Voetbalkoorts: het WK, Paninistickers en migranten
Opinie - Walter Antonio Andino

Voetbalkoorts: het WK, Paninistickers en migranten

Deze keer wil ik niet schrijven over politiek en andere moeilijke zaken. Ik wil schrijven over iets luchtig en plezants, over iets dat de hoofden van miljoenen mensen in deze wereld de laatste dagen bezighoudt: voetbal.

donderdag 22 mei 2014 12:18
Spread the love

Nu het WK
nadert, voelt men de spanning en de intensiteit stijgen van dit
speciaal opium-van-de volkeren-evenement. Voetbal is meer dan
sport, voetbal is passie. Ik kan mijn leven niet meer inbeelden
zonder voetbal. Daarom neem ik deze keer de pen ter hand en begin ik
te schrijven over een van mijn passies.

Tijdens dit WK
heb ik het geluk dat ik deze keer kan supporteren voor twee ploegen:
Honduras (mijn moederland) en België (mijn thuisland). Ik ben al in
gang geschoten met de voorbereidingen voor het WK en niettegenstaande
opmerkingen van vrienden en collega’s, de enorme werkdruk, en ondanks
mijn politieke inzet, heb ik besloten om mijn tijd te spenderen
aan voetbal.

Ik heb al mijn
Panini-album gekocht en ingevuld in dertien dagen! Ik ben een echte freak
geworden. Ik werd echt een Panini-dealer en heb geruild per post,
Panini-stickers geruild met vreemde mensen die bij hun auto voor mijn
deur gingen staan, geruild met vrienden thuis,… Ik ging naar
ruilavonden… en ik heb het op verschillende manieren gedaan. Ik
geef het toe. Ik heb zelf last gehad van Panini-intimidatie of mensen
die me bijna dagelijks molesteren met de vraag of ik hun
Panini-stickers wil verkopen of ruilen.

Hooligan

Met het WK op
komst gebeurt er de laatste tijd van alles. Er zijn verschillende
e-mails en vragen binnengekomen in mijn mailbox omtrent VRT en de
uitzendingen voor het WK. De VRT organiseert tijdens het WK
live-uitzendingen waar migranten uit de landen die deelnemen aan het
WK aan bod zullen komen en op hun eigen ploeg commentaar zullen
geven.

Ik volg de
nationale ploeg van Honduras van nabij op en aangezien er geen Hondurese
radio- of televisiecommentatoren in België wonen, kan ik in de ruime
omgeving beschouwd worden als een kenner van de Hondurese
voetbalploeg. Toegegeven, er zijn ook niet veel Hondurezen die in
België wonen. Dit speelt in mijn voordeel als zeldzaam figuur.

Maar ik heb dat
aanbod geweigerd, niet omdat ik niet kan spreken in de radio of
televisie. Een goede vriend van me, journalist van Radio 1, noemde me
ooit ‘mediageil mannetje’. Ik ben zijn vaste klant als hij probeert
mensen uit Latijns-Amerika te interviewen, ik weiger nooit een
interview.

Mijn gezicht
prijkt ook op een groot portret op de Grote Markt van Mechelen. De
grond van de zaak is dat ik meestal een mening heb.

De ware
reden waarom ik niet op tv ga supporteren voor Honduras is
eenvoudig: ik word een echte hooligan als ik voor de nationale
ploeg van Honduras supporter. De brave burger verandert in een
neurotische mannetje dat kost wat kost wil dat de ploeg met de H in
het hart wint. Mijn reputatie loopt dus gevaar. Goed genoeg?

Andy Najar

DeWereldMorgen.be

Een vaste waarde
in de Hondurese nationale ploeg of van ‘La escuadra Catracha‘ is Andy
Najar. Deze jonge heer van 21 jaar oud werd al kampioen met
Anderlecht dit seizoen, zijn eerste landtitel. Hij is een van de
meeste geliefde en gekende voetbalspelers in Honduras, maar niet enkel
op basis van zijn voetbalcarrière.

Hij heeft
namelijk een zeer indrukwekend verhaal achter de rug en leeft nog
dankzij geluk, lotto, voorbestemming… Ooit is hij vertrokken naar
de VS als illegaal migrant. Het kabinet-De Block moet echter niet in
paniek schieten. Hij heeft ondertussen papieren zoals elke
proefvoetballer van de beste kwaliteit. Enkel jaren geleden was dit
niet het geval.

Op zijn veertien jaar is hij vertrokken naar de VS met een coyote
(mensensmokkelaar). Tijdens zijn twee weken durende trektocht langs
Guatemala, Mexico en de Arizonawoestijn was hij bijna dood. Hij
vertelde dat hij niet meer kon toen hij twee dagen moest lopen in de
woestijn. Het was bijna een menselijk drama geworden maar hij heeft
het gehaald zoals miljoenen het doen. Evengoed was hij bijna
dood geweest zoals duizenden andere mensen. Doden die niet veel meer zijn dan
cijfers voor de statistiek, zonder gezicht, zonder menselijkheid, koude
nummers.

In VS ging hij
naar de school. Plots werd hij ontdekt door de ‘scouts’ van DC
United. Twee jaar bracht Najar door in de DC United-academie totdat
hij verplaatst werd naar de eerste ploeg. Op zestienjarige leeftijd
maakte hij zijn debuut in de MLS Soccer League. Dat jaar maakte hij
echt indruk en werd verkozen als ‘The rookie of the year‘.

Vanaf dat moment
kijkt iedereen naar die illegale migrant met bewondering en krijgt
hij het aanbod om voor de nationale ploeg van de VS te spelen, en
meteen ook de VS-nationaliteit. Hij bevond zich in de situatie dat
hij kon kiezen om te spelen voor de VS of voor Honduras.

Zijn beslissing
heeft lang op zich laten wachten, of tenminste, dat was het gevoel
van duizenden Hondurezen. Het is een
echte telenovela (soap) geworden. Zoals jullie
ondertussen weten koos hij voor de Hondurese nationale ploeg en nu
is hij klaar om het WK in Brazilië te spelen.

Meerwaarde

Najar speelde in
de Hondurese ploeg die Spanje tijdens de vorige Olympische Spelen mee
heeft uitgeschakeld. Ze kwalificeerden zich voor de kwartfinale en
verloren uiteindelijk tegen Brazilië (2-3) door toedoen van Neymar.
Najar is dus een succesverhaal en de weerspiegeling van ‘The
American Dream
‘.

Was Najar nooit
geëmigreerd, dan was hij waarschijnlijk een ‘gewone’ jongen gebleven
in Honduras. In dit geval is migratie een meerwaarde, maar in andere
gevallen blijkbaar niet. Zou hij een minder goed mens zijn indien hij
ginder was gebleven? Wat maakt het verschil? Is succes de maatstaf of
heeft men die meerwaarde van nature uit? Waarin bestaat de meerwaarde
van mensen eigenlijk? Geloven we echt in de mens of eigenlijk enkel
in het eigen volk?

In dit kader
vraag ik me ook af waarom politici tijdens de verkiezingscampagne
zo weinig spreken over migratie, over de 26.000 Andy Najars die
gestorven zijn sinds 2000 in hun poging Fort Europa binnen te treden.

Ik vraag me af
wanneer we dat discours zullen verlaten van ‘vol is vol, we zijn niet
de OCMW van de wereld en we kunnen de migratie van de hele wereld
niet aan’.

Ik vraag me af
waarom politici niet zeggen dat de waarde van een samenleving niet de
grondstof of het geld is, maar de mensen. Want zijn het niet de
mensen die waarde voorbrengen en produceren in een samenleving?

Ik vraag me af
wanneer we die angst tegenover de migranten en hun bagage gaan
achterlaten? Ik vraag me af waarom racisme en discriminatie in feite
‘niet-strafbaar’ blijft vijftig jaar na de akkoorden met Marokko en
Turkije?

Ik vraag me af
waarom slechts 5 procent van de verkiesbare kandidaten op de lijsten van
de politieke partijen migratieroots heeft. En ik blijf me nog zaken
afvragen, ook al beloofde ik deze keer niet over
politiek te gaan schrijven.

take down
the paywall
steun ons nu!