“We voeren ongelijke strijd tegen ebola”
Interview, Afrika, Samenleving, Politiek -

“We voeren ongelijke strijd tegen ebola”

Rabatiou Sérah Diallo (1950) is secretaris-generaal van de Confédération Nationale des Travailleurs de Guinée. Zij was in België te gast bij Wereldsolidariteit en het ACV. DeWereldMorgen.be sprak met deze sociaal geëngageerde vrouw.

woensdag 2 april 2014 15:10
Spread the love

DeWereldMorgen.be

“Als jong meisje was ik vrij snel
sociaal actief in jongeren- en vrouwenorganisaties. Maar ik
voelde dat dat niet voldoende was. Sociaal onrecht is zo
complex dat je dat niet deel per deel kan aanpakken. Ik zag dat je
dat best kon bestrijden in de vakbond. Het is daar dat de strijd voor
mensenrechten zijn globale context vindt. Daar kwam ik thuis. Ik ben lid geworden in 1969 en ben er nooit meer weggegaan.”

“Ik ben toen helemaal onderaan begonnen
en heb met alle sectoren van de maatschappij gewerkt. Die ervaring heb ik meegenomen in mijn hogere functies. Zo heb ik
altijd onthouden dat solidariteit met de allerarmsten de ultieme
reden is waarom ik dit doe.”

“Aanvankelijk was dat niet
evident, om twee redenen. Er was groot verzet van de mannelijke
hiërarchie en vakbondsleden tegen vrouwen in hogere functies. De
vrouwen moesten zelf ook overtuigd worden. Mijn eerste werk was dus
vooral gericht op het motiveren van vrouwen om lid te worden. Ze
waren er niet van overtuigd dat de strijd die ze in andere
organisaties voerden ook door de vakbonden ondersteund kon worden.
Dat vooroordeel wegnemen bij vrouwen was één van mijn grootste
verwezenlijkingen.”

Beschimpt

“Zelfs met mannen van goede
wil kan je er niet naast kijken dat specifieke vrouwenrechten, zoals
zwangerschapsverlof of bescherming tegen seksuele intimidatie, het
best door vrouwen zelf verdedigd worden. Zij kennen de realiteit
persoonlijk, niet van onderzoeksrapporten. Zij wijzen de mannen op
hun vooroordelen. Ik herinner me nog de tijd dat verslagen van een
vergadering alleen naar de mannelijke deelnemers werden gestuurd. Die
interne strijd heeft wel degelijk vruchten afgeworpen. Meer en meer
vrouwen zijn uiteindelijk opgeklommen tot belangrijke leidinggevende
functies.”

“Daarnaast moesten wij vechten tegen
de vooroordelen in de buitenwereld. Vrouwen die zich sociaal
engageerden werden beschimpt en beledigd: ‘Jullie verwaarlozen je
gezin. Jullie gaan om met andere mannen dan je echtgenoot’. Een
vrouw hoorde huisvrouw te zijn en voor de kinderen te zorgen.”

“Ook de werkgevers zagen ons niet graag
komen. Als vrouw bij de vakbond werd je op die manier tweemaal
gediscrimineerd. Vrouwen hebben de slechtst betaalde banen, verdienen
minder dan mannelijke collega’s voor hetzelfde werk. Wij moesten
voortdurend strijden voor de correcte toepassing van de
bestaande wetten. Ironisch genoeg heeft Guinee een uitstekende wetgeving
voor de bescherming van de vrouw. De meeste vrouwen weten daar echter
niets van.”

Voorwendsel

“Meer dan 70 procent van de bevolking is
analfabeet en zij die wel kunnen lezen hebben meestal geen toegang
tot correcte informatie. Daarom organiseerden wij
sessies met praktische informatie, die ook nooit te lang
duurden, maximum een uur. Zo konden vrouwen zich permitteren om er
naartoe te komen.”

“Ik ben voor dat werk meermaals
gearresteerd, onder een of ander voorwendsel.
Dankzij internationale druk ben ik wel altijd vrij snel weer
vrijgelaten. Guinee had geen traditie van harde repressie. Dat heeft
zich pas voorgedaan tijdens de transitieperiode van de eenpartijstaat
naar het politiek pluralisme vanaf 2006. Er zijn in die periode
honderden doden gevallen, zoals de slachting in het voetbalstadium
van 28 september 2009. Militair interimpresident Moussa Dadis Camara
verspeelde toen alle krediet.”

“Tot dan hadden wij altijd gewerkt in de
traditie van de éénpartijstaat, met één erkende vakbond. Dat had
voor- en nadelen. We werden niet gewelddadig onderdrukt maar er
waren limieten aan wat we konden doen. Alle sociale organisaties
waren geïntegreerd in het staatsapparaat. Er was daarbinnen geen
ruimte voor al te vergaande kritiek op het systeem.”

“In 2006 kwam er een einde aan dat systeem. Uiteindelijk is er door
internationale druk toch een akkoord gekomen en ben ik voorzitter
geworden van de nationale overgangsraad. Die raad heeft drie dingen
gedaan: een nieuwe grondwet, een nieuwe kieswetgeving en een wet op
de vrijheid van de pers. De vakbond was altijd zeer nauw betrokken
bij die overgang. Nu hebben we tenminste terug een arbeidswetgeving
in Guinee.”

“De internationale solidariteit heeft
een groot verschil gemaakt. Dankzij die steun durfden wij de strijd
aan te gaan. De internationale
dreiging met economische sancties heeft de machthebbers gedwongen een
akkoord voor een overgangsregering te aanvaarden.”

Verdeeldheid

“Ondertussen veranderen de dingen razendsnel. Het verbaast me niet dat ook hier de
vakbonden in de media zwaar worden aangevallen. Hun maatschappelijk en sociaal model staat haaks op de neoliberale
economische visie van ‘ieder voor zich’. Dat is geen toeval. Ook uw
politieke leiders weten wat de potentiële slagkracht is van een
goed georganiseerde vakbondsbeweging. Daarom zaaien ze verdeeldheid. Daarom ook worden individuele vakbondsleiders
persoonlijk aangevallen. Het ultieme doel is de vakbonden verzwakken
en neutraliseren om zo de sociale rechten stuk voor stuk af te
schaffen.”

Wij hebben hier leiders zoals u
nodig om het enthousiasme van de Guinese bevolking voor sociale actie over te
brengen naar Europa.

“Dat is een goed idee (lacht).
De mensen moeten terug durven risico’s
te nemen, terug op straat komen, samen dingen doen. Ik heb de indruk
dat de mensen hier vergeten zijn hoe ze hun sociale rechten hebben
verworven. Dat is er gekomen dankzij de sociale strijd van onze
ouders en grootouders die niet bang waren om aangehouden te worden.”

“Waar het om gaat is dat je voor jezelf
uitmaakt of je je bij de feiten neerlegt of in actie schiet, om zo iets van jezelf achter te laten voor de komende
generaties. Iedereen sterft ooit, waarom dan niet iets achterlaten
waar je fier op kan zijn? Het leven is al zo snel voorbij, maak er
iets van. Strijd voor je idealen. Dat werkt. Er is immers maar één
ding waar machthebbers bang van zijn, dat is mensen met een sociaal
bewustzijn, die sociaal actief zijn. Het alternatief is niets doen en
je sociale rechten verliezen.”

Intimideren

“Men heeft meermaals gepoogd om mij te
intimideren door mijn kinderen lastig te vallen. Mijn zoon is in
levensgevaar geweest tijdens de periode van de transitie toen er
honderden doden vielen. Ik heb toen besloten om niet toe te geven.
Als dat het offer was dat ik moest brengen om mijn volk te bevrijden,
dan aanvaardde ik dat. Dat was geen gemakkelijke
keuze! Ik heb toen zelfs bescherming van de Duitse ambassade
geweigerd. Ik zei hun dat ze de hele bevolking moesten
beschermen, niet mij alleen. Als ik dus zeg, dat je in Europa meer
moet durven, dan zeg ik dat niet zomaar.”

“Het gaat niet zo goed met de vakbonden op het ogenblik. Ze worden overal in het defensief gedrongen. Ik
zie zelfs vakbondsleiders die zich gedragen als bedrijfsvoerders die
een ‘product’ verkopen. Die houden zich met budgetten bezig, met
projecten. Ook die tendens moeten we bestrijden.”

“Bovendien moeten de vakbonden ook de
strijd mee voeren voor de bescherming van het leefmilieu. Dit gaat de
hele mensheid aan. Daarnaast moeten de vakbonden zich inschakelen in
de strijd voor de bescherming van migranten en vluchtelingen.”

De Belgische regering voert een
beleid van gedwongen collectieve uitzetting van vluchtelingen. Uw president heeft
onlangs een toestel met Guinese vluchtelingen uit België geweigerd.
Wat vindt u daarvan?

“Ik wil geen standpunt innemen enkel ten bate van Guinese vluchtelingen. Dit is een probleem van
alle landen. Het soort beleid dat u aanhaalt is  symptoombestrijding bij gebrek aan een echte beleidsvisie. De echte oorzaken weigert men immers aan te pakken. Deze beleidsvoerders weigeren ze zelfs te erkennen. De echte verklaring
voor het probleem van de vluchtelingen is nog altijd dezelfde: mensen vluchten voor sociaal onrecht in al zijn
vormen.”

“U moet ondertussen goed beseffen dat
Guinee zelf ook tienduizenden vluchtelingen herbergt uit de
omringende landen. Die mensen vluchten uit wanhoop. Ouders verkopen
hun vee, hun enige vorm van inkomsten, om de vlucht van hun kinderen
te betalen, in de hoop op een beter leven. Kan men dat die mensen
verwijten? Ze hebben geen toegang tot degelijke informatie. Ze hebben
niets om naar terug te keren.”

Waardigheid

“Wil je echt iets doen aan al die
problemen? Zorg dat er geen sociaal onrecht meer is in de wereld. Er
is genoeg voor iedereen. Dat is het probleem niet. Het probleem is
dat de rijkdom en welvaart van de wereld zo onrechtvaardig verdeeld
wordt. Geef mensen hun waardigheid terug.”

“Stop ook met het IMF en de Wereldbank
op ons af te sturen met hun structurele aanpassingsprogramma’s. Die
veranderen de structuren helemaal niet, integendeel. Ze hebben in Afrika de problemen alleen maar erger gemaakt. Hun programma’s hebben niet gewerkt in
Latijns-Amerika, ze hebben niet gewerkt in Afrika. Ze zullen ook niet
werken in Griekenland en Portugal. Geloof ons, wij hebben het al
ondervonden.”

Een laatste vraag, Guinee kampt
met een Ebola-epidemie. Hoe is de situatie op het
ogenblik?

“We doen ons best. Zo zijn wij, Afrikanen: hoe erg de situatie ook is, wij geven niet op. Het
ontbreekt ons echter aan de meest elementaire middelen. Zeer
eenvoudige zaken zouden al zoveel kunnen oplossen, toegang tot proper
water om je handen en je eten te wassen, zeep en bleekwater om alles
te ontsmetten. Voor de behandeling van de zieken is uiteraard
specifieke zorg nodig, waarvoor we buitenlandse hulp nodig hebben.”

“De volledige civiele maatschappij, dus
ook de vakbonden zijn actief in de campagne tegen dit vernietigende
virus. We voeren natuurlijk een zeer ongelijke strijd. Iemand die de
symptomen van de ziekte krijgt, heeft al een incubatieperiode van 21
dagen achter de rug, waarin hij anderen heeft besmet. Dagelijks
geven de radiostations in alle Guinese talen de essentiële
preventieve maatregelen door.”

“Er is een zeer groot risico op
uitbreiding van de epidemie naar onze buurlanden. Daar is de
gezondheidssituatie nu al slechter en worden onze groenten verkocht. Hoe ga je dit in de toekomst vermijden?
Geef mensen toegang tot degelijk onderwijs en tot degelijke
gezondheidszorg, geef ze een waardig inkomen voor hun werk. Bewuste
burgers zorgen zelf voor de rest.”

take down
the paywall
steun ons nu!