(foto Pelckmans)

Peter Dedecker (N-VA) wil ACW en vakbond onteigenen

Zeven weken voor de verkiezingen lanceert N-VA met het boek 'Een zuil van zelfbediening' een ultieme aanval op de christelijke werknemersbeweging ACW.

dinsdag 1 april 2014 00:47
Spread the love

Het boek ‘Een zuil van zelfbediending’
bevat geen nieuwe elementen. Het is een vrij vlot lezende
reconstructie van de Arco-saga door de bril van N-VA-kamerlid Peter
Dedecker met historische uitwijdingen over de coöperatieve gedachte
binnen de christelijke werknemersbeweging. 

Dedecker vertelt
niet alleen hoe hij de gebeurtenissen rond ACW, Arco en Dexia ziet,
maar verklapt ook iets over zijn werkwijze. Voor wie het verhaal al
gevolgd heeft in de kranten, is dat wellicht het interessantste luik.

Het was al bekend dat het ACW met een perslek zit, maar door Dedecker
weten we nu ook dat het iemand is die anonieme bruine enveloppes
verstuurt naar Dedecker en naar enkele journalisten. En dat die persoon ook met een
anonieme sim-kaart sms’jes stuurt. 

Dedecker geeft daarnaast toe dat
veel van de onthullingen in kranten uit zijn hoek kwamen. Zelf werd
hij getipt door een journalist van De Tijd die hem op weg zette om de
vennootschappen te vinden waar de winstbewijzen van Belfius zaten.
Volgens die bewijzen had het ACW recht op een stukje van de winst van
Belfius (en daarvoor Dexia) omdat het in het verleden heel wat klanten
en tegoeden had aangebracht.

Glorierijk verleden

In het eerste deel van het boek ligt
de focus op het verleden. Aanvankelijk hinkte de christelijke
arbeidersbeweging achterop tegenover de socialisten op vlak van
coöperaties. Na de Eerste Wereldoorlog zou daar verandering in
komen. Er ontstond een coöperatief imperium met stuk voor stuk
succesvolle onderdelen als een spaarbank, vakantiecentra, een
drukkerij, winkels en een krant. 

Vanaf het einde van de jaren
’80 wordt dat netwerk van coöperaties ontmanteld. Deels van moeten
omdat een aantal dingen niet meer passen bij de veranderde gewoontes,
deels om ideologische redenen. De opbrengst uit de verkoop van
onderdelen wordt gebruikt om te investeren in de financiële sector.

Voor deze hoofdstukken put Dedecker uit het boek De
uitverkoop van het ACW
van Didier Verbruggen. Dat wijst meteen op
een leemte. Het ACW en haar deelorganisaties speelden een niet te
onderschatten rol in het sociale en politieke leven van de voorbije honderd jaar. Maar zeker de recente episode – sinds de val van
de Muur of misschien beter nog sinds de opkomst van het
neoliberalisme – is zo goed als ongedocumenteerd.

Neoliberale armen

Er is
enkel het boek van Verbruggen, het boek van insider Bernhard Ardaen
over de val van Dexia en nu het herkauwen door Dedecker. Het ACW
heeft zelf te weinig moeite gedaan om die periode te documenteren.
ACW-voorzitter Patrick Develtere heeft al verschillende keren gewezen
op de tijdsgeest die iedereen – links of rechts – in de armen van
het neoliberale denken dreef. Maar een diepe analyse van die tijd
ontbreekt.

De evolutie van de coöperaties binnen het ACW
lijkt op de geschiedenis van het kapitalisme de voorbije veertig jaar.
Investeringen in de reële economie worden ingeruild voor financiële
producten met een opeenvolging van crisissen tot gevolg, die (bijna)
uitmondt in een totale implosie.

Aan de top van het ACW gingen ze mee
met die tijdsgeest en soms liepen ze zelfs voorop. Het zoeken van de
minst belastbare weg hoorde daarbij. Bij de christelijke
werknemersbeweging was persoonlijke zelfverrijking nooit het motief.
Daarvoor heeft Dedecker ook geen enkele aanwijzing gevonden.

Wrang

Elke frank en later elke euro werd
gebruikt om de slagkracht van de beweging te vergroten, zoals
Dedecker zelf schrijft. Ook de winstbewijzen werden bijvoorbeeld
besteed aan personeel dat ervoor zorgt dat de christelijke
arbeidersbeweging in elke hoek van België actief kan zijn om ouderen
te verzorgen, zieken bij te staan, werknemers te verdedigen en te
wegen op de politiek.

Dat maakt de hele kruistocht van Peter
Dedecker wat wrang. ‘Niet geloofwaardig’, herhaalt hij verschillende
keren. Het ACW kan niet tegelijk opkomen voor eerlijke belastingen en
zelf gebruikmaken van de bestaande fiscale spitstechnologie. Dat
Dedecker de christelijke arbeidersbeweging viseert en niet
bijvoorbeeld Omega Diamonds, nochtans goed voor een fraude van 2
miljard euro, toont dat het hem om die geloofwaardigheid te doen is
en niet de feiten op zich. 

Er is nog een tweede reden waarom
dit boek bitter smaakt. N-VA staat verre van neutraal tegenover het
middenveld. De partij vond het ACW al een paar keer op haar weg. Als
Dedecker pleit voor een onteigening van de deelorganisaties van de
christelijke arbeidersbeweging (zelfs de stakingskassen van de
vakbond moeten eraan geloven), is dat niet uit mededogen met de
kleine coöperant van Arco. Maar wel om een kracht uit te schakelen
die zich tegen het gros van de (neo)liberale punten uit het
partijprogramma zal verzetten.

‘Een zuil van zelfbediening’ van Peter Dedecker verscheen bij Pelckmans.

take down
the paywall
steun ons nu!