die meer dan
waarschijnlijk had deelgenomen aan de onderdrukking van zijn
Palestijnse buren. Niemand heeft haar gevraagd waarom zij met haar
gezin is verhuisd uit de VS naar een gesegregeerde, alleenheersende kolonie, gesticht op land dat was geconfisqueerd van autochtone
niet-Joodse eigenaars. Niemand zou het wagen haar ervan te
beschuldigen dat zij op die manier haar kinderen in gevaar heeft
gebracht.

Geen
enkele moeder zou de moord op haar kind mogen meemaken. Geen enkele
moeder of vader. Dat geldt niet alleen voor Joodse ouders. De levens
van onze (Palestijnse) kinderen is niet minder dierbaar, hun verlies
is niet minder hartverscheurend en geestelijk ontwrichtend. Er heerst
echter een vreselijke tweespalt over de waardering van het leven in
de ogen van de staat (Israël) en van de wereld, waarin Palestijns
leven goedkoop en verwaarloosbaar is, waarin Joods leven heilig is.

De uitzonderlijkheid en de oppermachtigheid van Joods leven zijn een fundamenteel
basisprincipe van de staat Israël. Elke wet, elke regel is hiervan
doordrongen. Dit principe wordt alleen geëvenaard door het
overduidelijk misprijzen en verwerping van Palestijns leven.

Of
het nu gebeurt door wetten die Joden bevoordelen bij aanwervingen en
in het onderwijs, of het nu gebeurt door wetten die niet-Joden
uitsluiten van het kopen of huren van huizen van Joden, of door de
militaire orders die de bewegingsvrijheid inperken, het gebruik van
het water, de toegang tot voedsel, onderwijs, de mogelijkheid om te
huwen en die de economische onafhankelijkheid verhinderen en Palestijnse samenleving voortdurend ontwrichten – het komt er
telkens op neer dat het leven voor niet-Joden wordt bepaald door het
religieuze edict van Dov Lior, opperrabbi van Hebron en Kiryat Arba:
“Duizend niet-Joodse levens zijn niet één Joodse vingernagel
waard.”

Het
Israëlisch geweld van de voorbije weken wordt over het algemeen
aanvaard en verwacht. De terreur, waarvan we weten dat ze op ons volk
zal losgelaten worden, is netjes verpakt in de legitimiteit van
uniformen en technologische doodsmachines. Hoe vulgair het Israëlisch
geweld ook is, het wordt onvermijdelijk verkocht als heroïsch en
ironisch geweld. De westerse media kaderen dit geweld in als
‘antwoord’, alsof Palestijns verzet zelf geen ‘antwoord’ zou zijn op
de Israëlische onderdrukking.

Toen
aan het Internationale Rode Kruis werd gevraagd om een gelijkaardige
oproep te doen voor de onmiddellijke en onvoorwaardelijke vrijlating
van de honderden Palestijnse kinderen in Israëlische gevangenissen
(wat trouwens een overtreding is van het internationaal humanitair
recht), heeft het Rode Kruis dat geweigerd. Zo gaf deze instelling
aan dat er een verschil is tussen de geïsoleerde ontvoering van drie Israëlische tieners en de routineuze ontvoering, folteringen,
isolatie en gevangenzetting van Palestijns kinderen.

Wanneer
onze kinderen stenen gooien naar zwaar bepantserde Israëlische tanks
en jeeps, die door onze straten rollen, dan zijn wij verachtelijke
ouders die de verantwoordelijkheid horen te dragen voor de moord op
onze kinderen zodra ze worden vermoord door Israëlische soldaten of
kolonisten. Als we weigeren volledig te capituleren, dan zijn wij
geen ‘partners voor de vrede’ en verdienen we het dat ons land
verder in beslag wordt genomen voor het exclusieve gebruik door Joden.

Wanneer
wij de wapens opnemen en terugvechten, een soldaat kidnappen, dan zijn wij
extremistische terroristen die het alleen aan onszelf te wijten
hebben dat Israël de volledige Palestijnse bevolking onderwerpt aan
collectieve bestraffing. Wanneer we vreedzaam protesteren, dan zijn
wij relschoppers die het verdienen dat er met scherp op ons wordt
geschoten. Wanneer wij debatteren, schrijven, boycotten, dan zijn we
antisemieten, die horen vervolgd te worden, gedeporteerd,
gemarginaliseerd en het zwijgen opgelegd.

Wat
zouden we dan wel moeten doen?

Palestina wordt letterlijk van de
kaart geveegd door een staat die openlijk Joodse oppermachtigheid en Joods
privilege belijdt. Ons volk blijft beroofd worden van zijn thuis,
zijn erfgoed, wordt naar de marges van de mensheid verjaagd en met de
vinger gewezen naar zijn eigen miserabel lot. We zijn een
getraumatiseerd, voor het overgrote deel ongewapende, samenleving die
wordt vernietigd en weggeveegd door één van de machtigste militaire
bolwerken in de wereld.

Rachel
Frankel (moeder van één van de drie Israëlische tieners) ging naar
de VN om steun te vragen, waarbij ze verklaarde: “Het is verkeerd
om onschuldige kinderen, jongens en meisjes te nemen en als middel in
te zetten in eender welke strijd. Dit is wreed … Ik wil u vragen:
Heeft niet ieder kind het recht om veilig thuis te komen van school?”

Zijn
deze gevoelens ook van toepassing op Palestijnse kinderen? In
deze video-opname, en deze,
en deze,
en deze,
en deze,
en deze
vind je voorbeelden van de ontvoering van Palestijnse kinderen ‘s
nachts uit hun huizen of op weg naar school.

Heeft
niets van dit alles ook maar enig belang? Wel van belang is dat drie
Israëlische Joden werden vermoord. Het is van geen enkel belang wie
daar voor verantwoordelijk is of wat de omstandigheden waren, de
volledige Palestijnse bevolking zal hier voor bloeden, nog meer dan
ze al doen. 

De auteur is schrijver van Ochtend in Jenin, het epos van een Palestijnse familie over vier generaties, waarin de geschiedenis van het Palestijnse volk tot zijn recht komt.

Vertaling Lode Vanoost van Three Israeli Settlers and the Searing Hypocrisy of the West

Video-opname van de ontvoering van een 13-jarige Palestijnse jongen door Israëlische militairen (voor de andere filmpjes waar Susan Abulhawa naar verwijst, zie de links hierboven in de voorlaatste alinea van haar artikel):