Momenteel
telt het Netwerk tegen Armoede 58 verenigingen waar armen het woord
nemen. Daarvan krijgen er 54 structurele steun vanuit de Vlaamse
overheid als erkende vereniging. Ze zijn lokaal heel sterk ingebed en
werken volgens zes
criteria die garanderen dat mensen in armoede actief betrokken
worden bij de werking van de vereniging. Zij zijn er de dragende
krachten van.
Kortom:
participatie, om het in het jargon te zeggen. Een term die veel
ladingen dekt, maar hier werkt hij. Mensen komen samen, treden uit
hun sociaal isolement en, dat is het allerbelangrijkste, ze
versterken elkaar. Ze bundelen bovendien hun ervaring en expertise om
de strijd tegen armoede aan te gaan. Daarmee komen ze tot zeer concrete
en effectieve beleidsaanbevelingen, op lokaal vlak en op Vlaams
niveau.
Verenigingen
bundelen hun kennis en gaan in dialoog met de organisaties in de
samenleving en met diverse overheden. Het zijn mensen in armoede die
precies weten waarom goedbedoelde maatregelen niet werken. Ze
ijveren bijvoorbeeld al jaren voor een veralgemeende
derdebetalersregeling, voor de automatische toekenning van de
schooltoelage of de invoering van de Uitpas in heel Vlaanderen.
Voorstellen die sterk onderbouwd zijn en uitgaan van de dagelijkse
realiteit van een leven in armoede.
Laagdrempelig
De verenigingen waar armen het woord nemen zijn de voorbije jaren
gegroeid en ook hun middelen zijn toegenomen. Toch is het aantal van 54 in 36 gemeenten en steden (naast de 7
Nederlandstalige verenigingen in Brussel) veel en weinig.
Veel mensen in armoede hebben geen laagdrempelige vereniging in hun
buurt waar ze terecht kunnen, het woord kunnen nemen,…
Om nog
meer kwetsbare mensen goed te kunnen bereiken moet de overheid meer
investeren voor (en door) mensen in armoede. In meer
verenigingen, zodat wij in nog meer gemeenten, wijken en buurten
mensen kunnen samenbrengen. Maar ook in meer steun voor elke
vereniging. Nu ligt die op slechts 46.000 euro per jaar. Om een
vereniging goed te laten draaien, nieuwe mensen te bereiken, de vele
vrijwilligers te coachen en alle taken goed uit te voeren, is
minstens een voltijdse beroepskracht nodig. Dat komt neer op een
verhoging van de steun tot 60.000 euro per jaar.
Dat
is broodnodig, zeker als we de moeilijkst bereikbare doelgroepen ook
bij de verenigingen betrekken: mensen van
buitenlandse afkomst, alleenstaande ouders, ex-psychiatrische
patiënten,… Allemaal groepen met een zeer groot armoederisico en
met nood aan bijkomende ondersteuning en begeleiding.
Onze
verenigingen hebben in het verleden bewezen dat ze die investering
meer dan waard zijn. Kijk naar het structurele overleg met de Vlaamse
overheid, de beleidsvoorstellen op lokaal en op Vlaams niveau.
Vlaamse overheid, investeer dus in verenigingen waar armen het woord
nemen. Het beleid en de persoonlijke situatie van elke persoon in
armoede kunnen er alleen maar wel bij varen.
