Jean-Luc Dehaene was een politicus die naar aanleiding van zijn overlijden, alom geprezen wordt omwille van zijn verdiensten. Hij leverde ontegensprekelijk zijn bijdrage tot de Belgische staatshervorming (daarbij ingaande op de extreem rechtse druk om Vlaanderen meer bevoegdheden te geven met het oog op een uiteindelijk totale Vlaamse onafhankelijkheid en een splitsing van België).
Verder heeft hij ongetwijfeld een belangrijke bijdrage geleverd tot het ontstaan van het huidige, nieuwe (ultraliberale) Europa. Dit nieuwe Europa richt sindsdien – en nog steeds – een sociaal bloedbad aan. De goedkeuring van het “Verdrag van Lissabon” , waarvan Jean-Luc Dehaene als de geestelijke leider beschouwd wordt, effende het pad voor een ultr
Sindsdien, in belangrijke mate mede door zijn besluiten, is de kloof tussen arm en rijk spectaculair toegenomen. De meeste besparingsmaatregelen sneden diep in de beurs van “de gewone werknemers”, met een gemiddeld maandloon van 1.400 à 1.500 EUR. De grote bedrijven (en de grootste aandeelhouders daarvan) kregen daarentegen, hoe langer hoe meer allerlei “lastenverlagingen”, wat de inkomsten voor de overheid erg deed dalen. Dat verlies aan inkomsten werd (en wordt nog steeds) voor een groot deel “gecompenseerd” door een verhoging van de belastingen op het inkomen van “Jan met de pet” of door de verlaging of bevriezing van de uitkeringen voor zieken, werklozen, gehandicapten, gepensioneerden en bejaardenzorg. De zorgsector kampt alleszins sindsdien met een hoe langer hoe meer spectaculairgroter wordend gebrek aan middelen om aan de toenemende zorgvraag te voldoen (wegens de toenemende vergrijzing van onze bevolking). De wachtlijsten voor sociale woningen, zorg, rusthuizen voor bejaarden, … zijn intussen onrustbarend gegroeid evenals het aantal werklozen en het aantal mensen die van een erg klein leefloon (onder de armoedegrens!) moeten leven.
Jean-Luc Dehaene was één van de toongevers voor deze evolutie. Hij dacht dat lastenverlagingen voor bedrijven en multinationals, tot meer tewerkstelling en meer aantrek van buitenlands investeringskapitaal zouden leiden. In werkelijkheid is de tewerkstellingsgraad spectaculair gedaald en hebben deze maatregelen veel buitenlands kapitaal en multinationals aangetrokken die fenomenale winsten maken maar daarop 0% tot 0,3% belastingen betalen.
Het VBO en VOKA laten aanhoudend weten dat de Belgische werknemers te hoge loonlasten met zich meebrengen. Men wil onze werknemers qua verloning en sociale (on)zekerheid laten concurreren met arbeiders uit “lage-loon-landen”. Het “nieuwe ultra-liberale Europa” gestalte gegeven door onze alom geprezen Jean-Luc Dehaene heeft de kloof tussen “arm en rijk” alleen maar met erg veel procenten vergroot.
Toen er, nog niet zolang geleden, veel kritiek kwam op de hoge lonen, vergoedingen en bonussen van CEO’s terwijl de gewone werknemers zouden moeten inleveren, bracht onze “geliefde Jean-Luc Dehaene” in de media te berde dat een beperking tot 299.000 (zeg maar 300.000 EUR) per jaar voor CEO’s van overheidsbedrijven (zoals Belgacom) BELACHELIJK WEINIG is! Tegelijkertijd vindt hij blijkbaar dat een werknemersloon van netto 1.500 EUR/maand of 18.000 EUR/jaar niet verdedigbaar is, want een dergelijke verloning zou niet concurrentieel zijn op de geglobaliseerde wereldmarkt. Met deze (vrij recente) commentaar van amper een jaar geleden, heeft hij alleszins al mijn achting voor hem verloren. Vergeet ook niet dat hij o.a. in de beheersraden zat van INBEV (een multinational die o.a. Stella Artois opkocht en 0% belasting betaalt op z’n bedrijfswinsten). Hij zetelde ook in de raad van beheer van BELFIUS dat in zeer ernstige nood kwam door haar erg risicovolle beleggingen met het spaargeld van gewone mensen. Gewone mensen die nooit gekozen hebben voor dergelijke risico’s, omdat ze zich dat niet eens kunnen permitteren. Die bank waarvan hij in de beheerraad zat, moest ultiem gered worden door de Belgische overheid, met het geld van de belastingbetalende doorsnee burger.
Moet Jean-Luc Dehaene dan écht alleen maar herdacht worden als een groot politicus die de fundamenten zou gelegd hebben van onze huidige zogenaamde “welvaartsstaat” en ons land zou hebben doen toetreden als lid van de huidige “Europese Unie”, die als een langverwachte droom wordt voorgesteld, terwijl het voor de meesten eerder een nachtmerrie is? Mag er op slag geen kritiek meer geleverd worden op al zijn zogenaamde, alom geprezen verwezenlijkingen?
Ik nodig iedereen om hierop te reageren.
