Dan Simpson was ambassadeur voor de Verenigde Staten in de Centraal-Afrikaanse Republiek. Nu zegt hij: “Wij kunnen
niet controleren wat er gebeurt. Zelfs als we denken dat we dat kunnen, zullen
we na onze interventies de landen in een slechtere staat achterlaten. Recente
gevallen van verwoeste landen zijn Afghanistan, Irak en Libië.”  

Wereldheerschappij

De oprichting van het United States Africa Command (AFRICOM) in 2008 werd voornamelijk gemotiveerd door een besef
dat het Afrikaanse continent het enige deel van de planeet was zonder duidelijke Amerikaanse militaire aanwezigheid. Die leegte schreeuwde om
ingevuld te worden in het project van de toenmalige regering van George W. Bush, de “National Security Strategy van de Verenigde Staten van Amerika“,
gepubliceerd in 2002, waarin werd gepleit voor “full-spectrum wereldheerschappij” .

De zelfverklaarde
opdracht van AFRICOM bestaat uit het uitvoeren van “duurzame veiligheidsengagementen
door militaire programma’s, militair gesponsorde activiteiten en andere
militaire operaties, gericht op een stabiele en veilige Afrikaanse omgeving ter
ondersteuning en promotie van de Amerikaanse buitenlandse politiek”. Dit mission
statement pretendeert zelfs niet de Afrikaanse bevolking een beter leven en
veiliger omgeving te gunnen. AFRICOM
bestaat enkel om de Amerikaanse belangen te bevorderen. Het hoofdkwartier blijft vooralsnog in Stuttgart, Duitsland. 

Aandachtstrekker

“Zo’n twintig jaar geleden
was ik VS-ambassadeur in de Centraal-Afrikaanse Republiek”, schrijft Dan
Simpson. “Tsjaad was niet belangrijk voor de VS. Nu is dit land het toneel van een vreselijke humanitaire ramp. De overheid is
volledig ingestort. Vanwege de ontvoering van zo’n tweehonderd Nigeriaanse
schoolmeisjes hebben de Verenigde Staten in Tsjaad tachtig van onze troepen gestationeerd
om de Nigerianen en de buurlanden te helpen in de zoektocht naar de ontvoerde
studentes. Tsjaad blijkt ook olierijk te zijn, altijd een aandachtstrekker voor
de Verenigde Staten.”

“De
huidige situatie in Libië, Tsjaad, Mali en de Centraal-Afrikaanse Republiek is een
rechtstreeks gevolg van de rampzalige beslissing in 2011 van de Verenigde
Staten, Frankrijk en Groot-Brittannië om de Libische rebellen te steunen in het
omverwerpen van de regering van Moammar Kadhafi.” Dit leidde volgens Simpson tot twee andere rampen. “Ten eerste werd Libië
in een chaos gestort die voortduurt tot op vandaag. Geen enkele regering is stabiel
gebleken. Premiers zijn gekomen en gegaan. Er is geen rechtssysteem, geen wet
en orde. Er zijn geen effectieve nationale veiligheidstroepen en lokale, goed
bewapende milities maken de dienst uit.”

De tweede ramp volgens Simpson is de verplaatsing van het gewel, zuidwaarts naar Afrika. “Een vloed van wapens kwam terecht in handen van lastige elementen
die een aantal wankele Afrikaanse landen konden destabiliseren. Een daarvan was
Mali. Een officier die in Amerikaans was opgeleid, voerde een staatsgreep uit en dissidente
Toearegs en radicale islamitische krachten in het noorden riepen de
onafhankelijkheid uit. Franse en sommige Afrikaanse legers onderdrukten de
opstanden. Maar nu zijn de rebellen terug en hebben weer de macht gegrepen in
het noorden van Mali.”

“Andere begunstigden
van de Libische wapens zijn de moslims die de moordpartijen in de Centraal
Afrikaanse Republiek organiseerden en Boko Haram, de extremistische
islamitische groepering die nu de kwetsbare regeringen van Nigeria en de
naburige landen Benin, Kameroen, Tsjaad en Niger op de proef stelt.”

“Kadhafi was misschien slecht nieuws, en
misschien had niemand kunnen voorzien wat er zou gebeuren in Libië en in de
regio. Feit blijft dat de Verenigde Staten en de voormalige koloniale
machten Engeland en Frankrijk, die de Libische crisis veroorzaakt hebben,
tevens de huidige situatie in Noord- en Centraal-Afrika hebben teweeggebracht.”

Campagne

Dan Simpson gaat dieper
in op de rol van de Libische generaal Khalifa Belqasim Haftar, Amerika’s
gedoodverfde favoriet om Kadhafi te vervangen. “Generaal Haftar
presenteert zich nu als een mogelijke oplossing voor de chaos die heerst in
Libië na Kadhafi. Zijn naam kwam mij bekend voor, maar niet van mijn tijd in
Libië. Ik kende hem niet, ook al is hij van Benghazi, waar ik destijds
verbleef. Ik kende hem wel van mijn job in de Democratische Republiek Congo,
toen Zaïre, in de late jaren 80 van de vorige eeuw. Op dat moment zat Haftar‘s
Libisch Nationaal Leger, onderdeel van Kadhafi’s troepen, maar door hem niet
erkend, gevangen in Tsjaad. Er was toen een oorlog over een deel van het grondgebied tussen Libië en Tsjaad, de
Aouzou Strip, die vermoedelijk olie bevat”.

“De Tsjadiërs wilden
zich ontdoen van die gevangenen. Hun aanwezigheid werd als hinderlijk beschouwd
en ze moesten bovendien worden gevoed en beschermd. De Fransen, die
troepen in Tsjaad hadden, wilden ze er ook niet. De CIA, die goede contacten
had met Generaal Haftar en zijn bende, werkte samen met de Zaïrezen van de toenmalige
VS-vriendelijke president Mobutu Sese-Seko, om ze uit Tsjaad en uiteindelijk – althans
Generaal Haftar – naar de Verenigde Staten over te brengen. Hij vestigde zich
in Noord-Virginia, niet ver van het hoofdkwartier van de CIA, totdat Kadhafi
werd afgezet.”

“Nu is Generaal Haftar dus
terug in Libië met een leger en hij wordt omschreven als de ‘Egyptische
veldmaarschalk Abdel-Fattah el-Sisi van Libië’. Een vraag voor de Amerikanen:
wie heeft hem daar geplaatst? Wie bezorgt zijn zogenaamde Libische Nationale
Leger haar apparatuur, vervoer en ondersteuning?”

“Ik weet niet of Generaal
Haftar zijn goede banden heeft behouden met de CIA. Ik heb geen idee of de CIA
hem ondersteunt in zijn campagne om zichzelf aan de macht te brengen in Libië.
Aan de andere kant zou ik hoegenaamd niet verbaasd zijn als de CIA hem steunt,
als een oude vriend, als een steunpunt. En er is de Libische olie natuurlijk, waar
de Amerikaanse bedrijven nog steeds erg in geïnteresseerd zijn.”

Zinloos

“De echte vraag voor
mij is waarom we nog steeds rommelen in plaatsen als Libië, Tsjaad, Mali,
Nigeria en de Centraal-Afrikaanse Republiek, alsof we niet veel hogere
prioriteiten hebben in de VS? Wij kunnen niet
controleren wat er gebeurt. Zelfs als we denken dat we dat kunnen, zullen we na
onze interventie de landen in een slechtere staat achterlaten. Recente gevallen
van verwoeste landen zijn Afghanistan, Irak en Libië.”

“Mijn indruk over de
groei van de Amerikaanse militaire inmenging in Afrika door AFRICOM, opgericht
door president George W. Bush in 2008, is dat de activiteiten in dat continent
duidelijk gestuurd worden door Amerika’s zinloze zoektocht naar oorlogen en vijanden.”

‘Regime change’

Blijkbaar is 19 maart een
magische datum om een oorlog te beginnen. Op 19 maart 2003 viel de “Coalition of the Willing” Irak binnen. Op 19 maart 2011 was
het de beurt aan Libië, na onvoldoende geverifieerde geruchten over een
“nakende massaslachting” door Kadhafi in Benghazi.

De intentie van de VN
resolutie 1973 was om “een onmiddellijk staakt het vuren in Libië op te
leggen, met inbegrip van een einde aan de huidige aanvallen op burgers, die
wellicht misdaden tegen de mensheid vormen (…) het opleggen van een
verbod op alle vluchten in het luchtruim van het land – een no-fly zone – en
verscherpte sancties tegen het regime van Kadhafi en zijn aanhangers”.

De initiële coalitie
bestond uit de landen België, Canada, Denemarken, Frankrijk, Italië, Noorwegen,
Qatar, Spanje, het Verenigd Koninkrijk en de VS. In de eerste dagen van
de  aanval op Libië werden 161 Tomahawk
kruisraketten afgevuurd vanuit Amerikaanse en Britse schepen en
onderzeeërs. Eén kruisraket kost 1,41 miljoen dollar. Tomahawk-raketten
bevatten verarmd uranium.

Het mandaat dat de
militaire coalitie had gekregen van de VN werd ruim overschreden. Naast het
opleggen van een no-fly zone en de
vernietiging van Kadhafi’s leger, werd één – door het Westen gesteunde – zijde
gesteund in een burgeroorlog, werd een regime change opgelegd, een legitiem
staatshoofd bruut vermoord en het land achtergelaten in complete chaos.

Op 27 april 2011
schatte CBS News het
aantal slachtoffers op 30.000. Dit aantal is in de daarop volgende maanden
en jaren ingevolge het geweld door diverse milities waarschijnlijk nog sterk
gestegen. Alleen wordt er weinig bericht over de huidige situatie in het land.
Het interesseert onze politiekers en onze media niet echt meer.

De vraag rest waarom
onze parlementariërs, die quasi-unaniem hebben gestemd voor een Belgische
deelname aan de gevechtsoperaties tegen Libië, achteraf geen protest hebben
aangetekend bij de Verenigde Naties tegen de ontoelaatbare overschrijding van
het VN-mandaat en tegen de schendingen van het oorlogsrecht. Het is al te
gemakkelijk om de oorlogstrom te roffelen als je onder de vleugels opereert van
de militair machtigste landen op deze planeet. Als je achteraf merkt dat je
werd belazerd, moet je dat ook ruiterlijk kunnen toegeven en mee de gevolgen
dragen van je daden. Dat vergt slechts “vijf minuten politieke moed”. 

De observaties van Dan Simpson zijn hier integraal te vinden.