Anthony Bouwer is de figuur waar (Het
witte boek) om draait. Auteur Greg Houwer heeft een gelijkaardig
klinkende naam, is eveneens filosoof, dus dit ruikt naar een
autobiografisch verhaal. Anthony heeft een verstoorde relatie met
zijn ouders. Hij heeft ook een tweelingbroer, van wie hij op zijn vijfde gescheiden raakt nadat hun ouders verongelukken. Gilles is in feite zijn alter ego, die een redelijk bizar leven in extravagante
vertwijfeling leidt. Anthony lijkt er een perfect normale jongen
tegen.
Anthony gaat in de VS aan een
universiteit doceren over The Beatles en de filosofie. Hij
mijmert over zijn leven daar, tussendoor keert hij in flashbacks en
flashforwards naar zijn leven thuis, naar zijn broer, naar zijn
vader, naar vrienden of naar toevallige ontmoetingen. Rode draad doorheen het verhaal zijn songs van The Beatles, vooral die op hun negende studio-album, dat (in
tegenstelling tot wat velen denken) niet titelloos is, maar net als hun
allereerste plaat The Beatles heet.
The Beatles verscheen in 1968 als
dubbelalbum in een glanzend witte hoes met alleen ‘The Beatles’ in kleine reliëfdruk als titel op de hoes en een uniek volgnummer op elke afzonderlijke hoes.
Het werd snel door iedereen ‘het witte album’ genoemd. De plaat werd
opgenomen terwijl de groep uit elkaar aan het vallen was, door
allerlei muzikale en persoonlijke spanningen. De critici waren
vernietigend omdat ze de songs onsamenhangend vonden. Het publiek
besliste er echter anders over. Het werd één van hun grootste
successen ooit, in die mate dat de groep nog twee jaar
doorging en nog Let it Be en Abbey Road – hun meest verkochte plaat – voortbracht.
Meerdere songs van The Beatles – ook
wel een aantal uit vroegere albums – worden aanleiding voor filosofisch gemijmer over de problemen waar protagonist Anthony Bouwer mee
worstelt. Meerdere nevenpersonages passeren de revue en nemen deel
aan de ietwat bizarre denkwereld van Anthony. Ze hebben dubbelzinnige
namen zoals Stephan Klaus, van wie je niet te weten komt wat zijn
voornaam is. Een even rare vogel is ene Diederich Papadopoulos, een
Griek/Duitser.
Ook leden van een sekte komen af en toe
in beeld. Broer Gilles pleegt zelfmoord en laat hem een luguber
doosje na met een tand van Beatle John Lennon, tenminste dat beweert
hij. Anthony gelooft hem of doet alsof. De tand is aanvankelijk
zoek, Anthony lijkt niet echt geïnteresseerd om hem terug te
vinden, of toch?
Al vertellend neemt de auteur de lezer
mee op een reis van de jaren zestig tot vandaag, van de langspeelplaten
tot de iPhone. Na verloop van tijd begrijp je dat zijn studio in
Chicago de vaste stek is van waaruit hij zijn verhalen vertelt –
hoewel, helemaal zeker ben je daar niet van.
Voor iemand die geen fan is van The
Beatles of de liedjes en de platen niet kent, is het waarschijnlijk moeilijk te doorgronden. De lezer die met ‘het witte
album’ vertrouwd is zal daarentegen meermaals een gevoel van
herkenning hebben.
(Het witte boek) is vlot geschreven, maar lijdt soms wat aan onduidelijke overgangen en valt na 180
pagina’s (op ongeveer dertig pagina’s van het einde) wat stil. Een
eindredactie door een derde persoon had zeker wat nuttig snoeiwerk
kunnen doen.
Er is iets meer dan halfweg ook een storende
stijlbreuk door het gebruik van voetnoten, met opmerkingen die
evengoed gewoon in de doorlopende tekst hadden kunnen staan.
Al met al een zeer verdienstelijk werk. Wie
eens van de geijkte paden wil afwijken kan in dit ongewone,
originele, ietwat experimentele boek zeker zijn gading vinden.
Greg Houwer is het alias van
Gregory De Vleeschouwer. Je kan zijn boek op dit adres bestellen bij
de auteur in papieren versie of als e-book.
