Vrijhandel is koopwaar
Monsanto, EU/VS-vrijhandelsakkoord, N-va ceo partij -

Vrijhandel is koopwaar

zaterdag 21 december 2013 12:30
Spread the love

Iedereen heeft zo zijn eigen agenda. Ook in deze periode, die al niet vrij is van donker regen- en winterweer. Terwijl de menigte zijn jaarlijkse drukdrukdrukke agenda (kerstexamens, na ruim consult en overdadig advies de cadeau- en menulijsten, de nieuwjaarsagenda) afwerkt, verrichten onze democratisch verkozenen nog enige nuttige eindejaarsactiviteiten[1] alvorens richting kerstboom, ski- of zonnig oord te verdwijnen.

Het fenomeen is bekend. Ook als vakbondslui wisten wij het wel : de grootverlof- of eindejaarsperiode was de uitverkoren periode voor nogal wat werkgevers om een lijk uit de kast te halen, of om op de ondernemingsraad een of andere zwaarwichtige mededeling/beslissing aan de man te brengen. De achterban was immers elders.

Het is echter niet mis wat men deze dagen op het Schumanplein aan het bekokstoven is. De ISDS-wetgeving (Investor-State Dispute Settlement) die de VS en Europa willen invoeren is de zoveelste stap richting anti-sociaal Europa.

Volgens Bart Staes in De Morgen (opinie, do 19 dec.) holt deze wetgeving over arbitrage voor investeringsbescherming verder een democratisch Europa uit. Industriële lobby’s houden er immers mee de pen vast : de machtsgreep van de megalobbyisten.

Normen en regels om Europese burgers te beschermen worden zo ondergraven ten voordele van verdere winstmaximalisatie.  Advocaten, die nauwe banden hebben met multinationale bedrijven, beslissen steevast in het belang van hun broodheren. Zij moeten doorgaan voor de zogenaamde neutrale investeringsarbiters[2].

Ook de diensten van Eurocommissaris Karel De Gucht[3] schurken aan bij de wensen van de grote industriële lobby’s. De commissie voerde immers, ter voorbereiding van de onderhandelingen, voor het merendeel gesprekken met industriële lobby’s, en slechts een handvol met middenveldorganisaties.

Na de recente GGO reportage van de Panorama-ploeg[4] vraagt een mens het zich af : hoe lang de Monsanto’s van deze wereld nog langer ongestraft hun eigen monsterwinsten kunnen blijven veilig stellen, ten koste van welvaart en gezondheid van miljarden ?

Naomi Klein beschrijft de landbouw- en voedselgigant Monsanto[5] als ‘de ontoegankelijkste multinational die er bestaat’. Het is slechts één voorbeeld van ‘een mondiaal economisch systeem dat gestadig bijna alle barrières of voorwaarden voor handel, investeringen en uitbesteding van taken aan het verwijderen is. Als bedrijven overeenkomsten sluiten met dictators, hun fabrieken in de uitverkoop doen en lonen uitbetalen die te laag zijn om van te leven, dan doe je dat omdat er in onze internationale regels voor de handel niets te vinden is wat ze daarvan weerhoudt’ (blz. 467).

Klein haalt tal van voorbeelden aan die deze vermarkting illustreren. Van het megamerk Nike in de sportwereld tot de grootwarenhuisgigant Wal-Mart. Van de commercialisering van onderwijs en de bindingen met de academische wereld[6] tot de coole rock-‘n-roll Virgin president-directeur Richard Branson.

Het is dan ook gigantisch te beweren dat kritiek op deze almacht van de industrie (en de onmacht om invloed en vermogen aan banden te leggen) leidt tot het weeklagen van verongelijkte ondernemers, persoonlijk geviseerd door de vaststelling dat decennialang deze neoliberale wildgroei ongebreideld is kunnen blijven tieren.

In zijn opinie van 14 december[7] noemt Paul Goosens voor ons Vlaanderenland man en paard. De lefgozers, de grofgebekte zakenmannen en de dienstdoende luitenanten[8].

Even grofgebekt als hun partij zelf, als deze het heeft over dieven, fraudeurs en sjoemelaars. Even leugenachtig als hun bewering sociaal te zijn[9].

Het is immers uitsluitend de solidariteit van de uitgestoken hand (iedereen is toch tegen armoede, niet ?). Niet echter de solidariteit van de sociale herverdeling, het vrijwaren van een sterke sociale zekerheid of het behouden van de index.

En zeker niet de waardering voor middenveldorganisaties als vakbond of ziekenfonds die deze verworvenheden, ook met de macht van het getal, structureel verdedigen. Het was ook de meest fundamentele wijziging in het Verenigd Koninkrijk van Margaret Tatcher : het slopen van de vakbonden.

Het aan banden leggen van een kritisch middenveld : daar was het Jan Jambon tenslotte toch om te doen op de persconferentie van 14 februari 2013. En natuurlijk ook de vrije baan voor het grootkapitaal.

Voetnoten

  • [1]Haast stoemelings want ook media zijn druk doende met allerlei zielsverheffende goede doelen of retrospectieven, dan wel figuren van het jaar. Een onverhoedse ramp moet daar echter nog altijd bij kunnen.
  • [2]Een paar voorbeelden van disputen : de klacht van de Amerikaanse tabaksgigant en megalobbyist Philip Morris dtegen Uruguay en Australië omwille van hun ontradende sigarettenverpakking. Of de eis van 3,7 miljard euro van het Zweedse Vattenfall omwille van de kernenergie-uitstap die Duitsland besliste.
  • [3]Onder de kerstboom iets meer opgelucht na de beslissing van het Gentse hof van beroep, over zijn lucratieve aandelentransactie van meer dan één miljoen euro waar hij zijn villa in Toscane mee aankocht.
  • [4]De Liga voor Mensenrechten legde in haar argumentatie ter verantwoording van de pirjs die zij verleende aan de bijdragen van Panorama vooral de nadruk op de noodzaak van persvrijheid. Omdat de uitzondering de regel bevestigt ?
  • [5]In haar boek ‘No Logo’, Lemniscaat, 2001.
  • [6]Blz. 131 : ‘de bedreiging van de academische vrijheid door toedoen van het bedrijfsleven’ zoals Prof. Janice Newson van de York University het aanduidt.
  • [7]‘Van volkspartij tot ceo-partij’ in De Standaard.
  • [8]Zoals Uplace-man Parys of Katoennatie-vrouw De Ridder.
  • [9]‘Sociaal maar niet socialistisch’ (nog steeds, zoals in het Wilde –vrije- Westen voor velen een gemeen scheldwoord) zoals de Antwerpse OCMW voorzitter Liesbeth Homans het uitdrukt. Het spook van het Waals socialisme of anders gezegd : is het niet marxistisch, dan minstens toch een rood vlinderdasje.

take down
the paywall
steun ons nu!